Category: Ferðalög

Hérna er [skemmtilegt blogg um hættulegustu vegi í heimi](http://thrillingwonder.blogspot.com/2006/11/most-dangerous-roads-in-world.html). Þrátt fyrir margar hryllingssögur af rútuferðum sem ég hef birt á þessari síðu, þá hef ég ekki upplifað að ferðast um neinn af þessum vegum.

Okkur Emil bauðst þó að ferðast um veginn sem er talinn sá næst hættulegasti, en það er [vegurinn frá La Paz í Bólivíu til Yungas](http://news.bbc.co.uk/2/hi/programmes/from_our_own_correspondent/6136268.stm). Við heyrðum þvílíkar sögur af rútuferðum á þessum vegi (bílhræ fyrir neðan veginn, fullir bílstjórar og svo framvegis) og ákváðum því að þrátt fyrir að við gætum hugsanlega stært okkur af þessari rútuferð alla ævi, þá væri það varla áhættunnar virði.

Í stað þess ákváðum við að fara til Potosí í ferð, sem er án efa hræðilegasta rútuferð ævi minnar. Hún átti minnir mig að vera 7 tímar, en endaði á því að vera 19 tímar þar sem við festumst uppá einhverju fjalli á því sem átti að heita vegur, en gat varla talist mikið merkilegra en drulluslóð. Fyrir framan okkur var ung mamma með nokkur lítil börn, sem grétu nánast stanslaust alla ferðina. Sú rútuferð var alveg nógu erfið fyrir mig. 🙂

Jæja, eftir ferðalög ársins þá eru löndin orðin 45 46 (ég gleymdi Tyrklandi)

(smelltu á kortið til að sjá örlítið stærri útgáfu)

Löndin sem bættust við á árinu 2006: Slóvenía, Tæland, Kambódía, Laos og Víetnam.

Listinn er þá svona:
Continue reading Löndin, sem ég hef heimsótt

Kominn heim eftir fáránlega langt ferðalag. Flugið frá Bangkok til London tók um 15 tíma og auk þess græddi ég 7 tíma í tímamismun, þannig að ég kom alveg kexruglaður til London á miðvikudag, tékkaði mig inná hótel og datt svo niður á rúm og svaf mestallan daginn. Notaði svo gærdaginn í að kíkja í búðir og kaupa föt. Flaug svo með IceExpress til Keflavíkur í gærkvöldi.

Í Bangkok gerðist svo sem ekki mikið meira en ég var búinn að tala um. Ég hitti íslenskt par, Kidda og Heiðrúnu, sem voru að byrja ferðalag um SuðAustur Asíu. Þau höfðu heyrt af blogginu mínu og voru í sambandi í kjölfarið og við hittumst í smá tíma til að ræða um ferðina. Ég eyddi svo bara tímanum í að ráfa um verslanirnar í Bangkok.

—

Og núna er ég kominn heim og var að koma inn eftir að hafa unnið í allan dag. Það er auðvitað fáránlega mikið búið að hlaðast upp af verkefnum, en það er líka bara skemmtilegt. Ég þarf að klára mörg mál varðandi vinnu og líka varðandi mitt einkalíf.

Ég mun setja inn einhverjar myndir á næstu dögum eftir að ég er búinn að laga þær til og merkja.

En allavegana, ég vona að fólk hafi haft gaman af þessum ferðasögum mínum. Þessi ferð var algjörlega frábær fyrir mig og ég vona að mér hafi tekist að koma einhverju af því vel til skila til ykkar. Einsog ég hef áður sagt, þá vil ég ekki endilega koma afslappaður heim úr fríi, heldur finnst mér miklu skemmtilegra að koma þreyttur heim, en fullur af æðislegum minningum um skemmtileg ævintýri. Ég er kannski þreyttur, en ég er samt fullur af krafti og tilbúinn í að glíma við ný verkefni.

Takk.

Skrifað í Vesturbæ Reykjavíkur

Ég er kominn aftur til Bangkok. 8 vikum eftir að þessi blessaða ferð hófst, [8 vikum](https://www.eoe.is/gamalt/2006/09/16/11.33.23/) eftir að ég flaug frá London til Bangkok og tékkaði mig inná gistiheimili á Khao San Road í Bangkok. Ég er kominn aftur og borgin er gjörbreytt.

Reyndar er margt eins. Tælendingar eru enn í gulu til að fagna kónginum, það hefur ekkert breyst þrátt fyrir nýja ríkisstjórn. En borgin er svo gjörólík þeirri borg, sem ég heimsótti fyrir 8 vikum að það er eiginlega ekki fyndið. Munurinn stafar af því að síðast var ég á Khao San Road, sem er bakpokaferðalangastaður í gamla hluta borgarinnar, nálægt öllum gömlu hofunum. Núna er ég hins vegar á Siam Square, sem er hin nýja Bangkok, líkist meira Tokyo (af þeim myndum, sem ég hef séð) en gömlu Bangkok. Hérna er allt fullt af flottum verslunum, sætum stelpum með fulltaf innkaupapokum og ógrynni af bandarískum skyndibitakeðjum, sem gera sitt besta til að láta Tælendinga verða feita eftir hundruðir ára þar sem þeir hafa verið grannir á sínu eigin fæði (þessu til sönnunar má benda á að KFC býður hérna uppá franskar kartöflur, sem maður dýfir fyrst í ostasósu og svo oní kryddaðar og sykraðar rice krispies flögur!!!).

