Category: Ferðalög

Eg er ad skrifa thetta a mjog svo modins internet sjalfsala inna hoteli hja Masada i Israel.  Thessi sjalfsali bydur ekki uppa islenskt lyklabord, thannig ad thessi faersla verdur med utlenskum stofum og thvi sennilega stutt.

Eg kom hingad til Masada i gaer med rutu fra Tiberias, med stoppi i Jerusalem.  Hotelid i Masada liggur i fjallshlidinni vid hlidina klafnum, sem fer uppad sjalfu virkinu.  Ur herberginu minu er svo utsyni yfir Dauda Hafid.  Einsog fyrri skiptin min vid Dauda Hafid (i Jordaniu og Jeriko), tha er hitinn nanast obaerilegur.  Eg var thvi otrulega hamingjusamur thegar eg komst ad thvi ad eg gat eytt eftirmiddeginum i sundlauginni a hotelinu a milli thess sem eg las um 6-daga stridid i solbadi.

* * *

Eg eyddi tveim dogum vid Galilee vatn, en Jesus bjo i nagrenninu mestalla aevi.  Eg gisti i Tiberias, sem er ospennandi resort baer fullur af Israelum i helgarfrium, storum hotelum og storum sundlaugum.  Kannski ekki alveg tipiskur stadur sem ad eg saeki i.  En eg var a agaetis loftkaeldu hoteli og fann mer strax rosalega godan shawarma stad, sem eg bordadi allar minar maltidir a.

I fyrradag leigdi eg mer svo fjallahjol og akvad ad hjola i kringum Galilee vatn.  Thetta reyndist erfid en skemmtileg ferd.  Alls eru thetta um 70 kilometrar og thar sem eg hjola vanalega aldrei, tha var thetta pinu erfitt.  Eg stoppadi nokkrum sinnum, thar a medal a Ein Gev kibbutz-inu (samyrkjubu) thar sem eg bordadi morgunmat og lika a saemilegri strond thar sem eg badadi mig i vatninu.

* * *

I morgun vaknadi eg svo um half-sex leytid og labbadi uppad Masada virkinu.  Leidin er eftir gongustig med um 700 troppum og haekkunin a labbinu er um 350 metrar.  Gongustignum er vanalega lokad klukkan 10 vegna thess ad hitin verdur tha obaerilegur fyrir slika gongu.

Allavegana, thad ad horfa a solarupprasina yfir Dauda Hafinu fra Masada virkinu var storkostlegt.

Masada er mikilvaegur stadur i sogu Gydinga.  Thad var her sem ad sidustu Gydingarnir i Israel vordust arasum Romverja.  Thegar ad Romverjarnir voru ad komast ad virkinu fromdu their allir sjalfsmord i stad thess ad gefast upp.  I dag eru allir skolakrakkar i Israel teknir i synisferd i Masada og israelskir hermenn voru adur fyrr teknir inni herinn her med ordunum “Masada mun aldrei aftur falla”.

* * *

Nuna er eg adeins ad bida eftir rutunni til Tel Aviv.  Thar aetla eg ad reyna ad djamma og eyda shabbat a strondinni.  Thad hljomar ekki illa.  Eg a svo flug fra Ben-Gurion flugvelli til London a thridjudagsmorgun.

Skrifad i Masada, Israel klukkan 9.00

Þá styttist í lokin á þessari ferð. Mér er búið að líða hálf einkennilega eftir Jerúsalem. Aðallega vegna þess að eftir að ég kláraði þá borg, þá er ég búinn með alla þá hluti, sem mig hlakkaði mest til að sjá þegar ég var að skipuleggja ferðina.

Ég á um viku eftir og hlutirnir sem ég á eftir að sjá eru ekki svo rosalega spennandi miðað við það, sem er búið í ferðinni. Kannski liggur leiðin alltaf niður á við eftir Jerúsalem. Ég er reyndar alveg ofboðslega þreyttur akkúrat núna eftir mikið labb í miklum hita í dag. Vaknaði hress í morgun syngjandi Three Little Birds (ó hvað ég elska það lag) þrátt fyrir að ég hafi drukkið stærsta hlutann af rauðvínsflösku í garðinum á hótelinu í gær á meðan ég sagði einhverjum Könum ferðasögur, heyrði sögu annars Kana – sem er að ganga í ísraelska herinn, og sagði Portúgala hversu mikið ég hataði Cristiano Ronaldo.

* * *

Allavegana, í gær komst ég loks uppá Musterishæðina í Jerúsalem. Þar er hægt að taka myndir af byggingunum að utan, en við infidels getum víst ekki farið inní Al-Aqsa moskuna né heldur Dome of the Rock. Þannig að það er lítið að gera á hæðinni nema að pósa fyrir framan þessar byggingar, sérstaklega hina mögnuðu Dome of the Rock.

Ég labbaði svo einu sinni enn um miðbæinn og tók svo rútu hingað upp til Haifa. Ég er því aftur kominn að Miðjarðarhafinu, þar sem þessi ferð hófst fyrir um fimm vikum. Haifa er þriðja stærsta borg Ísrael. Hér er svo sem ekki margt merkilegt að gerast. Borgin er helgur staður fyrir Bahaía og í morgun heimsótti ég Bahaía garðana, sem eru í Carmel fjallshlíðinni.

Í dag eyddi ég svo tímanum í hafnarborginni Acre, sem er rétt fyrir norðan Haifa. Gamli miðbærinn í þeirri borg er mjög fallegur og vel þess virði að eyða einum degi labbandi um þröngar götur og drekkandi bjór við Miðjarðarhafið.

* * *

Ég er ekki alveg viss um það hvað er næst. Er að gæla við það að fara til Nazareth á morgun og þaðan að Galilee vatni. Er einnig að hugsa um að fara suður og skoða Masada. Allavegana ætla ég að vera kominn til Tel Aviv á föstudaginn. Þar ætla ég að eyða helginni á djammi og á ströndinni og fljúga svo til London frá Ben-Gurion á þriðjudagsmorgun.

Já, og svo er YNDISLEGT að skoða þessa töflu. Loksins get ég glaðst yfir árangri míns liðs í íþróttum.

Skrifað í Haifa, Ísrael klukkan 21.51

Það er ómögulegt að hrífast ekki af Jerúsalem.

Á sama götuhorninu getur maður séð kristna asíubúa berandi krossa, palestínska götusala, múslima biðjandi í átt að Mekka og Hasidi gyðinga á leiðinni að Vesturmúrnum.

