Category: Tónlist

Bestu plöturnar og lögin 2006

Jæja, einsog vanalega þá er hérna listi minn yfir bestu plötur og bestu lög ársins 2006.

  1. Bob Dylan – Modern Times – Þetta var barátta milli besta tónlistarmanns allra tíma og besta poppara í heimi í dag um bestu plötu ársins að mínu mati.

    En Dylan hefur vinninginn. Þetta er að mínu mati hans besta plata í verulega langan tíma, þrátt fyrir að síðustu plötur hans hafi vissulega verið frábærar. Þetta ár er án efa ekki jafn sterkt og síðasta ár hvað tónlist varðar, en Dylan er kóngurinn og Modern Times er frábær plata.

    Ég var auðvitað fáránlega spenntur fyrir plötunni og gaf henni allan minn tíma (hún einokaði iPodinn mikið útí Kambódíu). Og hann stóðst nokkurn veginn allar mínar væntingar. Besta lag: Workingman’s Blues #2

  2. Justin Timberlake – FutureSex/LoveSounds – Fyrir þremur árum skrifaði ég fyrst um aðdáun mína á Justin Timberlake. Þá voru margir vinir mínir sannfærðir um að ég væri orðnn hálf klikkaður. En í dag þykir það ekkert sjokkerandi að lýsa yfir aðdáun á honum. Hann er einfaldlega konungur poppsins í dag. Platan er kannski ekki jafn stórkostleg og Justified, en hún er frábær. Besta lag: Sexyback
  3. Band of Horses – Band of Horses – Frábær plata, sem mun alltaf minna mig á sumarkvöld á Vesturgötunni. Besta lag: The Funeral
  4. Peter, Bjorn & John – Writer’s Block – Frábær plata frá þessum sænsku snillingum. Besta lag: Young Folks
  5. Midlake – The Trials of Van Occupanther – Gunni vinur minn á heiðurinn af því að kynna mig fyrir þessu bandi.
  6. Bruce Springsteen – We Shall Overcome (The Seeger Sessions) – Algjörlega frábær cover plata hjá meistara Springsteen. Hann tekur þarna gömul Pete Seeger lög og gerir þau að sínum. Ég elska þessa plötu! Besta lag: Old Dan Tucker
  7. Ghostface Killah – Fishscale – Einsog vinur minn sagði þegar ég benti honum á þessa plötu: Loksins rapptónlist “sem ekki er samin sem undirleikur fyrir eitthvað glys myndband”. Ghostface er án efa sá sem hefur haldið heiðri Wu-Tang á lofti og þessi plata er algjörlega frábær rapp plata.
  8. Joanna Newsom – YS
  9. Los Amigos Invisibles – Superpop Venezuela – Venezuelsku snillingarnir í Los Amigos Invisibles taka þarna slatta af venezuelskum lögum og setja í nýjan búning, þar á meðal þemalagið úr Miss Venezuela, sem kallaði fram gamlar minningar hjá mér, enda var ekki lítið gert úr þeirri keppni í þessu landi fegurðarsamkeppnanna.
  10. Neil Young – Living With War

Vonbrigði ársins: Flaming Lips, The Streets

Uppgötvun ársins hjá mér: Exile on Main Street – Rolling Stones.

Og svo eru það 15 bestu lög ársins 2006

  1. Jeff Who – Barfly – Já, ég veit að þetta lag kom útá plötu í fyrra. En lagið sló í gegn í ár. Það er einfaldlega ekkert lag sem kom manni í betra skap síðasta sumar. Ég man eftir að hafa verið inná skemmtistað í miðbænum þegar þetta lag var spilað og ég get svo svarið að ALLIR á staðnum sungu með viðlaginu. Besta partílag sem ég hef heyrt í langan tíma.
  2. Justin Timberlake – Sexyback – Það var annaðhvort þetta eða My Love af JT plötunni. Frábær danstónlist.
  3. Peter, Bjorn and John – Young Folks – Flautið í laginu var gjörsamlega að gera mig geðveikan á tímabili. Þetta lag var fast í hausnum á mér verulega lengi.
  4. Bob Dylan – Workingmans’s Blues #2 – Besta lagið á bestu plötu ársins.
  5. RHCP – Dani California – Af einhverjum ástæðum hef ég aldrei almennilega komist inní Stadium Arcadium. En þetta er fyrsta lagið á plötunni og það lofar allavegana góðu.
  6. The Killers – When you were young – Platan olli vonbrigðum en þetta lag er gott.
  7. Gnarls Barkley – Crazy
  8. The Dixie Chicks – Not ready to make nice
  9. Damien Rice – Rootless Tree – Nýja D. Rice platan var ekki alveg jafn góð og O (kannski maður þurfi að heyra hana á tónleikum – það voru allavegana tónleikar sem opnuðu O fyrir mér. En þetta lag er afbragð.
  10. Ghostface Killah – Kilo
  11. Lily Allen – Smile
  12. Muse – Starlight – Hef ekkert komist neitt sérstaklega mikið inní þessa Muse plötu (eftir að hafa elskað Absolution) en þetta lag er gott.
  13. Nelly Furtado – Promiscuous
  14. Ampop – Gets Me Down
  15. Bruce Springsteen – Old Dan Tucker