Ég verð þó að viðurkenna veikleika minn fyrir vestrænum þægindum. Eftir að hafa eytt 8 vikum í löndum þar enginn McDonald’s (gasp!) er og lítið um loftkælingu og slíkt dúllerí, þá finnst mér æðislegt að koma aftur í skyndibitamenningu, loftkældar verslanamiðstöðvar og loftkæld bíóhús. Vesturlandabúinn í mér sprettur upp við þessi tilefni. Ég elska að ferðast um framandi staði, en það er líka alltaf gott að setjast inná veitingastað, sem maður þekkir, í loftkældu um hverfi og borða hamborgara.

Það gekk ekki þrautalaust fyrir sig að komast hingað inní miðja Bangkok. Flugið frá Luang Prabang í Laos var fínt, en á leið minni inní Bangkok lenti ég hjá leiðinlegasta, feitasta, ljótasta, heimskasta og óheiðarlegasta leigubílstjóra Í HEIMI! Ég vil meina að það þurfi mikið til að æsa mig upp, en mikið afskaplega átti þetta fífl auðvelt með það. Hann keyrði mig um hálfa borgina, reyndi að fara með mig á 5 hótel, sem hann var að prómótera (þrátt fyrir að ég hefði sagt í upphafi að ég vildi ekkert neitt sölukjaftæði – þar sem ég er búinn að kynnast leigubílstjórum í Bangkok) og á endanum hafði hann svo enga hugmynd um hvar hótelið mitt var og neitaði að keyra lengra. Ég var orðinn svo reiður að ég var næstum því byrjaður að öskra á hann, en á endanum rauk ég útúr taxanum og kastaði peningnum í götuna og labbaði svo burt. Tókst svo eftir um hálftíma labb að finna hótelið mitt.

Eftir sturtu var ég orðinn hress og fór því og fékk mér að borða á …wait for it… wait for it… McDonald’s. Skoðaði mig um í verslanarmiðstöð, fór í enska bókabúð þar sem ég keypti mér nýjar bækur og skellti mér svo í bíó. Og ég vil skjalfesta það hér og nú að [The Departed](http://www.metacritic.com/film/titles/departed) er besta fokking mynd, sem ég hef séð í marga, marga, marga mánuði. Þvílík og önnur eins gargandi snilld! Ég var í losti heillengi eftir að ég labbaði útúr bíóinu. Hluti af því var að það var 15 gráðu frost í bíóinu og ég í stuttbuxum og sandölum, en stærsti parturinn var hversu mögnuð myndin er. Vá! Hlaupið útí bíó ef hún er komin til Íslands!

—

Síðustu dagarnir í Luang Prabang voru rólegir. Ég skoðaði restina af því, sem var að skoða þar og fór svo á laoskt matreiðslunámskeið með 2 miðaldra hjónum frá Bandaríkjunum. Það var alveg ljómandi skemmtilegt, við elduðum 5 rétti, sem voru hver öðrum skrýtnari og fylgdumst með kokki elda eitthvað fleira. Mjög skemmtilegt.

Ég ætla að eyða morgundeginum í Bangkok í að versla. Ég valdi hótel með tilliti til þess að vera nálægt helstu verslunargötunum í borginni. Svo á ég seint annað kvöld flug til Dubai og þaðan til London. Ég á að fara í loftið klukkan 2 um nóttina og lenda í London klukkan 7, þar sem ég græði heila 7 klukkutíma í tímamismun. Í London hef ég svo einn og hálfan dag og á svo flug heim á fimmtudagskvöld.

*Skrifað í Bangkok, Tælandi klukkan 22:04*

Laos er fátækasta land, sem ég hef heimsótt. Þjóðaframleiðsla per íbúa er um 2.100 dollarar (PPP) á ári, sem er um 16 sinnum minna en á Íslandi. Samt, þá er einhvern veginn einsog fátæktin sé ekki jafn slæm og í löndum einsog Kambódíu og sumum löndum Mið-Ameríku, sem ég hef heimsótt. Kannski er það vegna þess að skipting teknanna sé jafnari hérna en í hinum löndunum.

Vissulega býr margt fólk í strákofum útí sveitum, en flestir virðast hafa nóg að borða og í minnstu þorpunum sér maður oft gervinhattadiska á ansi mörgum kofum. Kannski er það líka að Laos búar virðast ekki örvænta þegar þeir sjá fram á að ná ekki viðskiptum frá manni. Ég er búinn að tala um þetta áður, en það er einsog Laos búum sé nokk sama hvort þeir selji þér vöru eða ekki. Ólíkt í Víetnam og Kambódíu þar sem maður hafði á tilfinningunni að heimur sölumannsins myndi hrynja ef að þeir myndu ekki ná að selja mér einn banana í viðbót. Í þeim löndum var manni vanalega heilsað með “Wanna buy something” ef maður kom nálægt sölubás, en í Laos er manni ávallt heilsað með “Sabadi”, sem þýðir einfaldlega “Halló!”.

Kannski er þetta það að fólk er sáttara við sitt og sér ekki þörf fyrir alls konar auka dóti. Eða kannski er þetta bara eitthvað í viðhorfi Laos búa. Bílflautur eru annað, sem Laosbúar höndla allt öðruvísi. Ef að rúta keyrir í gegnum lítinn bæ í Víetnam þá liggur bílstjórinn á flautunni, svo að allir drulli sér af veginum – hvort sem fólk er á veginum eður ei. Í Laos hægir rútan á sér, bílstjórinn skoðar hvort einhver sé á veginum og ef til dæmis beljur eru fyrir þá rétt pikkar hann á flautuna svo að þær færi sig.