Í gærkvöldi fylgdist ég með munkum bera kross eftir Þjáningarveginum (sem ég sit nú við á netkaffihúsi). Ég fylgdi svo hópnum inní Grafarkirkjuna. Þar beið ég svo í biðröð, á meðan munkarnir sungu, eftir því að komast inní grafhýsi Jesús. Eftir það klifraði ég svo uppá aðra hæð þar sem er geymdur steinninn sem að kross Jesús var festur á.

Einsog þetta væri ekki nóg af trúarþemanu, þá labbaði ég því næst að Vesturmúrnum á Musterishæðinni, sem er þekktur sem Grátmúrinn, helgasti staður Gyðinga. Á Musterishæðinni í Jerúsalem var eitt sinn annað hof Gyðinga, sem að Rómverjar eyðilögðu. Á þeim stað þar sem hofið var er í dag Dome of the Rock, sem að múslimar byggðu. Steinninn, sem að nafnið gefur til kynna, er sá steinn sem að Gyðingar trúa að allt líf hafi sprottið út frá.  Samkvæmt trúnni mega Gyðingar ekki heimsækja Musterishæðina sjálfa, þar sem steinninn er – og því er Vesturmúrinn það næsta sem að Gyðingar komast að steininum.

Á sama punktinum getur maður því séð helgasta stað Gyðinga og þriðja helgasta stað Múslima. Allt nokkrum metrum frá þeim stað þar sem Jesús var krossfestur.

Ég er því búinn að skoða Grátmúrinn tvisvar.  Fyrst á fimmtudaginn þegar ég fór líka í skoðunarferð um göngin meðfram múrnum. Í gegnum árin hefur sprottið upp byggð meðfram stórum hluta Vesturmúrsins og er sá hluti múrsins sem við þekkjum í dag af myndum aðeins lítið brot af múrnum sjálfum. Í ferðinni er farið undir byggðina og múrinn skoðaður einsog hann var fyrir 2000 árum. Ég setti líka á mig kippa húfu og labbaði uppað múrnum og fylgdist með.

Um kvöldið fylgdist ég svo með Gyðingum fagna Shabbat fyrir framan Grátmúrinn. Það er frábær upplifun. Torgið fyrir framan múrinn var fullt af Gyðingum – næst múrnum voru Hasadi gyðingar, sem að vögguðu sér fram og tilbaka og báðu og kysstu múrinn. Fyrir aftan þá voru svo hópar af strákum (aðkoma að múrnum er kynjaskipt) sem að dönsuðu og sungu. Því miður má ekki taka myndir á shabbat, en þetta var ógleymanleg upplifun.

* * *

(Sjitt hvað unglingsstrákar í Counter Strike eru viðbjóðslega óþolandi þjóðfélagshópur! Hérna á netkaffihúsinu er ég umkringdur palestínskum strákum, sem öskra uppí eyrað á mér einhver fagnaðaröskur á sirka mínútu fresti).

Fyrir utan þessa staði er ég búinn að túristast alveg fullt í Jerúsalem.  Ég er reyndar búinn að taka því frekar rólega í dag, þar sem að ansi stór hluti af Jerúsalem lokar dyrum sínum á shabbat.  Nánast allar búðir loka (nema þær sem eru reknar af múslimum eða kristnum), flest kaffihús loka og túristastaðir líka).  Ég fór þó í morgun í gamla borgarvirkið þar sem er rekið nokkuð gott safn um sögu Jerúsalem. Í hádeginu var ég grand á því og fékk mér hádegisverð á hinu fræga American Colony Hotel í Austur Jerúsalem. Ef ég kem einhvern tímann aftur til Jerúsalem, þá ætla ég að gista á því hóteli. Ég labbaði svo um borgina og fann loks opið kaffihús þar sem ég kláraði að lesa A Thousand Splendid Suns (sem er frábær).

* * *

Í gær fór ég líka í tvö frábær söfn.  Fyrst fór ég í Ísraels-safn, sem inniheldur meðal annars Dauðahafshandritin, ásamt öðrum fornminjum og listaverkum.

Síðan fór ég uppá Yad Vashem hæðina.  Þar er samansafn af minnismerkjum um Helförina.  Þar á meðal er frábært Helfarar-safn, sem er jafnvel betra en Helfararsafnið í Washington DC, sem ég heimsótti fyrir nokkrum árum.  Þótt að maður þekki atburðina býsna vel, þá er alltaf hollt að rifja þessa hluti upp.  Sérstaklega fyrir þá, sem á viðbjóðslegan hátt líkja saman Helförinni og aðgerðum Ísraelsmanna á Vesturbakkanum.

* * *

Lífið í borginni er líka magnað.  Ég gisti á hóteli í múslimska hluta gömlu borgarinnar.  Þrátt fyrir alla þessa túristastaði í Gömlu Borginni, þá er borgin líka lifandi borg – hér býr fulltaf fólki.  Í stað þess að borgin hafi breyst í safn, þá er hún iðandi af lífi allan daginn.  Flestir túristarnir virðast vera fólk í hópum tengdum trúarbrögðum.  Fulltaf kristnum Bandaríkjamönnum, útlenskum Gyðingum og fleirum.  Ef maður vippar sér framhjá þessum hópum, þá verður maður ekki svo var við túristana, því að göturnar eru fullar af fólki, sem að býr hér.

Gamla borgin er líka mjög ólík nýja miðbænum.  Á mörgum stöðum minnir gamla borgin á gömlu borgina í Damaskus.  En nýrri hlutar af Jerúsalem minna á vestræna borg, þar sem umferðarreglum er sinnt, græn svæði útum allt og ekkert rusl. 

* * *

Ég verð að játa það að ég er mjög hrifinn af Ísrael.  Eftir 4 vikur í frábærum Arabalöndum, þá er svo margt sem að heillar við Ísrael.  Allt frá hreinlætinu, skipulaginu til lýðræðis og kvenfrelsis.  Á landamærunum voru konur landamæraverðir og kona keyrði leigubílinn sem fór með mig frá landamærunum til Eilat. Slíkt væri óhugsandi í mörgum nágrannalöndunum.

Og svo er auvðitað magnað að vera í þessum heimshluta í landi, þar sem að fólk getur óhrætt talað um stjórnmál.  Í Sýrlandi þorði fólk oft ekki að tala um stjórnmál og það fyllti mig alltaf smá óhug að sjá allar þessar myndir af Assad forseta útum allt.  Það sama gildir um Jórdaníu, þó að ástandið þar sé vissulega betra.

