Ég er á því að það sé ekkert betra eftir miðnætti til að hlusta á en Frank Sinatra. “In the Wee Small Hours” er ein af mínum uppáhaldsplötum. Maður getur þó lagst í stórkostlegt þunglyndi ef maður hlustar vel á textana.
>’Cause there’s nobody who cares about me,
I’m just a soul who’s
bluer than blue can be.
When I get that mood indigo,
I could lay me down and die.
(úr Moon Indigo) – gríðarlega hressandi.
Sama á við Time Out of Mind með Bob Dylan.
Svo þunglynd en svooo góð 🙂
Já, ég á alltaf eftir að gefa henni sjens. Stoppa alltaf á fyrsta laginu. Er smám saman að fikra mig í átt að nútímanum í Dylan safninu 🙂
Æ Æ!!
Þekki þig ekki neitt, en kannski þarftu bara kvenmann til að knúsa eftir miðnætti í staðinn fyrir að hlusta á svona sad texta.
Sinatra stendur samt alltaf fyrir sínu. 😉
Kannski, SB. En ég efast um að ég myndi hætta að hlusta á Sinatra, jafnvel þó stelpa væri í spilinu 🙂