—

Ég er núna staddur í Luang Prabang, sem var áður aðsetur konungsins í Laos. Borgin er þekkt fyrir samblöndu af frönskum arktíkektúr (frá tíma Frakka hérna) og fjölda búddha hofa. Líkt og Vientiane liggur hún við hina voldugu Mekong á, en alls renna um 1.800 kílmetrar af Mekong ánni í gegnum Laos (þrátt fyrir það er áin hvergi virkjuð í Laos). Borgin er einnig í um 800 metra hæð yfir sjávarmáli og því er hitastigið hérna ögn lægra en í Vientiane, sem gerir veðrið ennþá þægilegra.

Ég eyddi alls þrem dögum í Vang Vieng, litla túristaþorpinu sem ég var í á undan Luang Prabang. Þar fór ég tvo daga í röð á lítilli blöðru niður ána hjá bænum (sjá [mynd](http://flickr.com/photos/einarorn/279837315/) við þessa færslu), sem var æðislegt. Seinna skiptið kynntist ég afar skemmtilegum hópi, sem samanstóð af stelpum frá Svíþjóð og Kaliforníu og pari frá Englandi. Við flutum saman niður ána og kíktum svo út um kvöldið.

Í Luang Prabang hef ég skoðað flest, sem hægt er að skoða. Ég hef skoðað talsvert magn af Buddha hofum og eyddi deginum hjá fossi um 30 km frá bænum, þar sem ég lá í sólbaði og synti í fossinum. Síðustu dagana hérna ætla ég svo m.a. að nýta til þess að fara á laoskt matreiðslunámskeið. Á mánudaginn á ég síðan flug til Bangkok. Þaðan á ég svo flug tveim dögum seinna til London. Ég er farinn að finna fyrir því að stutt er eftir af ferðinni. Maður lítur einhvern veginn öðruvísi á hlutina, er ekki jafn æstur í að kynnast nýju fólki og því hafa síðustu dagar verið frekar afslappaðir.

*Skrifað í Luang Prabang, Laos klukkan 21.15*

(Þetta samtal átti sér stað á rútustöð í Vientiane, Laos. Einar Örn hefur setið inni í steikjandi heitri rútu í hálftíma, bíðandi eftir brottför. Fyrir utan gluggann birtist bílstjórinn)

>Einar Örn: Fyrirgefðu, en hvenær förum við af stað?
Laoskur bílstjóri: Klukkan tvö!
Einar Örn: En klukkan er korter yfir tvö!
Laoskur bílstjóri: Ó, ehm, þá förum við klukkan hálf þrjú!

(Rútan fór af stað tíu mínútur yfir þrjú)

Ég þekki allavegana eina stelpu, sem myndi gjörsamlega elska það afslappaða viðhorf sem Laos búar hafa til þess hvort eitthvað sé gert á réttum tíma, eða bara yfir höfuð.

Laosbúar eru með merkilega rólegir og það að koma hingað eftir að hafa verið í Hanoi og restinni af Víetnam er með ólíkindum afslappandi. Víetnamar eru nefnilega sölumenn og kapítalistar (það að ætla að reyna að breyta Víetnömum í kommúnista var afskaplega vanhugsað). Allir eru að reyna að ná sér í pening. Ef þú gengur í gegnum markað í Saigon þá er alls ekkert óeðlilegt að fólk rífi í þig og dragi þig bókstaflega að sölubásnum. Ef þú byrjar að prútta, þá endar það prútt annaðhvort með því að þú kaupir hlutinn, eða þá að þú verður með eitt stykki Víetnama hangandi á öxlinni á þér. Og á götum úti þá nota Víetnamar flautuna einsog að hún sé eitthvað töfratæki sem að spari bensín.

Ekki taka það sem svo að ég líti á þetta sem galla í Víetnömum eða sé að tala niður til þeirra, því ég hef *gríðarlega* mikið álit á víetnömsku þjóðinni. En þessar lýsingar eru bara til að setja þetta í samhengi við Laos.

Hérna í Laos eru menn nefnilega ekki enn búnir að fatta flautuna (Guði sé lof) og þeim er nokk sama hvort þú kaupir eða ekki. Ef þú byrjar að prútta og labbar í burtu þá snúa þeir sér bara að öðru og virðist vera nokk sama um viðskiptin. Fólk virðist labba hægar hérna og það er einhvern veginn bara allt miklu, miklu afslappaðara. Gamalt máltæki segir að Víetnamar rækti hrísgrjón á meðan að Laosbúar horfi á þau vaxa.

—

Laos á líka þann ótrúlega óheppilega heiður að vera *mest sprengda land í heimi*. Það er, miðað við höfðatölu þá hefur hvergi verið varpað jafnmiklu af sprengjuefni og á Laos.

Eftir Genfar-ráðstefnuna þá var sæst á að Laos yrði hlutlaust land í Víetnamstríðinu. Þrátt fyrir það þá héldu Norður-Víetnamar áfram að vera í Laos og var m.a. hluti af Ho Chi Minh slóðinni á laosku landsvæði.

Því byrjuðu Bandaríkjamenn að þjálfa laoskar sveitir til að berjast á móti Víetnömum innan Laos og fengu þær til þess ótrúlegan stuðning úr lofti frá bandarískum flugvélum. Tölfræðin er ótrúleg. Bandaríkjamenn flugu 580.944 flugferðir yfir laoskt landsvæði. Sprengjumagnið sem var dælt yfir Laos jafngildir því að Bandaríkjamenn hafi varpað sem svarar **einum flugvélafarmi af sprengjum á átta mínútna fresti, 24 daga á sólarhring í níu ár!!** Á eitt land, þar sem núna búa 6 milljónir manns!