Vissulega er öryggisgæslan mikil útum allt, en ég vandist því vel í Líbanon að sjá hermenn með Ak-47 riffla útá götu einsog er hér.  Ég var líka búinn að venjast því frá Jórdaníu að þurfa að fara í gegnum vopnaleit þegar ég fór inní verslunarmiðstöðvar eða á hótel.  Þannig að öryggisgæslan er sennilega ekki jafnmikið sjokk fyrir mér og hefði ég komið beint frá Íslandi til Ísrael. 

En ætli aðalástæðan fyrir því hve vel mér líður séu ekki stelpurnar.  Guð minn góður, stelpurnar!

Eftir að hafa verið í Arabalöndum í 4 vikur, þá var það nánast sjokk fyrir mig að koma til Ísrael.  Að sjá allt í einu stelpur í pilsum.  Að sjá berar axlir, bera fótleggi, bera handleggi.  Að sjá sítt hár.  Að í stað þess að stelpur séu klæddar í föt, sem gera þær sem mest óaðlaðandi, þá megi stelpur hér klæða sig einsog þær vilja.  Þetta hljómar kannski allt sjálfsagt fyrir okkur, en það er samt frábært að koma til þessa litla lands í þessum heimshluta og sjá hlutina með eigin augum. Og svo hjálpar það auðvitað að hérna í Ísrael er ótrúlega mikið af fallegum stelpum.

Hérna dettur engum í hug að banna konu sinni að sitja fyrir á ljósmynd, eða banna henni að fara útúr húsi án þess að vera með hulu fyrir andlitinu.  Hérna dettur engum í hug að banna konum að keyra bíla eða vinna ákveðin störf.

Ég hef alltaf verið sannfærður um réttmæti Ísraelsríkis og sú sannfæring hefur ekki minnkað á þessum dögum hér.  Ég held að hrifning mín á Sýrlandi og Jórdaníu hafi engum dulist, sem hafa lesið þessa síðu.  En það breytir því ekki að ansi margt mætti betur fara í þeim löndum, sérstaklega þegar að kemur að málfrelsi, lýðræði og réttindum kvenna.  Í öllum þessum málaflokkum mættu þau lönd taka sér Ísrael til fyrirmyndar.

* * *

Ég ætla að vera í Jerúsalem í einn dag í viðbót.  Á morgun ætla ég að fara uppá Musterishæðina og skoða nokkra fleiri staði.  Seinnipartinn ætla ég svo að fara til Haifa í norður Ísrael.

Já, og ég er búinn að setja inn nokkrar myndir frá Sýrlandi og Jórdaníu inná Flickr. Einsog áður, þá eru þetta eingöngu myndir úr litlu vélinni minni (sem ég svo týndi / var stolið á Vesturbakkanum), þannig að þær mynda ekki merkilega sögu.

Skrifað í Jerúsalem, Ísrael klukkan 20.58 

Ég er staddur inná hóteli í Ramallah á Vesturbakkanum, um 20 kílómetra frá Jerúsalem. Ég kom hingað fyrir um klukkutíma eftir frábæra dagsferð um Nablus og smærri bæji í nágrenninu. Ég er búinn að hugsa um svo marga hluti í dag að ég held að það sé best að koma þeim á blað í punktaformi.

• Ég hefði aldrei trúað því hversu ótrúlega mikið er af landtökubyggðum Gyðinga hér á Vesturbakkanum. Þær eru hreinlega ÚTUM ALLT. Það verður aldrei friður á þessu svæði á meðan að Vesturbakkinn er skorinn upp með þessum hætti. Landtökubyggðirnar eru einstaklega skrýtin fyrirbæri. Hver byggð inniheldur oft aðeins í kringum 200-250 (oftast strangtrúaða) íbúa. Vanalega eru byggðirnar vel stæðar, sem er svo sem ágætt. En hins vegar er öryggisgæslan og umstangið í kringum þær fáránlegt. Við þurftum í dag að keyra í klukkutíma vegna þess að landtökubyggð var kominn, þar sem hefði verið augljós 5 mínútna leið frá Nablus til smábæjar.

  Landtökubyggðirnar virðast líka vera (allavegana í augum utanaðkomandi aðila einsog ég er) byggðar að vissu leyti til þess að segja FOKK JÚ framan í andlitið á Palestínumönnum.  Löngu áður en maður kemur að byggðunum blasir við manni ísraelski fáninn á hverjum einasta ljósastaur og þær eru víggirtar og oft byggðar uppá hæðum, sem gnæfa yfir aðrar byggðir.  Allt þetta á landi, sem að Palestínumenn eiga.  (Ég sá fleiri ísraelska fána en palestínska í dag)

  Vandamálið er auðvitað að landtökumennirnir trúa því að landið sé þeirra vegna þess að það sé vilji Guðs.  Þeir trúa því að það sé á móti vilja Guðs að veita einn einasta fermetra af Ísrael undir áhrifasvæði Palestínumanna.

  Af öllu sem ég hef séð á Vesturbakkanum, þá kom það mér mest á óvart hversu ofboðslega margar og áberandi landtökubyggðirnar eru.  Það er ekki furða að þær veki upp reiði Palestínumanna.

• Af mjög yfirborðskenndum skoðunum á þessum palestínsku bæjum, þá sýnist mér efnahagurinn hérna vera mjög svipaður og á mörgum stöðum í Sýrlandi og Jórdaníu.  (Ég get auðvitað ekki heimsótt Gaza þar sem ástandið ku vera mun verra.) 

  Miðað við þá mynd sem oft er reynt að draga upp af Palestínu, þá á hér allt að vera í rúst.  Svo sýndist mér ekki vera, þótt að leigubílstjórinn hefði verið viljugur til að sýna mér allt það slæma sem að Ísraelsmenn hafa hér gert (og af nógu er að taka) og við fórum meðal annars inní Balata flóttamannabúðirnar.  Hins vegar þá hef ég á mörgum stöðum séð verra efnahagsástand.  Ef fólk kemur beint frá Evrópu til Ísraels og sér svo palestínska bæji, þá eru viðbrigðin mikil – en ef bæjirnir eru bornir saman við bæji í nágrannalöndunum þá er munurinn (allavegana á yfirborðinu) ekki mikill.