Sorgleg lög

Samkvæmt vísindalegri könnun er [The Drugs don’t work með The Verve](http://breakingnews.iol.ie/entertainment/story.asp?j=4333590&p=43336×5&n=4333682) sorglegasta lag í heimi.

Magnað. Þetta hefur alltaf verið eitt af mínum uppáhaldslögum og er einmitt á einni af mínum uppáhaldsplötum. Voru Eels ekki með í könnuninni?

3 speed

>life is funny
but not ha ha funny
peculiar I guess
you think I got it going my way
then why am I such a fuckin’ mess?

Af einhverjum ástæðum líður mér einsog það sé sunnudagskvöld. Ég er ógeðslega þreyttur, ennþá þunnur og lyktin af pizzunni sem ég pantaði er ógeðsleg (*note to self: Þér finnst pepperoni pizza frá Domino’s ekki lengur góð!*).

Íbúðin er í drasli og mér líður asnalega.

Ég er með hundruðir klukkutíma af sjónvarpsefni á mynd-diskum, en einhvern veginn finn ég ekkert sem mig langar að horfa á. Og því er ég að hlusta á Electro-shock blues með Eels, sem er ein af mínum uppáhaldsplötum, en svosem ekki plata sem maður grípur vanalega í á laugardagskvöldum.

—

Þegar ég kom heim í morgun fattaði ég að lyklarnir mínir voru ekki í jakkanum mínum. Ég veit ekki enn hvað varð um þá. Hvort að einhver fáviti hafi stolið þeim eða hvort mér hafi tekist að missa þá einhvers staðar.

Allavegana, ég þoli ekki að vera til vandræða og vildi því ekki hringja í mömmu um miðja nótt til að fá hennar eintak. Þannig að ég fór útá Hótel Sögu og ætlaði að fá mér hótelherbergi. Ég var orðinn svo örmagna af þreytu og mér var hálf óglatt eftir þennan laukfyllta Hlöllabát sem ég hafði borðað, að ég hefði borgað hvaða upphæð sem er fyrir hlýtt herbergi og mjúkt rúm.

En það var fullbókað á Sögu, þannig að stelpan í afgreiðslunni lagði til að ég myndi hringja á lásasmið. Og hann kom og kom mér inn, þurfti að brjóta upp lásinn og setja nýjan á íbúðinni minni.

Ég fór svo að sofa og mér dreymdi svo fáránlega asnalega og leiðinlega drauma að ég hef eiginlega ekki náð mér í allan dag. Það er fáránlegt hvað manni getur liðið æðislega fabjúlöss þegar maður er vel til hafður á skemmtistað í Reykjavík – og svo liðið svona ferlega asnalega heima hjá sér, þunnur í íþróttagalla, daginn eftir.

Ég er farinn að sofa.

—

**Uppfært (sunnudagsmorgunn)**: Óttalegt væl er þetta. Mér líður æðislega. Ég held að ég hafi ekki sofið betur í margar vikur. 🙂

Stones og Exile

Ég tel mig vera þokkalega inní tónlistinni í dag. Ég er að hlusta á Joanna Newsom og fíla hana og ég fattaði Sufjan áður en allir föttuðu hann og ég hlusta á hip-hop og kántrí og allt þar á milli. Ég elska tónlist.

En ég geri mér líka grein fyrir því að megnið af góðri popptónlist var gefið út áður en ég fæddist. Og ég hef átt mín tímabil. Ég hlustaði á lítið annað en Bítlana þegar ég var 16 ára og þegar ég var 18 hlustaði ég á Pink Floyd. Svo hef ég átt mín Doors, Led Zeppelin og auðvitað Neil Young og Bob Dylan skeið (er ekki enn kominn af þeim tveim síðustu).