Þetta jafngildir því að Bandaríkjamenn hafi varpað yfir **500 kílóum af sprengjuefni á hvern einasta mann, konu og barn í Laos**. Og ekki síður merkilegt er að Bandaríkjamenn viðurkenndu aldrei að þeir stæðu í hernaði í Laos og því var þetta stríð seinna kallað “secret war”. Það er ótrúlegt að lesa um þetta. Á hverju ári deyja enn tugir Laosbúa (mest börn) útaf ósprungnum sprengjum Bandaríkjamanna, sem eru útum allt í Austur-Laos.

—

Allavegana, í Vientiane skoðaði ég Þjóðminasafn Laos, sem hét áður Byltingarsafnið. Það safn er ennþá í talsverðum byltingarstíl, þar sem mjög er einblítt á baráttu Pathet Lao fyrir völdum, en kommúnistar komust til valda hérna árið 1975. Í Vientiane skoðaði ég líka [Pha That Luang (sjá mynd)](http://www.flickr.com/photos/einarorn/274460967/), sem er eitt helsta merki Laos.

Það er varla að ég þori að tala um djamm á þessari síðu. Ég hef gert það í tveimur pistlum af 14 og samt fæ ég email frá mömmu, þar sem hún heldur því fram að ég sé “alltaf” á djamminu. Þannig að ég ætla að sleppa frekari djammsögum frá Vientiane, sem mun um leið gera það að verkum að ferðasagan frá Vientiane verður ekki ýkja spennandi.

—

Ég er núna staddur í Vang Vieng, sem er nokkurn veginn mitt á milli Vientiane og Luang Prabang. Þetta er pínkulítill bær, umvafinn gríðarlega fallegum fjöllum sem eru full af hellum. Í gegnum bæinn rennur einnig á, sem er aðalaðdráttarafl bæjarins. Hérna eru nefnilega reknar leigur, sem leigja út gamlar blöðrur úr traktorsdekkum. Túristar eru svo keyrðir 4 kílómetra norður af bænum uppað ánni, þar sem blöðrurnar eru svo notaðar til að fljóta með túrista niður ána. Ég gerði þetta í gær og þetta var svo æðislegt að ég ákvað að lengja dvöl mína hérna um einn dag.

Beisiklí þá liggur maður bara á blöðrunni í 30 stiga hita og sól á fallegri á með fjallasýn til allra hliða og flýtur rólega niður ána. Svo á svona hálftíma fresti siglir maður framá bar, þar sem maður getur keypt sér Beerlao og leikið sér að stökkva útí ána úr alls kyns rólum og tækjum. Ég gæti svarið það að ég gæti gert þetta á hverjum degi í heila viku – en því miður hef ég ekki nægan tíma til þess. Ég fer þó í eina ferð niður ána eftir rúman klukkutíma!

Á morgun fer ég til Luang Prabang, þar sem ég ætla að vera í nokkra daga og svo er planið að koma mér niður til Bangkok til að undirbúa heimferð.

*Skrifað í Vang Vieng, Laos klukkan 11.13*

* Með því að vera kominn til Laos er ég búinn að afreka nokkuð, sem hefði fyrir um 20 árum þótt ansi merkilegt afrek. Það er, ég er núna búinn að heimsækja meirihluta allra kommúnistaríkja í heiminum: *Kúbu, Laos og Víetnam*. Ég á því bara tvö eftir: *Kína* og *Norður-Kóreu*.
* Síðan ég kom hingað til Laos hefur veðrið hérna í höfuðborginni Vientiane verið eins, 29 stiga hiti og glampandi sólskin. Ég á umtalsvert auðvelt með að venjast svona veðri.
* Laoskar stelpur eru ÆÐI
* Laoskum karlmönnum finnst EKKERT í þessum heimi jafnfyndið og að sjá mig sitja aftan á mótorhjóli, sem er stýrt af stelpum. Þetta hefur gerst oftar en einu sinni hérna í Vientiane og alltaf virðist þetta vekja jafn mikla kátínu. Það sem mér finnst æðislegt finnst þeim vera merki um skort minn á karlmennsku.
* Vientiane hlýtur að vera afslappaðasta höfuðborg í heimi. Að koma frá geðveikinni í Hanoi hingað til Vientiane er stórkostleg afslöppun. Ég fíla þessa borg…
* …sem gerir það að verkum að ég ætla að dveljast hérna framá sunnudag, sem er talsvert lengra en upphaflega var planað. Samblanda af næturlífi, skemmtilegu fólki á gistiheimilinu og fleiru gerir það að verkum að ég ætla ekki upp til Luang Prabang fyrr en á sunnudag.
* Af hverju í fokking ósköpunum eru Íslendingar byrjaðir að veiða hval aftur? Þegar ég er sammála bæði leiðara Morgunblaðsins og [Birni Inga](http://bingi.blog.is/blog/bingi/entry/46882/), þá er eitthvað verulega skrýtið í gangi. Þetta er svo slæm ákvörðun að það er ekki fyndið.
* Á flugvellinum í Vientiane þegar ég var að sækja bakpokann minn þá heyrði ég í kallkerfinu: “*Mr. Kristinsson, Kjartan*” Ég er 100% viss um að nafnið var Kristinsson og mér heyrðist fyrra nafnið vera Kjartan. Ef svo er, þá þykir mér það ansi mögnuð tilviljun að vera með öðrum Íslendingi á sama tíma á flugvelli í *Laos*.
* Gistiheimilið mitt heitir hvorki meira né minna en *Ministry of Education*. Á þeim ágæta stað er ansi skrautlegt samansafn af skemmtilegum karakterum. Einn þeirra hefur verið í Vientiane í þrjá mánuði án þess að hafa skoðað helsta túristastaðinn í borginni. Hann er ekki með vinnu hérna í Vientiane. Fróðir menn geta giskað á ástæður þessarar löngu dvalar.
* Eftir tvö kvöld í röð á stærsta næturklúbb Vientine þá veit ég núna hvernig frægum rokkstjörnum líður þegar þeir eru á næturklúbbum. Ég hélt að ég væri [ýmsu vanur](https://www.eoe.is/gamalt/2005/09/19/17.40.31) varðandi athygli frá kvenþjóðinni eftir ferðalög í Suður-Ameríku, en ekkert gat undirbúið mig undir Laos. Ekkert Það mun taka einhverjar vikur að ná sjálfstraustinu aftur niður á jörðina eftir þessa dvöl.