• Ég tók leigubíl frá Jeríkó til Nablus og þaðan til Ramallah, með mörgum stoppum á leiðinni í minni bæjum og löngu stoppi í Nablus.  Leiðin snérist að mörgu leyti um það hvernig væri hægt að komast í gegnum varðstöðvar Ísraela.  Á einum staðnum fengum við þær upplýsingar að ég kæmist í gegn, en ekki tilbaka.  Þannig að á tímabili vorum við í þeirri stöðu að á Leið A gat ég farið en ekki (palestínskur) bílstjórinn, en á Leið B gat bílstjórinn farið en ekki ég.  Leið C, sem við uppgötvuðum síðar faldi það í sér að við keyrðum eftir malarveg framhjá engjum í um hálftíma.Þessi endalausu stopp eru auðvitað niðurlægjandi fyrir Palestínumenn.  Vesturbakkinn á að heita þeirra land, en þeir þurfa samt sem áður að sætta sig við endalaust áreiti frá ísraelskum hermönnum.  Á meðan að ísraelskir bílar með gulum númerum geta keyrt útum allt á Vesturbakkanum, þá þurfa palestínskir bílar að bíða í biðröðum eftir að vera skoðaðir.  Við sáum í dag 15 ísraelska bíla keyra framhjá okkur við einn vegatálmann.  Ég skil það afskaplega vel hvernig slíkt elur á óvild.
• Mér var boðið heim til tveggja fjölskyldna í dag og þurfti að pína oní mig allavegana 4 bolla af arabísku kaffi en það var vel þess virði.
• Seinni heimsóknin var nokkuð skemmtileg.  Þegar við komum inn var okkur boðið af húsbóndanum inní stofu og dyrunum að restinni af húsinu var læst.  Þegar ég bað um að fara á klósettið þurfti húsbóndinn að fara inní húsið og fela allar konurnar, sem voru orðnar kynþroska (eiginkona og ein dóttir) áður en mér var hleypt inn á klósettið.

  Í þessum bæ koma engir túristar og því gátu um 15 krakkar skemmt sér við það í hálftíma að kíkja innum gluggann og “skrýtna útlendingsins” og hlaupa svo í burtu öskrandi af hlátri þegar ég veifaði til baka.  Algjörlega æðislegt. 

• Nablus er ein þeirra borga, þar sem að mótstaðan við Ísrael hefur verið hvað sterkust.  Ég labbaði um borgina í dágóðan tíma í dag.  Hún lítur út einsog hefðbundin Araba borg, ekki ósvipuð borgum einsog Hama og Aleppo (nema að klæðaburður kvenna er mun frjálslyndari).Það sem aðskilur Nablus þó frá þeim borgum er að á hverjum einasta vegg eru tugir plakata þar sem að litlir strákar með stórar byssur eru hylltir sem hetjur.  Þetta er dapurleg menning.
• Á mörgum stöðum fá Palestínumenn ekki leyfi til að byggja eða bæta húsin sín.  Það að landið sé hernumið hlýtur líka að þýða það að fólk sjái minni hvata í því að sinna húsum sínum og nánasta umhverfi.  Þetta er bara einn af fjölmörgum hlutum sem gerir fólki hér lífið leitt.

Jæja, þetta er ágætt.  Á morgun ætla ég að skoða mig um hér í Ramallah og svo seinnipartinn að halda aftur Jerúsalem.

Fyrir þá, sem hafa áhuga þá er auðvelt að finna hér fyrri skrif mín um Ísrael.  Ég hef oft varið Ísraelsríki gegn oft á tíðum fáránlegum málflutningi í íslenskum fjölmiðlum – og verið kallaður ótrúlegum nöfnum fyrir það. 

Ólíkt því sem margir virðast halda þá þýðir það þó ekki að ég sé einhver sérstök klappstýra fyrir Ísraelskríki.

Skrifað í Ramallah, Palestínu klukkan 22.35

Ég er núna kominn til Jeríkó og þar sem ég er inná svo æðislegu hóteli með svona frábæra tölvu þá ákvað ég að henda inn stuttri færslu, þrátt fyrir að ég hafi skrifað líka í gær.

Um sex leytið í dag eftir að haf eytt deginum á ferð um Vesturbakkann og þegar ég sat úti í 35 stiga hita, í blautum (af svita) bol og hugsaði um kostina tvo sem ég átti – annars vegar að gista á hóteli sem bauð ekki einu sinni uppá viftu – og hins vegar að gista á glæsihóteli með loftkælingu og sundlaug (fyrri talsvert meiri pening) – þá ákvað ég að ég ætti inni smá þægindi og skellti mér á dýrari kostinn. Gat því stungið mér til sunds í hitanum hérna rétt hjá Dauða Hafinu í elstu borg heims, en talið er að hér hafi verið byggð í yfir 10.000 ár.

* * *

Ég byrjaði daginn á því að fara útá rútustöð og taka þaðan rútu frá Jerúsalem til Betlehem, sem tilheyrir Vesturbakkanum. Í Betlehem, einsog manni hefur verið kennt í jólalögum frá því að maður var lítið barn, fæddist Jesús. Þrjú hundruð árum síðar kom Helena, móðir Konstantínusar keisara og lét byggja Fæðingarkirkjuna á þeim stað sem talið er að Jesús hafi fæðst. Þá kirkju heimsótti ég í dag. Þar kemur maður inní sal þar sem liggja niður tröppur að helli þar sem er stjarna, sem markar þann stað sem fæðingin á að hafa átt sér stað. Þar var í dag endalaus straumur af túristum, sem snertu stjörnuna á meðan ég reyndi að taka myndir.

Við hliðina er svo Kirkja heilagrar Katrínar, þar sem ár hvert er haldin jólamessa, sem er sjónvarpað til flestra landa í heimi.

Eftir að hafa látið palestínskan homma hanga á mér einsog plástur í um klukkutíma á meðan ég skoðaði miðbæinn og markaðinn, ákvað ég svo að ég hefði séð nóg af Betlehem og tók því leigubíl til Jeríkó.

Eftir að hafa eytt dágóðum tíma í að spjalla við gamla kalla við tré Zaccheus-ar, þá tók ég kláf uppá Fjall Freistingarinnar, þar sem Djöfullinn á að hafa freistað Jesú. Hvort sem það gerðist í raun, þá breytir það því ekki að þar er gríðarlega gott útsýni yfir Jeríkó og Dauða Hafið.

