Bubbatónleikar

6 thoughts on “Bubbatónleikar”

1. Það lekur af honum unggæðingslegur elítismi.

2. Bravó! Keisarinn (eðe Kóngurinn) er nakinn …einhver þorði að segja það sem allir hugsuðu!!!

   Besta tónleikaumfjöllun í heimi.

3. Jafnvel DV undir stjórn Mikaels hefði aldrei nokkurn tímann lagst svona lágt í blaðamennsku. Hreint út sagt sorglegt.

4. Ég sá ekki þessa Bubbatónleika og hef litla sem enga skoðun á karlinum.

   Ég hef hins vegar gluggað dáldið í Grapevine og lesið dómana eftir þennan Sindra og finnst hann almennt tiltölulega slakur penni – en jafnframt svo uppskrúfaður að það þvælist fyrir innihaldinu og umfjöllunarefninu.

   Hann á eflaust framtíðina fyrir sér – eins og maður segir.

5. Nokkrir góðir punktar en innihaldið má draga saman í setningunum “ég fíla ekki Bubba en hann átti nokkur góð lög áður en hann varð út brunninn” og “Íslendingar á fertugs- og fimmtugsaldri eru plebbaleg burgeisafífl”. Það svona hérumbil lýsir innihaldi greinarinnar nokkuð vel.

   Hinsvegar finnst mér þessi klausa tvímælalaust sannleikskorn:

   He is perhaps not so much the Icelandic Bob Dylan or Johnny Cash his fans claim him to be, but rather the Icelandic Bono, Chris Martin or Morrissey; well-meaning do-gooder ‘musicians’ turned pompous and idiotic prats in the face of the slightest bit of media attention, and destined to become spineless, self-absorbed nostalgia junkies milking decades-old music to sustain their descent into the mind-blowing lameness of their extended careers.

   Enginn tónlistarmaður er hafinn yfir gagnrýni en mér finnst eini “punkturinn” í greininni vera að Bubbi sé ofmetinn og þeir sem ofmeta hann séu plebbar.

   Mér finnist samt erfitt að benda á neitt “betra” í íslenskri tónlistarsögu, hann á sér a.m.k. engar hliðstæður í vinsældum og kúltúrstandard, auk þess sem hann hefur verið einn fárra sem hefur samið *texta* á íslensku, þó Megas megi teljast merkilegri sem skáld, hann hefur hinsvegar hvergi nærri náð þessum standard sem Bubbi hefur náð. Og á móti mætti skrifa mjög svipaða gagnrýni á Megas út frá öðrum forsendum.

   Ég er að fara á mína aðra tónleika á 8 mánuðum með Bob Dylan í næstu viku. Þar mun hann taka suma af sínum merkustu textum og flytja í rokkabíllíútgáfu, hann mun væntanlega ekki segja stakt orð um Bush, Írak, spillingu eða nokkuð annað. Hann á eftir að rembast við flytja eigin texta og spila á píanó því hann heldur það ekki lengur út að halda á gírtarnum í tvo tíma.

   Samt fer ég — og fæ það sem ég vil. Textarnir og lögin þýða ekki það sama og þeir gerðu og allir hafa þessir gaurar “selt sig” á einn hátt eða annan — en samt fæ ég út úr tónleikunum það sem ég vil, rétt einsog fólkið á tónleikunum með Sindra virðist hafa fengið það sem það vonaðist eftir.

6. Mér finnst þetta frekar fyndin grein en grínið er á kostnað þess sem skrifar hana en ekki umfjöllunarefnisins. Það er nánast pínlegt að sjá höfundinn kreista út úr penna sínum neikvæðni í garð Bubba í hverri setningu

   Ég horfði á þessa tónleika í sjónvarpi, skemmti mér ágætlega rétt eins rúmlega 5.000 manns í höllinni virtust gera. Lögin hans Bubba eru vissulega misgóð og sum beinlínis léleg.

   Ég veit vel að Bubbi er umdeildur maður og Sindri þessi virðist hafa “örlítið” út á hann að setja sem listamann. Engu að síður virðist Bubbi vera sá eini sem getur fyllt Laugardalshöllina þessa dagana.

Comments are closed.