*Skrifað í Vientiane, Laos klukkan 15.09*

Jiiii hvað síðustu dagar hafa verið ótrúlega skemmtilegir. Alveg æði! Hvort að skemmtilegir dagar samsvari sér í skemmtilegri ferðasögu verður að koma í ljós. Held samt ekki.

Ég var fyrir tveim tímum að koma aftur til Hanoi eftir æðislega þriggja daga ferð um Halong bay. Halong er samansafn af nærri því tvö þúsund eyjum í Tomkin flóa rétt hjá landamærum Kína. Eyjarnar eru af hinum ýmsu stærðum og eru dreifðar á um 1.500 ferkílómetra svæði og því eru þær mjög þéttar.

Ég fór í skipulagða þriggja daga ferð um svæðið. Keyrðum fyrst með 15 manna hópi frá Hanoi til Halong borgar þaðan sem við tókum bát útá flóann. Við vorum á flóanum í þrjá daga. Sigldum á milli eyjanna og virtum fyrir okkur útsýnið. Gistum á bátnum aðra nóttina og á hóteli á Cat Ba eyju hina nóttina. Löbbuðum um Cat Ba eyju í þjóðgarði þar og lékum okkur á ströndinni á milli þess sem við sigldum á milli eyjanna og stukkum framaf bátnum til að synda í sjónum.

Þessi ferð var hápunktur ferðarinnar minnar hingað til. Ekki bara er Halong bay ótrúlega fallegt svæði, sem er best lýst með myndum, heldur var hópurinn líka frábær. Ég hékk með fjórum strákum, tveim frá Englandi og tveim (snillingum) frá Norður-Írlandi. Við duttum í það bæði kvöldin, fyrra kvöldið oná þaki á bátnum á miðjum flóanum og seinna kvöldið á bar á Cat Ba eyju. Þetta var algjörlega ógleymanlegt og ég er ennþá brosandi yfir öllum sögunum, sem ég er búinn að heyra síðustu daga.

—

Síðustu dagarnir í Hanoi voru líka skemmtilegir. Ég eyddi fyrri parti laugardagsins í að skoða hluti tengda Ho Chi Minh. Ho frændi, einsog hann er kallaður hérna í Víetnam, er dýrkaður og dáður í þessu landi. Andlit hans er á *öllum peningaseðlunum* (ég hef ekki séð það nema í Venezuela þar sem Simon Bolivar er á öllum seðlunum) og styttur af honum eru útum allt. Auðvitað má benda á það að kommúnistar eru enn við völd og svona persónudýrkun því að vissu leyti skiljanleg, en það verður þó að teljast líklegt að aðdáun Víetnama á Ho Chi Minh muni endast lengur en kommúnistaflokkurinn. Ho er nefnilega aðallega minnst sem frelsishetju (frekar en kommúnistaleiðtoga), sem að á stærsta heiðurinn á sjálfstæði Víetnama frá Frökkum og Kínverjum.

Ho Chi Minh á það sameiginlegt með Lenín (sem ég [heimsótti](https://www.eoe.is/gamalt/2003/09/04/9.33.02) fyrir nokkrum árum) að lík hans er til sýnis almenningi. Því miður þá gat ég ekki heimsótt Ho frænda þar sem að hann þarf að fara til Moskvu í tvo mánuði á hverju ári til að láta smyrja sig uppá nýtt. Því varð ég að láta mér duga túr um Ho Chi Minh safnið (sem var ömurlegt) og að skoða húsið, sem hann dvaldi í meðan hann var forseti Víetnam.

—

Þegar ég kom heim á hótel og sá að bróðir minn var að [mana mig í að smakka hundakjöt](https://www.eoe.is/gamalt/2006/10/13/12.07.56/#c36525) þá ákvað ég að ég yrði að kýla á það, fór út og fann mér mótorhjól og driver til að keyra mig í hundakjötshverfið.

Leiðin var sæmilega löng og á meðan henni stóð ákvað ég að framkvæma tilraun, sem ég var búinn að velta fyrir mér í smá tíma. Það er að mæla hversu langur tími líður á milli þess sem maður heyrir í bíla- eða mótorhjólaflautu í Hanoi. Það er nefnilega varla hægt að lýsa þeim stanslausu látum, sem eru af völdum flautna hérna í Víetnam (og Kambódíu reyndar líka). Fólk hérna notar flautuna í ansi marga hluti. Fólk flautar þegar það ætlar að taka framúr, það flautar þegar það er við hliðiná þér, það flautar þegar það er á móti þér, það flautar þegar það ætlar að beygja, það flautar þegar það einhver fyrir þeim og svo framvegis og framvegis.