* * *

Ég hef átt nokkur skemmtileg samtöl um trú við ferðalanga og innfædda á þessu ferðalagi mínu. Allar þessar ferðir á Biblíuslóðir hafa fengið mig til að hugsa ansi mikið um trúmál og ég kannski skrifa lauslega um það síðar.  Á þeim stöðum sem ég hef verið síðustu daga er gríðarlega mikið af Kristnum pílagrímum á ferð, flestir frá Bandaríkjunum. Margir hverjir styðja þeir Ísraels-ríki algjörlega gagnrýnislaust (ég sá í dag bandaríska konu með hatt merktan Ísraels-her!) og ansi margir trúa þeir því að Gyðingar eigi rétt á öllu landi Ísraels og Palestínu – og að um það verði ekki deilt – því það sé vilji Guðs. Þessu trúa einnig margir landnemanna, sem búa í landtökubyggðum Gyðinga á Vesturbakkanum. Þegar að fólk trúir einhverju vegna þess að það sé vilji Guðs þá verður oft erfitt að eiga við það samræður.

* * *

Ég endaði svo daginn á því að skoða rústir í Jeríkó, sem eru taldar vera allt að 7.000 ára gamlar.  Í kvöld ætla ég að njóta lífsins á góðu hóteli.  Á morgun ætla ég til Nablus og þaðan til Ramallah.

Skrifað í Jeríkó, Palestínu klukkan 19.44

Ég er kominn til Ísrael, er staddur núna inná hóteli í gömlu borginni í Jerúsalem. Ég sit uppá þriðju hæð hótelsins og ef ég sný mér við blasir við mér Klettamoskan uppá Musterishæðinni. Ef ég horfi svo aðeins til hægri sé ég í turninn á Grafarkirkjunni, sem er byggð á þeim stað sem að Jesús á að hafa verið krossfestur.

Þetta er mögnuð borg!

* * *

Ég kom hingað til Jerúsalem seint í dag frá Eilat, sem er strandborg við Rauða Hafið – alveg við landamæri Jórdaníu. Þar gisti ég eina nótt og naut seinni partinn í gær lífsins á ströndinni og baðaði mig í Rauða Hafinu, sem var frekar kalt þrátt fyrir um 35 stiga lofthita.

Ansi margt breytist við það að koma úr Arabaheiminum yfir til Ísrael. Ég ætla að bíða með að skrifa almennt um Ísrael, þar sem ég hef verið hérna í svo stuttan tíma. En um leið og ég fór yfir landamærin frá Jórdaníu þá breyttust strax hlutirnir. Fyrir utan augljsa hluti einsog klæðaburð kvenna, þá er efnahagurinn greinilega umtalsvert betri í Ísrael. Húsin eru fallegri og stærri, bílarnir nýrri og verslanirnar flottari. En svo eru það líka ótal aðrir hlutir sem eru svo ólíkir. Hérna í Ísrael spenna menn öryggisbelti í bílum og fara eftir umferðarreglum. Hér eru gangbrautir virtar, fólk hendir ekki rusli útum allt og svo framvegis

En það er líka mikill munur á Ísrael sem ég sá í Eilat og Ísrael sem ég hef séð á nokkrum klukkutímum í Jerúsalem. á leiðinni á rútustöðina keyrðum við framhjá hverfum þar sem virtust nær eingöngu búa Hasidim gyðingar (sem eru auðþekkjanlegir af klæðaburði og hárgreiðslu (hliðarlokkum)), en svo er gamli miðbærinn hérna í Jerúsalem nánast alveg einsog markaðirnir í Damaskus og Aleppo í Sýrlandi. Hérna í kringum hótelið heyrir maður salam alaykum (arabísk kveðja) miklu oftar en shalom (hebreska).

* * *

Síðustu dögunum í Jórdaníu eyddi ég í Wadi Rum eyðimörkinni. Þar var ég keyrður á jeppum um eyðimörkina þar sem ég skoðaði stórkostlegt landslag (og lenti í skemmtilegum ævintýrum sem ég nenni ekki að skrifa um á svona hrikalega lélegu lyklaborði). Ég svaf svo í Bedúínatjöldum í miðri eyðimörkinni þar sem ég gat horft uppá stjörnubjartan himininn. ógleymanleg ferð! Svo daginn eftir fór ég á úlfalda frá tjöldunum til Wadi Rum þorpsins þar sem ég tók leigubíl til Aquaba við landamæri Ísraels. úlfaldaferðin var skrautleg. Hún tók um 3 tíma án þess að stoppa og ég get staðfest það að rassinn minn hefur ekki enn fyrirgefið mér fyrir þá meðferð.

Við ísraelsku landamærin lenti ég svo í um klukkutíma bið (þrátt fyrir að ég væri nánast einn) þar sem ég var spurður alls konar spurninga, en var svo að lokum hleypt í gegn.

Ég mun sennilega vera með annan fótinn í Jerúsalem í nærri því viku. Hérna er gríðarlega mikið að skoða og svo ætla ég einnig að nota borgina sem grunnbúðir til að skoða Vesturbakkann. Ég er jafnvel að gæla við að fara þangað strax á morgun. Planið er að fara til allavegana Ramallah, Jericho og Betlehem en það er þó ekkert fastneglt.

Skrifað í Jerúsalem, Ísrael klukkan 21.53

Ok, fyrir það fyrsta, þá er ég á þessu netkaffihúsi núna búinn að hlusta á I will always love you með Whitney Houston TVISVAR í röð. Allah hjálpi mér!

Í öðru lagi, þá er mér batnað. Líður alveg hreint ljómandi vel og er núna búinn að vera hress tvo daga í röð. Eina sem angrar mig er þetta lélega lyklaborð, sem virðist hoppa yfir annan hvorn staf sem ég pikka inn.

Og núna, Everything I do I do it for you í einhverri stelpubands útgáfu. Ég er farinn. FARINN!

* * *

Ok, ég er kominn á nýtt netkaffihús. Stökk heim á hótel og náði í iPod-inn minn og hlusta nú á BetaBand í staðinn fyrir Whitney og pikka inná sæmilegt lyklaborð. Talsvert betra. Ég er enn staddur í Wadi Musa, sem er við hlið Petra rústanna. Er búinn með minn skammt af Petra og hef því nákvæmlega ekkert að gera það sem eftir lifir af þessum degi nema að lesa eða hanga á netinu.

Jú, ég gæti reyndar verið inná hóteli, en á herberginu mínu er gervihnattasjónvarp með SEX hundruð stöðvum. Gallinn við það eru aðeins tveir. Fyrir það fyrsta eru um 100 stöðvanna klámstöðvar. Nú gæti sennilega margt verið verra en það, en klám hér virðist eingöngu afmarkast af því að gellur í bikiní sitja uppí sófa og klæmast á arabísku við einhverja graða kalla sem eru eflaust dreifðir um Arabaheiminn. Áhugi minn á slíku er takmarkaður. Restin af stöðvunum (fyrir utan Al-Jazeera og BBC World) eru svo stöðvar frá öllum múslima heiminum, allt frá súdönskum stöðum til jórdanskra. Dagskrárgerð virðist aðallega miðast við þætti þar sem að stjórnandinn situr heima í stofu og talar á arabísku. Það er líka slappt sjónvarp, allavegana fyrir mig.

