Á föstudag fékk ég bréf frá Stefáni Pálssyni, einum af ristjórum Múrsins. Þar setti hann fram nokkra athyglisverða punkta um grein mína um Arnþór Helgason. Stefán segir að Arnþór hafi verið einna virkastur í að mótmæla atburðunum, sem gerðust á Torgi hins Himneska friðar. Ég trúi þessu vel, en mér fannst Arnþór samt sem áður vera fullmikið að verja atburðina. Þeir eru t.a.m. alls ekki sambærilegir þeim dauðarefsingum, sem George Bush hefur neitað að fresta.

Ég held þó að Arnþór hafi verið settur í dálítið einkennilega stöðu, þegar hann er fenginn til að vera sem nokkurs konar mótvægi við skoðanir Björgvins í Kastljósi. Ég er á því að, hefði verið settur á móti Arnþóri maður, sem væri fylgjandi stjórninni í Kína, þá hefði Arnþór mótmælt atburðinum harkalega. Ég tel að Arnþór hafi einfaldlega ekki getað verið sammála ungum Heimdellingi. Ég skil hann upp að vissu marki.

Ég hef oft staðið mig að því að mótmæla mönnum einsog Pinochet en verja svo menn einsog Castro. Þetta er auðvitað rangt og ég er hættur því. Ég er þeirrar skoðunar að það sé ekki hægt að réttlæta manndráp eða pyntingar, sama hvað landið er yndislegt, eða hugsjón hæstráðenda mikilfengleg.