Ég ákvað að telja tímann á milli flautna í um fimm mínútur. Á þeim tíma var mesti tíminn, sem leið á milli flautna, **4 sekúndur**. Semsagt, á götu í Hanoi þá geturðu ekki fengið frið frá flautum í meira en fjórar sekúndur. Oftast náði ég ekki að telja uppá tvo á milli flautna.

—

Hundakjötsveitingastaðahverfið er í um 15 kílómetra fjarlægð frá miðbæ Hanoi. Þegar ég kom þangað öskraði allt við hverfið á mig að ég ætti að láta þetta vera. En ég var kominn of langt til að snúa við og vippaði mér inná stað, sem leit ágætlega út. Staðurinn var reyndar algerlega tómur, en það voru líka aðrir staðir þar sem ég var þarna á skrýtnum tíma (um 5 leytið). Staðurinn var rekinn af fjölskyldu, sem benti mér strax á að setjast á mottu á gólfinu og komu svo með matinn.

Maturinn samanstóð af þrem tegundum af grænmeti, tveim sósum og tveim tegundum af hundakjöti. Önnur tegundin af kjötinu var köld, en hin var heit. Víetnamar hafa það (skynsama) viðhorf gagnvart mat að ef að maturinn er næringar-ríkur og góður, þá geti þeir borðað hann. Þeir hundsa því vestræn rök einsog að það megi ekki borða dýr, sem eru sæt og skemmtileg, heldur helst bara dýr sem eru alin uppí verksmiðjum. Hundakjöt er næringarríkt og hundar eru ekki í útrýmingarhættu og því sjá Víetnamar alls ekkert athyglisvert við það að borða þá. Þetta hefur ekkert með fávisku eða skort á þróun að gera.

Fjölskyldufaðirinn kom með bjór handa mér og undirbjó matinn. Hann tók tvö lauf, setti kjötið á milli laufanna og dýfði þeim svo í sterka sósu og borðaði. Þetta endurtók ég. Sósan var svo sterk að hún deyfði bragðið af kjötinu, en það var alls ekki slæmt. Heiti kjötrétturinn var borðaður einn og sér og var hann sæmilegur. Þetta er ekki beint kjöt, sem ég myndi leggja í vana minn að borða.

Ég bara gat ekki farið frá Víetnam án þess að prófa.

—

Á morgun á ég svo flug til Vientiane í Laos, þar sem ég ætla að eyða næstu tveim vikum ferðarinnar. Það er vonandi að Laos standi undir þeim mögnuðu sögum, sem ég hef heyrt af landinu síðustu daga.

*Skrifað í Hanoi, Víetnam klukkan 18.51*

Það eru sennilega tvær leiðir til að upplifa stórborgir í Suð-Austur Asíu. Önnur er pirraða leiðin, sem ég upplifði aðallega í veikindunum í Phnom Penh – það er að finnast öll lætin, allt böggið, öll umferðin, öll endalausu flautin, allt fólkið hrópandi á þig og grípandi í hendurnar á þér, allir sölumenninrnir og allir mótorhjóla-ökumenninrnir vera alveg einstaklega óþolandi. Að geta ekki gengið niður götu í friði í 1 mínútu án stöðugs áreitis frá matarlykt, mótorhjólum sem þú þarft að hoppa undan, eða sölumönnum sem þú þarft að forðast. Það er gríðarlega auðvelt að verða geðveikur í stórborg í Suð-Austur Asíu.

Því það kann að hljóma einsog klisja, en ég er alltaf hissa þegar ég kem í nýja borg á þessum slóðum. Ekkert undirbjó mig undir geðveikina í Bangkok. En samt var áreitið miklu meira í Phnom Penh. Svo komst ég að því að umferðin var ennþá brjálaðari í Saigon. Og núna hef ég komist að því að Hanoi er einhvers konar undarleg blanda af þessu öllu, þar sem smá hlutar af geðveiki hinna borganna er samankominn á einum stað.

En einsog er með mig, þá þarf ég ekki nema bara fá bros frá sætri víetnamskri stelpu eða bros frá krökkum, sem veifa mann einsog óðir – bara til að fá svona furðulegan útlending til að veifa sér tilbaka, og þá er ég alveg fallinn fyrir þessum borgum aftur. Það er eitthvað stórkostlega heillandi við allt lífið í þessum borgum. Allir virðast borða hádegismatinn sinn útá götu og maður sér í hádeginu fulltaf köllum að spila saman. Svo sér maður alla þessa stórkostlegu umferð og dáist að því hvernig hún getur komist áfram. Og maður verður uppnuminn og finnst æðislegt að vera ferðamaður í svona skemmtilegu landi einsog Víetnam er.

---

Einhvers staðar las ég að munurinn á Kambódíu og Víetnam væri að í Kambódíu vissi maður aldrei hvenær væri verið að svindla á manni, en Víetnam væri þetta betra því þar vissi maður að það væri alltaf verið að svindla á manni. Einsog mér þykir leiðinlegt að prútta, þá verð ég hreinlega alltaf að gera það hérna. Ekki það að mér þyki það sérstaklega merkilegt að borga 10.000 dong fyrir vatnsflösku (um 50 krónur), en ef maður veit að eitt skref aftúrábak þýðir að verðið breytist skyndilega í 5.000 dong, þá venst maður því á endanum að taka aldrei fyrsta verði. Gleraugun sem ég keypti mér voru í fyrstu verðlögð á 150.000 dong (700 kall), en ég endaði á að borga 45.000 dong (210 kall) og svo framvegis og framvegis. Víetnam á það þó sameiginlegt með Kambódíu að verðlagið er eiginlega djók.