* * *

Jórdanía var teiknað upp sem land af Winston Churchill árið 1921, en landið fékk sjálfstæði frá Bretum árið 1946. Jórdanía er um 10% minna en Ísland og hér búa rúmlega 5 milljón manns – þar af eru um 60% þeirra Palestínumenn sem hafa flúið hingað eftir hin ýmsu stríð, en Vesturbakkinn tilheyrði áður Jórdaníu.

Landið er konungsríki, stjórnað af Abdullah II Hussein. Landið er einnig merkilegt fyrir þær sakir að það skartar sennilega fallegustu þjóhöfðingjafrú í heimi (ég vil allavegana sjá ef að ég hef rangt fyrir mér), en Raina drottning er með ólíkindum falleg.

* * *

Ég er búinn að eyða síðustu tveim dögum að skoða merkustu fornminjar Jórdaníu, Petra. Borgin, sem er að mestu höggvin útúr fjallgarði var byggð af Nabateum frá um 600 fyrir Krist til um 100 eftir Krist. Borgin er ótrúleg. Fyrir það fyrsta er umhverfi hennar magnað með áhrifamiklum fjöllum allt í kring, en svo eru líka byggingarnar ótrúlegar. Fallegustu byggingarnar eru á einhvern ótrúlegan hátt höggnar úr berginu. Frægust er sennilega Al-Kazneh, sem blasir við manni eftir nokkuð langa göngu eftir gjá, sem kallast Siq.

Ég er einsog ég sagði búinn að eyða tveim dögum í að skoða borgina og hafa þeir dagar verið nokkuð þéttskipaðir. Borgin er gríðarlega stór og fjöldi bygginganna (flestar eru þær grafhýsi) gríðarlegur. Ég er búinn að labba um svæðið allt, labba uppá tvö fjöll (þar á meðal til að sjá Al-Deir. Stórkostlegir tveir dagar og þetta er svo sannarlega með mikilfenglegustu stöðum sem ég hef séð á ferðalögum mínum.

Í gærkvöldi sá ég svo Petra að nóttu til. Þá var fólki smalað saman við innganginn að Petra svæðinu, þaðan sem við löbbuðum í röð eftir veginum lýstum af kertum uppað Al-Kazneh.  Ég verð seint talinn fylgismaður slíks hjarðtúrisma, en þetta var víst eina leiðin til að sjá borgina að kvöldi til.

* * *

Í kvöld ætla ég svo að fara snemma að sofa enda föstudagur og frídagur hér og allt lokað – og ég uppgefinn eftir labb síðustu daga. Á morgun ætla ég svo að reyna að koma mér til Wadi Rum.

Skrifað í Wadi Musa, Jórdaníu klukkan 18.55

Dagur 3 í veikindum. Megi þetta verða síðasti dagurinn. Er byrjaður að bryðja einhverjar magatöflur frá Íslandi, sem ég átti að taka í neyð og þriggja daga magakveisa á ferðalagi er neyð í mínum huga. Djöfulsins vesen. Þetta var allavegana ekki þynnka, þannig að ég kenni sushi-inu um. Helvítis viðbjóðslega ofmetna japanska rusl.

Eitthvað við magakveisur á ferðalögum veldur því að ég fæ algera óbeit á matseld innfæddra. Ég man hvernig þetta var í Suð-Austur Asíu þegar ég gat ekki hugsað mér að borða núðlusúpur eða hrísgrjónarétti. Núna get ég ekki hugsað mér að borða shawarma, falafel og allt það dót og hef þess í stað gripið til þess örþrifaráðs að panta á veitingastöðum aðeins hluti, sem ég kannast við frá Íslandi einsog hamborgara. Í þessu er nákvæmlega ekkert vit því að hamborgaranir hérna eru ógeðslegir, en matur innfæddra er frábær. Jæja, þetta hlýtur að fara að skána.

Ég var að koma til Wadi Musa í dag, en það er bærinn sem hýsir hótelin fyrir Petra rústirnar, sem ættu væntanlega að vera einn af hápunktum þessarar ferðar. Þegar ég kom inná hótel um þrjú leytið í dag henti ég öllu draslinu mínu á rúmið og sofnaði, örmagna af þreytu. Málið er að í viðbót við veikindin hef ég verið á alveg rugl lélegum hótelum undanfarna daga. Hótel án allra viftna (og auðvitað án loftkælinga), sem hefur gert það að verkum að ég hef þurft að hafa opna glugga, sem hefur hleypt inn hópum af flugum, sem vilja ekkert meira en blóðið mitt (jú, þeim þykir reyndar dótið sem ég spreyja á mig til að verjast þeim vera líka gott). Þetta hefur valdið því að ég hef lítið sofið útaf ágangi flugnanna og vakna örmagna – og svo er það líka eitthvað við öll þessi bit, sem draga úr mér kraftinn.

En nóg af þessu andskotans væli. Aggi vill hressar sögur, svo að hér með lýkur þessu væli.

* * *

Í gær tók ég leigubíl til að skoða helstu túristastaðina í Jórdaníu á milli Amman og Petra. Við byrjuðum á því að fara til Madaba, borgar rétt sunnan við Amman. Þar skoðuðum við nokkrar mósaík myndir, sem eru eflaust stórkostleg listaverk fyrir áhugamenn um mósaík myndir. Þaðan keyrðum við svo uppá Nebo fjall. Það er fjallið þar sem að Móses kom 120 ára gamall til að sjá fyrirheitna landið og dó. Af fjallinu er gott útsýni yfir Dauða Hafið og Palestínu.

Þaðan keyrðum við svo að Bethany handan Jórdan ánnar, sem er staðurinn þar sem að Jesús var skírður. Auk þess að sjá staðinn þar sem hann var skírður, þá er þetta líka eini staðurinn þar sem hægt er að snerta Jórdan ána, sem ég og gerði og fékk mér fótabað í þessari frægu á, sem er í dag mjög vatnslítil. Áin markar auðvitað landamæri Jórdaníu og Vesturbakkans (Jórdan-árinnar) í Ísrael, en það svæði sem mun vonandi sem fyrst mynda meginhluta lands sjálfstæðrar Palestínu, en Vesturbakkinn var áður undir stjórn Jórdaníu, en Ísrael tók svæðið yfir í Sex Daga Stríðinu árið 1967. Vegna landamæranna er nánast öll Jórdan áin umvafin hernarðarmannvirkjum og því ekki hægt að komast að henni nema á þessum litla stað.