En þrátt fyrir að ég hafi dýrkað og dáð Bítlana (og geri enn – Fokk hvað LOVE er mikil snilld) þá hefur mér alltaf þótt Rolling Stones vera alveg yfirmáta hallærislegir. Ég veit ekki almennilega af hverju. Það hefur bara verið svo margt sem hefur farið í taugarnar á mér og gert það að verkum að mér hefur fundist þeir vera gamlir, lummó og lúðalegir. Ég hugsaði útí þetta af hverju og fann nokkrar ástæður:

– Mér finnst Satisfaction hræðilega leiðinlegt lag og þar sem margir telja það besta lag Stones, þá bara missti ég áhugann. Plús það að hellingur af leiðinlegum cover útgáfum af Satisfaction hefur verið gefinn út.
– Þetta endalausa blaður um að þeir væru að koma til Íslands og þessi endalausu viðtöl við þennan sýslumann á Ísafirði gerðu mig pirraðan.
– Ég man eftir Mick Jagger í 80’s fötum.
– Og það mikilvægasta er að þeir eru enn að. Paul McCartney getur verið með ólíkindum hallærislegur, en af því að Bítlarnir hættu þá hef ég aldrei tengt hans hallærisleika á seinni árum við Bítlana. Þeir hafa alltaf verið ungir og töff í mínum huga. Stones urðu hins vegar gamlir saman og því erfiðara að ímynda sér að þeir hafi einu sinni verið svölustu gaurarnir í heiminum.

Og þess vegna gaf ég þeim aldrei sjens. Jú jú, ég átti einhverjar plötur með þeim (Aðallega nýrra efni) og ég fílaði Sympathy for the Devil og Out of Time og einhver önnur lög. En undanfarna mánuði hefur áhuginn aukist. Ég byrjaði t.a.m. að fíla Gimme Shelter og í framhaldi af því alla Let It Bleed plötuna. En það má segja að bíómyndin The Departed hafi gert gæfumuninn.

Hún inniheldur nefnilega tvö stórkostleg Stones lög. Annars vegar Gimme Shelter, sem er eitt magnaðasta lag allra tíma (ég fæ gæsahúð þegar ég hlust á það) og svo Let It Loose, sem ég hafði aldrei heyrt áður. Stuttu seinna las ég svo þessa [grein á MeFi](http://www.metafilter.com/mefi/56111) þar sem Stones aðdáendur tala um hversu lengi það geti tekið þig að komast inní *Exile on Main Street*, en hversu merkileg upplifunin væri þegar maður loksins fattaði plötuna.

Og eitthvað vakti forvitni mína. Rolling Stone tímaritið [valdi Exile númer 7 á listanum yfir bestu plötur allra tíma](http://www.rollingstone.com/news/story/5938174/the_rs_500_greatest_albums_of_all_time), sem hlýtur að telja eitthvað. Ég meina fokk, uppáhaldsplatan mín kemst bara í 9. sætið og allar plöturnar fyrir ofan *Exile* hafa verið mínar uppáhaldsplötur á einhverjum tíma (Sgt. Pepper’s, Pet Sounds, Revolver, Highway 61, Rubber Soul og What’s Going On).

Þannig að ég ákvað að prófa *Exile on Main Street*. Og ég byrjaði að hlusta og hef ekki stoppað síðan. Samkvæmt iTunes hef ég rennt í gegnum hana alla í kringum 15 sinnum og ég **dýrka þessa plötu**. Þetta er ofursvalt rokk, sem væri jafnkúl þótt það væri gefið út í dag en ekki fyrir 34 árum.

Ég hef hlustað á hana í bílnum og sprengdi næstum því hátalarana þegar ég hlustaði á fyrsta trommuslátt Charlie Watts í Rocks Off (*”The sunshine bores the daylights out of me”* hlýtur að vera einhver flottasta lína ever). Ég hef átt bágt með að vera ekki einsog einhver gospel söngvari þegar ég hef verið að söngla laglínuna úr Shine a Light (*”may the good Lord shine a light on you, make every song you sing your favourite tune”*) og ég elska Tumbling Dice og All down the line.

Og ég gjörsamlega dýrka, dái og elska *Let it Loose*. Betra lag hef ég hreinlega ekki heyrt lengi lengi lengi. Gítarinn í byrjuninn á laginu kallar fram einhverja blöndu af tárum og gæsahúð og ég elska textann. Það sem meira er, við svona 10. hlustun fattaði ég fyrst að Mick Jagger er snillingur: mega töffari, æðislegur texta höfundur og stórkostlegur söngvari. Hann er kannski ekki jafn kúl núna þegar hann er orðinn sextugur. En 29 ára syngjandi inná *Exile* er Jagger fokking goðsögn.