Hvernig er til dæmis hægt að bjóða uppá bjór á 2.000 dong, sem er um 10 íslenskar krónur?! Fyrir verð á einum bjór á Vegamótum gæti ég keypt mér 70 bjóra á barnum, sem ég var á í gær. Ég hefði allavegana getað keypt mér miklar vinsældir meðal innfæddra.

---

Ég er núna búinn að vera í Hanoi, höfuðborg Víetnam, í 2 daga og kann gríðarlega vel við mig í borginni. Ég gisti á hóteli í gamla hlutanum, sem er heillandi hverfi, fulltaf þröngum götum, börum, veitingastöðum og mörkuðum. Ég hef aðallega eytt tíma mínum á labbi um þessar þröngu götur, á milli þess sem ég hef setið á börum, horft á mannlífið og drukkið bjór. Ég gæti gert þetta lengi.

Ég var þó smá menningarlegur í dag og skoðaði tvö söfn. Annarsvegar Safn um víetnamska sögu, sem er nokkurs konar þjóðmynjasafn með fornmunum frá ýmsum stöðum í Víetnam. Svo skoðaði ég Víetnamska Byltingarsafnið. Það var sæmilega áhugavert safn, þar sem farið er yfir sögu byltingarinnar. Aðallega var safnið skemmtilegt því það var álíka hlutlaust og leikskýrslurnar á Liverpool blogginu. Við allar myndirnar voru hermenn annaðhvort skýrðir frelsishetjur eða leikbrúður Bandaríkjamanna. Það gaf safninu eiginlega skemmtilegt yfirbragð að það skyldi vera svona litað.

---

Síðasta daginn minn í Hué skoðaði ég de-militarized zone (DMZ) svæðið, sem átti að heita herlaust svæði í kringum landamæri Suður og Norður Víetnams í Víetnamstríðinu. En þetta svæði var, þrátt fyrir fögur fyrirheit, vettvangur margra hörðustu orrustanna í stríðinu. Bandaríkjamenn voru sannfærðir um að grundvöllur fyrir sigri í stríðinu væri að stoppa flutning manna og hergagna niður Ho Chi Minh slóðina frá Norður til Suður Víetnam og töldu að það væri auðvelt að gera það í miðju landinu, þar sem Víetnam er tiltölulega mjótt. Þetta tókst þeim þó aldrei. Ho Chi Minh slóðin hélt allt stríðið vegna aðstoðar frá bændum og þorpsbúum, sem bjuggu í námunda við slóðann, alveg sama hversu mörgum napalm sprengjum Bandaríkjamenn vörpuðu

Á þessu svæði skoðuðum við nokkra staði. Fyrst voru það Vinh Moc göngin en þau voru byggð af þorpsbúum til að verjast gengdarlausum loftárásum Bandaríkjamanna. Hundruðir þorpsbúa bjuggu löngum tímum í göngunum.

Við skoðuðum einnig nokkrar herstöðvar og þar á meðal Khe Sanh, en þar fór fram ein allra blóðugasta orrusta stríðsins þegar að Viet Cong réðust á herstöðina til að draga athygli Bandaríkjamanna frá Tet sókninni. Þarna í dag eru leifar af hergögnum Bandaríkjamanna auk minnismerkis um orrustuna og lítils safns um hana. Inná safninu var m.a. gestabók þar sem margir bandarískir og víetnamskir hermenn höfðu kvittað fyrir komu sína áratugum eftir að stríðinu lauk. Ég gat auðvitað ekki lesið skilaboð þeirra víetnömsku, en skilaboð þeirra bandarísku voru oft á tíðum mögnuð.

---

Eftir ferðina tók ég svo 16 tíma lest frá Hué hingað upp til Hanoi.

Ég er orðinn mjög hress og hef ekki fundið fyrir magaverkjum í marga daga, sem hefur heldur betur lífgað uppá ferðalagið. Ég er farinn að borða furðulegasta mat hérna á götunum. Þrátt fyrir það hefur mér ekki tekist að berja í mig kjarki til þess að fara á götu hérna norður af hótelinu, sem að sérhæfir sig í sölu á hundakjöti. Mig dauðlangar að smakka hundakjöt, en ég veit ekki hvort ég geti gert maga mínum það í kjölfar endurtekinna mótmæla síðustu daga.

Á sunnudaginn fer ég svo í þriggja daga ferð um Halong flóa.

Skrifað í Hanoi, Víetnam klukkan 19.07

Ja hérna, ekki er ég fyrr búinn að setja fram þá kenningu að allar tölvurnar hérna í Hué hafi verið skildar eftir af bandaríska hernum í lok Víetnams-stríðsins, en að ég ramba inná þetta ljómandi fína netkaffihús, sem býður meira að segja uppá Windows XP í stað Windows 98, sem ég þurfti að notast við á síðasta kaffihúsi. Ég var í raun alveg við það að tapa geðheilsunni minni í morgun og hefði rokið út hefði sænska stelpan við hliðiná mér ekki verið svona æðislega sæt og skemmtileg þegar hún var að dásama það hvaða hægri menn væru orðnir ráðherrar í nýju ríkisstjórninni í Svíþjóð. Þessi tölva, sem ég er að nota núna er hins vegar svo æðisleg að ég er dauðhræddur um að eitthvað hræðilegt komi fyrir hana á meðan eg skrifa þetta. Þetta er eiginlega of gott til að vera satt!