Allavegana, þaðan fórum við svo að Dauða Hafinu. Dauða Hafið heitir því skemmtilega nafni þar sem að mikið saltmagn gerir það að verkum að í vatninu þrífst ekkert líf. Hafið markar einnig lægsta punkt á jörðinni, en það er um 330 metra undir sjávarmáli (og fer lækkandi). Vegna þess hve hratt vatnið gufar upp hefur saltmagnið í vatninu aukist og veldur því núna að hægt er að fljóta í vatninu (sökum þess hve salt það er). Þetta er nokkuð skemmtilegt að upplifa. Maður getur legið í vatninu með hendur undir höfði og slappað af. Einnig er ekki hægt að synda þar sem að stór hluti líkamans flýtur alltaf uppúr vatninu og því ekki hægt að hafa hendur og fætur í vatninu á sama tíma (nema að maður standi). Þetta er allt mjög skemmtilegt að upplifa.

Ég slappaði svo af í sundlaugum nálægt ströndinni og naut ótrúlega góðs veður. Reyndar var hitinn gríðarlegur, sem var í lagi þegar maður var ofaní vatni, en versnaði þegar að vatnið hafði þornað. Eftir þetta fór leigubíllinn svo með mig að Dana þjóðgarðinum, þar sem ég gisti síðustu nótt.

* * *

Í dag byrjaði ég svo daginn á 6 tíma gönguferð um Dana þjóðgarðinn, sem var ágæt og er sennilega best lýst af myndum.

Næstu tvo daga ætla ég svo að skoða Petra rústirnar.  Þaðan ætla ég að fara til Wadi Rum, þaðan til Aqaba og svo yfir til Eilat í Ísrael.

Skrifað í Wadi Musa, Jórdaníu klukkan 21.00

Heyriði, hérna að neðan eru komnar inn tvær færslur og ekki eitt einasta helvítis komment! Þetta er agalega slappt. Ég geri allavegana ráð fyrir því að íslam færslan mín hafi verið rétt, þar sem enginn hefur kommentað á hana með leiðréttingum.

Allavegana, ég er komin til Amman í Jórdaníu og hef verið hérna í rétt rúman sólahring. Síðustu tveir sólarhringar hafa verið skrautlegir.

* * *

Ég er búinn að vera fárveikur í dag. Ég veit ekki hvort það er uppsöfnuð matareitrun, sushi-ið sem ég borðaði í gær eða flaskan af hvítvíni sem ég drakk með matnum. Það sem ég veit er að ég vaknaði í rúminu mínu klukkan 4 í morgun við það að bænakallarar í moskunni byrjuðu morgunbænirnar sínar og var þá með brjálaðan hausverk og hrikalega magapínu.

Dagurinn í dag hefur því verið nánast óbærilegur. Ég byrjaði á því að staulast útaf hótelinu um klukkan 9 og gerði örvæntingarfulla leit að Starbucks stað, því ég hef ekki fengið annað en arabískt kaffi síðustu daga. Ég fann hann og borðaði morgunmat þar, en leið samt ömurlega. En skyldurækni mín sem túristi er oft mögnuð og ég ákvað þrátt fyrir veikindin að fara í dagsferð til Jaresh rústanna. Eina sem ég gerði aukalega útaf veikindunum var að ég fór í loftkældum leigubíl í stað rútu.

Jerash eru þrjú hundruðustu rómversku rústirnar sem ég sé á þessu ferðalagi og segi ég þetta nú gott af rómverskum súlum. Borgin var uppá sitt besta á árunum blah blah og blah blaaaah! Nei, ég segi svona.  Ég er svona neikvæður því ég var alveg hræðilega slappur í Jerash og meikaði varla að skoða alla staðina. Ekki hjálpaði að hitinn var nánast óbærilegur, um 35 stig í sól sem er of mikið fyrir fárveikan (og fullan af sjálsvorkun) Einar. Eftir þetta fór ég heim á hótel og sofnaði. Vaknaði svo um klukkan 5 og tók þá við röð af vestrænum þægindum hér í borg, sem ekki var hægt að nálgast á Sýrlandi.  Fór fyrst og borðaði á McDonald’s, fór svo í bíó á Iron Man (sem er góð) og slappaði svo af í leðursófa á einhverjum lúxuhótelsbarnum.  Kom svo hingað heim á mitt skítuga og ódýra hótel fyrir smá stundu.

Hótelið sem ég er á er þó nokkuð skemmtilegt.  Það er fyrir það fyrsta viðbjóðslegt, en það skiptir ekki öllu máli.  Það er einsog hótelið hafi verið innréttað árið 1930 og svo hafi hlutirnir bara verið látnir sitja.  En hótel eigandinn bætir upp fyrir þetta.  Hann var brjálæðislega hress inná skrifstofu sinni í gærkvöldi þegar að ég og Rachael komum heim úr sushi-ævintýrinu okkar.  Ég sat og spjallaði við hann í einhverja tvo tíma um ferðalög og jórdönsk stjórnmál.  Frábær kall!

* * *

Síðasta kvöldið mitt í Damaskus var gott.  Suzie, önnur bandaríska stelpan, var á fullu í arabísku tíma um kvöldmatarleytið, þannig að ég og Rachael (hin bandaríska stelpan) ákváðum að skella okkur útað borða á stað sem reyndist bjóða uppá guðdómlega góðan mat.  Ég borðaði grillað sýrlenskt lambakjöt, sem var stórkostlegt (take that!, Guðni Ágústsson!) borið fram með besta hummus-i sem ég hef fengið í ferðinni (og hef ég nú borðað hummus á hverjum degi í þessari ferð) og fersku, nýbökuðu khubz brauði sem var himneskt!

Við kíktum svo heim á gistiheimili, drukkum hvítvín og reyktum nargileh með fólkinu þar.

Ég og Rachael (sem erum bara vinir, bara svo það sé alveg á 110% hreinu) ákváðum svo að samræma plönin okkar og fara saman í gær.  Við ætluðum að fara til Golan hæða, Bosra og svo yfir til Amman.  Það reyndist skrautlegt.