I ain't in love, I ain't in luck

Það er eitthvað stórkostlegt að gerast innra með mér. Ég held að ég sé að byrja að fíla Rolling Stones. Ég er búinn að vera með Exile on Main Street á repeat undanfarna daga og ég er að byrja að *elska* þessa plötu!

Byrjunin á Rocks off, Tumbling Dice og **Let it Loose**, sem er algjörlega æðislega frábært lag. Jedúddamía! Ég **dýrka** þetta lag!

>Who’s that woman on your arm
all dressed up to do you harm
And I’m hip to what she’ll do,
give her just about a month or two.

Bit off more than I can chew
and I knew what it was leading to,
Some things, well, I can’t refuse,
One of them, one of them the bedroom blues.

She delivers right on time,
I can’t resist a corny line,
But take the shine right off your shoes,
Carryin’, carryin’ the bedroom blues.
Oo…

In the bar you’re getting drunk,

I ain’t in love, I ain’t in luck.

Hide the switch and shut the light,
let it all come down tonight.
Maybe your friends think I’m just a stranger,
Some face you’ll never see no more.

Let it all come down tonight.
Keep those tears hid out of sight,
let it loose, let it all come down.

Fokk hvað þetta er mikil snilld!

Ef þið hafið einsog ég ekki haft mikið álit á Rolling Stones þá hvet ég ykkur til að ná ykkur í Let it Loose og svo restina af Exile on Main Street. Það tekur tíma að komast inní þetta, en þetta er einfaldlega snilld.

Here I am baby!

Er *hægt* að hlusta á [þetta lag](http://www.serrano.is/stuff/SignedSealedandDelivered.mp3) án þess að fara að dansa?

Ég held ekki.

Þetta lag kemur mér allavegana alltaf í stuð og gott skap. Stevie er snillingur!

—

[Stevie Wonder – Signed, Sealed and delivered](http://www.serrano.is/stuff/SignedSealedandDelivered.mp3) – 2.83 mb mp3

What's so funny…?

Ég hef sennilega aldrei talað um aðdáun mína á Elvis Costello hér á þessari síðu. Fyrir einhverjum 10 árum kynnti Eunice vinkona mín mig fyrir honum þegar við sátum saman útá svölum á hótelinu okkar á eyjunni Margarítu og hún spilaði fyrir mig “I want you”. Auðvitað vissi ég hver Costello var, en áður en hún spilaði lagið fyrir mig, þá hafði ég ekki mikið hlustað á hann.

Núna 10 árum síðar er hann einn af mínum uppáhalds-tónlistarmönnum. En ég þekki ansi fáa, sem deila aðdáun minni á honum. Það er auðvitað synd. Ég var ákveðinn í að skella inn lagi með honum og velti því aðeins fyrir mér hvað ég ætti að velja. Í raun komu 3 uppáhaldslögin mín með Costello til greina: “(What’s So Funny ‘Bout) Peace Love & Understanding”, “I Want You” og “Party Girl”.

Ég fann svo á Youtube vídeó í góðum gæðum með “(What’s So Funny ‘Bout) Peace Love & Understanding”. Þar sem það lag er gjörsamlega æðislegt og myndbandið er klassískt Costello moment, þá set ég það hérna inn. Njótið!

Í framhaldinu mæli ég svo með Armed Forces fyrir Costello byrjendur. Hún er algjörlega frábær.

Dylan kominn í hús

Í kvöld fór ég í Skífuna á Laugavegi og keypti mér nýjustu Dylan plötuna. Þar með er það ljóst að ég mun ekki hlusta á aðra tónlist næstu vikurnar.

Þetta hef ég verið að hlusta á að undanförnu

**Bruce Springsteen – We shall overcome (The Seeger Sessions)** – Algjörlega æðisleg plata með Springsteen, þar sem hann tekur lög eftir Pete Seeger. Maður tárast, langar til að dansa og allt þar á milli. Klárlega ein af bestu plötum ársins

**Johnny Cash – American V: A Hundred Highways** – síðasta platan í American flokknum með Cash. Virkilega góð.

**Lily Allen – Alright Still**: Besta popp-plata ársins hingað til. Vonandi að JT platan toppi hana. 🙂

**Thom Yorke – The Eraser**.

En núna fá þessar plötur hvíld og Dylan fær að njóta sviðsins. Einhvers staðar las ég að þetta væri fyrsta Dylan platan lengi þar sem maður tæki fyrst eftir tónlistinni og svo textunum. Ég er ekki frá því að tónlistin sé að grípa mig strax við fyrstu hlustun. Sennilega Workingman’s Blues #2 hvað sterkast svona til að byrja með.