Dagurinn í dag er búinn að vera dagur afslöppunar, enda hefur dagskráin undanfarna daga verið ansi þétt og dagskrá næstu daga verður það líka.

---

Ég kom hingað til Hué með lestinni frá Nha Trang í gærmorgun. Ég skráði mig inná hótel, skellti mér í sturtu og fór svo strax út. Ég fékk mér guide til að keyra mig á mótorhjóli um nágrenni borgarinnar, en þar eru nokkrir merkilegir hlutir. Við keyrðum meðfram Ilmvatnsánni og skoðuðum nokkur grafhýsi og búddista hof.

Hué var nefnilega einu sinni höfuðborg Víetnam þegar að landinu var stjórnað af Nguyen ættinni. Þess vegna er í sjálfri borginni mikið borgarvirki með höllum innaní og utanvið borgina eru svo grafhýsi dauðra konunga. Við byrjuðum á því að fara í virkt búddistahof, þar sem við fylgdumst með nokkrum munkum biðja hádegisbænirnar, síðan keyrðum við um sveitirnar og að grafhýsi Tu Duc, fjórða keisara Nguyen ættarinnar. Spennandi, ha? Grafhýsið er allavegana í alveg æðislegu umhverfi, umkringt síkjum og fallegum gróðri.

Síðasta stoppið var svo Thien Mu hofið, sem er eitt merkasta hofið í Víetnam. Þetta hof komst í alheimsfréttirnar árið 1963. Þá hafði stjórn Ngo Dinh Diem (sem var kaþólikki) staðið í nokkrum aðgerðum, sem takmörkuðu réttindi búddista í Suður-Víetnam. Þegar að þeim var bannað að halda uppá hátíðsdaga sinna, þá greip einn munkurinn, Thic Quang Duc til mótmælaaðgerða, sem vöktu mikla athygli. Hann keyrði á bílnum sínum (sem er til sýnis í Thien Mu hofinu) til Saigon þar sem hann settist niður á fjölfarinn gatnamót og kveikti í sér. Myndin var birt á forsíðum dagblaða um allan heim, en fólk af minni kynslóð þekkir myndina sennilega betur sem myndina utaná umslagi fyrstu plötu Rage against the Machine.

Þetta var flott ferð og gædinn minn var fínn, talsvert betri en sá síðasti, sem að leiðbeindi hópi ferðamanna um Cu Chi göngin. Sá var gjörsamlega heltekinn af því hversu útlendingar væru feitir, og þá sérstaklega hversu erlendar ferðastelpur væru með feita rassa. Endurtók hann þessi ummæli ansi oft fyrir framan hóp af útlendingum, sem innihélt m.a. allmargar stelpur með allfeita rassa. Tilgangurinn með þessu hjá honum var að benda sérstaklega á það hversu þröng Cu Chi göngin voru og hversu erfitt það væri fyrir útlendinga að komast í gegnum þau. Annar tilgangurinn var væntanlega að benda nærstöddum á það hversu grannar víetnamskar stelpur eru.

Og það er nefnilega nokkuð merkilegt, því ég hef ekki séð feita stelpu síðan ég kom hingað til Víetnam (fyrir utan útlenskar stelpur, auðvitað) . Ok, þetta eru kannski ýkjur. Ég hef eflaust séð einhverjar feitar stelpur, en hlutfall þeirra er svo fáránlega lágt að það er varla hægt að minnast á það. Ég myndi segja að svona 95% stelpnanna séu ekki grammi yfir kjörþyngd. Þetta er með hreinum ólíkindum. Kallar virðast eiga það til að hoppa aðeins yfir markið og grunar mig að það sé bjódrykkju um að kenna. En stelpurnar eru alveg ótrúlegar. Ég vil meina að þetta sé Pho að þakka, en Víetnamar borða Pho núðlusúpu í morgunmat. Ef að Vesturlandabúar myndu borða núðlusúpu með grænmeti í morgunmat í staðinn fyrir fokking Cocoa Puffs, þá væru offituvandamál ekki til staðar.

En þetta er svo sem ótengt efninu.

---

Í dag er semsagt afslöppunardagur, sem er ástæðan fyrir því að ég er í annað skiptið í dag á netkaffihúsi og að ég er að uppfæra þetta blogg annan daginn í röð. Ég svaf út til klukkan 10 (vá!!!), fór á netið og labbaði um hverfið. Endaði inná einhverjum bar, þar sem ég spilaði heillengi púl við víetnamska stelpu, sem ég kynntist þar. Fór svo og labbaði um borgarvirkið hérna í Hué og kíkti á markaðinn og lét innfædda öskra á eftir mér þær þrjár setningar, sem að allir hérna, sem vilja peningana mína, kunna: "Yo, money, yo" (betlarar), "Hey mistah, wanna buy something?" (sölufólk) og "hey, wanna moto/cyclo/marijuana?" (ökumenn).

Núna er planið að fara á morgun í smá ferð um "De-militarized zone", sem er/var herlausa svæðið í kringum fyrrum landamæri Suður- og Norður-Víetnam. Þar er fjöldinn allur af svæðum, sem tengjast Ameríkustríðinu. Um kvöldið er það svo enn ein 12+ tíma lestarferðin en ég á þá miða til Ha Noi, höfuðborgar Víetnam. Í Hanoi og nágrenni ætla ég að eyða um viku og meðal annars skoða Halong Bay. Þann 17. október á ég svo flugmiða frá Hanoi til Vientiane í Laos.

Skrifað í Hué, Víetnam klukkan 20.39