Við byrjuðum á því að fara í innanríkisráðuneytið og sækja um leyfi fyrir Golan hæðirnar, en þar var bílstjóranum okkar (sem talaði ekki orð í ensku) sagt eitthvað, sem olli því að hann ákvað að fara með okkur beint til Quneitra, sem er borgin sem að Ísraelar lögðu í rúst eftir Yom Kippur stríðið.

Áður en við komum þangað fórum við inná sýrlenska herstöð.  Þar var okkur vísað inní aðalherbergið, þar sem voru hvorki fleiri né færri en 4 sýrlenskir hershöfðingjar, sem virtust vera mjööög hátt settir og þar af einn hershöfðingi sem að gat talað í tvo síma í einu fyrir aftan skrifborðið sitt.  Okkur var boðið kaffi, sem við þorðum ekki annað en að þiggja.  Svo sátum við þarna inni á meðan að hershöfðingjarnir horfðu á Al-Jazeera, þar sem akkúrat þurfti að birtast andlitið á Gerge W Bush, sem er sennilega ekki í miklu uppáhaldi hjá þeim.  Eftir þetta kaffiboð stóð aðalgaurinn upp, tók í hendurnar á okkur og við fórum út.  Eftir smá reikistefnu komumst við að því að við fengum ekki leyfi til að heimsækja Golan hæðirnar.  En við fengum allavegana kaffi með hershöfðingjunum.

Það voru vissulega vonbrigði og keyrðum við því til Bosra, sem er fræg fyrir rómverkst (surprise!) leikhús.  Við skoðuðum það og fórum svo í átt að landamærunum.  Á endanum tók það okkur meira en klukkutíma að komast yfir landamærin því að bílstjórinn okkar var stoppaður og af einhverjum ástæðum mátti hann ekki fara inn til Jórdaníu, þannig að við þurftum að húkka okkur far með öðrum leigubíl.  En á endanum komumst við hingað til Amman.

Í gærkvöldi fórum við svo að borða á Vinaigrette, sem er fllottur sushi bar í Shmeisani hverfinu í Amman.  Þar hittum við fyrir gaurinn sem var með okkur í leigubílnum, en hann er bandarískur Harvard nemi sem talar arabísku og er að skrifa doktorsritgerðina sína um Líbanon.  Yfir sushi-inu og hvítvíninu fengum við svo stórkostlegan fyrirlestur um ástandið í Líbanon, sem færði mig kannski aðeins nær því að skilja eitthvað í þessu flókna landi.

Annars er ég alltaf að hitta alveg ótrúlega klárt og skemmtilegt fólk hérna.  Ég er búinn að ferðast með tvítugri stelpu, sem er að læra í Yale og talar arabísku, borða með þessum doktorsnema, drekka hvítvín og spjalla um stelpur með rithöfundi sem hefur gefið út vel heppanaðar bækur í USA, drukkið kaffi með jórdönskum hóteleiganda sem hefur ferðast um hálfan heiminn og svo framvegis.  Ég get ekki kvartað.

Á morgun er stefnan að fara í fótbspor Móses á Nebo fjalli og baða mig í Dauða Hafinu.

Skrifað í Amman, Jórdaníu klukkan 21.00

Fram til þessa í ferðinni hef ég farið nokkuð hratt yfir. Ég fór yfir helstu staðina í Líbanon á viku og fyrsta vikan á Sýrlandi var líka nokkuð þétt skipuð. Það er því mjög gott að hafa slakað aðeins á hraðanum hérna í Damaskus.

Ég hef rosalega gaman af því að vera á fullu alla daga, sjá nýja staði og gera nýja og spenanndi hluti. En svo er líka gaman að ílengjast aðeins í borgum. Vera nógu lengi til að rata á helstu staðina, eignast uppáhalds veitingastaði og svo framvegis. Bæði er Damaskus ótrúlega heillandi borg og svo hef ég líka verið rosalega heppinn með gistiheimilið sem ég er á. Þar hef ég kynnst ótrúlega skemmtilegu fólki, sem ég hef drukkið, borðað, labbað og ferðast með síðustu daga.

Ég er búinn að eyða þrem dögum á rólegu labbi um borgina. Ég kynntist á gistiheimilinu tveim bandarískum stelpum, sem ég hef verið með síðustu daga. Fimmtudeginum eyddum við á labbi um borgina, skoðuðum Umayyad í annað skipti, löbbuðum um markaðina og urðum villt í gömlu borginni. Um kvöldið fórum við með leigubíl uppá Quassioun fjallið, þar sem er alveg frábært útsýni yfir Damaskus og horfðum þar á sólsetrið. Borðuðm svo frábæran mat og reyktum Nargileh á veitingastað með fleira fólki af gistiheimilinu.

* * *

Í gær fórum við svo þrjú til Palmyra rústanna, sem eru sennilega merkustu fornleifar Sýrlands. Palmyra er borg, sem var byggð á vin í eyðimörkinni um 200 km frá Damaskus. Talið er að þar hafi fólk búið frá því fyrir um 4.000 árum, en hápunktur borgarinnar var undir stjórn Zenobia, sem stjórnaði Palestínu, Sýrlandi og hluta Egyptalands frá Palmyra í kringum árið 200.

Í dag eru í Palmyra rústir hofa og aðalgötunnar, sem var umkringd súlum. Við skoðuðum rústirnar í nokkura klukkutíma og eyddum svo restinni af deginum inná kaffihúsi, bíðandi eftir rútu til Damaskus – sem ætlaði aldrei að koma, spjallandi um fulltaf skemmtilegum hlutum.

Ég ætlaði svo bara að taka því rólega inná gistiheimili í gærkvöldi. Fékk mér falafel og settist niður til að klára The Corrections. En þá kom Carl, nýsjálenskur rithöfundur, heim með fulltaf léttvíni – svo við sátum að drykkju frameftir kvöldi með fólki, sem kom inná gistiheimilið eftir því sem á leið á kvöldið.

Í dag er ég svo búinn að taka því frekar rólega. Heimsótti Umayyad í þriðja skiptið, enda fæ ég varla nóg af þeirri stórkostlegu byggingu. Reyndi að heimsækja minnismerki um baráttuna um Golan hæðir án árangurs og labbaði svo meira um borgina. Á morgun ætla ég svo að gera aðra tilraun til þess að fá ferðaleyfi til Golan hæða og svo á mánudaginn er planið að fara með rútu til Amman í Jórdaníu.

Skrifað í Damaskus, Sýrlandi klukkan 17.30