Month: February 2009

Hvert stefnir Eyjan?

Ég verð að játa að ég átta mig ekki lengur á því hvernig blogg eru valin á Eyjuna.

Eyjan er ein af þeim síðum, sem ég les frekar mikið og þarna eru nokkur ágætis blogg einsog hjá félaga Andrési, Árna Snævarr, Agli Helga, Freedomfries og Margréti Hugrúnu. Það er augljóst að um leið og blogg fara inná Eyjuna þá aukast vinsældirnar umtalsvert, einsog Margrét Hugrún talaði meðal annars um í einhverju bloggi, sem ég nenni ekki að leita að.

Ég hélt að stefnan væri að hafa þarna gæðablogg – að safna saman fólki sem skrifar vel og oft. Það getur ekki hver sem er stofnað blogg á Eyjunni, heldur þarf maður væntanlega að sækja um slíkt.

Síðustu vikur hefur Eyjan þó breyst í ansi einkennilega framboðssíðu fyrir valda einstaklinga. Hver var til dæmis tilgangurinn með að bjóða Páli Magnússyni og Sigmundi Davíð að blogga á Eyjunni? Þeir hættu báðir að blogga nánast strax eftir formannskjör Framsóknar (annar hætti 15.jan, hinn 17.jan nema að þeir séu bara í pásu fram að prófkjöri). Páll bloggaði í um 5 vikur, Sigmundur í innan við viku!

Núna eru prófkjörin að byrja í flokkunum og þá allt í einu bætast inn á Eyjuna bloggsíður hjá tveimur stelpum, Bryndísi framsóknarstelpu og Erlu Óskar SUS-ara. Ég geri ráð fyrir að þær síður verði einsog síður framsóknarmannnanna í formannsslagnum – lítið nema létt auglýsing í aðdraganda kosninga. Þetta eru eflaust ágætar stelpur, en ég efast um að skyndilegur blogg áhugi þeirra tengist einhverju öðru en væntanlegu prófkjöri. Hverju bæta slík blogg við Eyjuna?

Að mínu mati ætti Eyjan að fókusera á nokkra góða bloggara en sleppa því að blanda sér í prófkjörin með því að bjóða til sín ákveðnum frambjóðendum. Eða ætla þeir að opna síðuna fyrir öllum, sem eru á leið í framboð? Þá held ég nú að lestur minn á þeirri síðu muni minnka all verulega.

* * *

Já, og svo legg ég til við frambjóðendur sem eru á svipuðum aldri og ég: Þið þurfið ekki að vera í dökkum jakkafötum með bindi á framboðsmyndinni. Það eru engin lög sem skipa til um það. Einsog andinn í þjóðfélaginu er þessa stundina, þá væri ég allavegana miklu frekar til í að kjósa einhvern sem væri aðeins afslappaðari í klæðaburði. En kannski er það bara ég.

* * *

(Og til að taka fram, þá vil ég ekki vera á Eyjunni og hafnaði m.a. samstarfi Liverpool bloggsins og síðunnar fyrir einhverjum mánuðum)

Lífið í Stokkhólmi, Oasis tónleikar og fleira

Lífið í Stokkhólmi er gott. Við Margrét erum búin að gera margt skemmtilegt, en ég hef einhvern veginn ekki haft kraft í að skrifa blogg eða email til vina heima.

Vinnan gengur fínt og opnunin í Vallingby hefur heppnast vel. Ég er smám saman að læra á það sem virkar og það sem virkar ekki í sænska viðskiptavini. Þótt að Svíar séu líkir Íslendingum, þá getur maður ekki notað alveg sömu aðferðir og við notuðum heima. En þetta kemur smám saman. Við erum meðal annars að fara í samstarf með stærstu líkamsræktarkeðjunni í Svíþjóð, sem ætti að stimpla okkur inn meðal fólks sem hugsar um heilsuna.

* * *

Við fórum á Oasis tónleika í síðustu vik í Globen íþróttahöllinni. Við keyptum miðana mjög seint og fengum því sæti á ekkert spes stað. Ég sá Oasis fyrir 8 árum í Chicago á mjög góðum tónleikum í Chicago Theatre, sem er um 3.000 manna leikhús sem hentaði frábærlega sem tónleikastaður. Ég var þar á fremsta bekk og þrátt fyrir að Noel hefði sungið nánast öll lögin, þá voru það frábærir tónleikar. Eini gallinn var alltof hröð útgáfa af Wonderwall.

Tónleikarnir í Globen voru ágætir. Ég sagði það eftir tónleikana að Noel væri eiginlega tragísk persóna. Hann samdi efni á tvær stórkostlegar plötur þegar hann var 27 og 28 ára en hefur aldrei náð slíkum hæðum aftur. Meira að segja B-hliðar á smáskífum (Talk Tonight, Masterplan) á þeim tíma voru stórkostleg lög, mun betri en það sem hann hefur samið síðustu ár.

Núna er hann í hljómsveit með bróður sínum, sem virðist engan áhuga hafa á þessu. Þessi sviðsframkoma Liams var sniðug fyrir 15 árum, en varla lengur í dag. Hann var alltaf að fara af sviðinu, virtist ekki leggja mikið á sig og stóð einsog álfur og starði á áhorferndur þess á milli. Auk þess sem hann virtist vera mjög ölvaður eða á öðrum vímugjöfum og ekkert skildist af því sem hann sagði. Það vantaði rosalega mikið aukinn kraft frá honum til að gera lögin betri.

Að því sögðu, þá tóku þeir Wonderwall, Don’t look back in anger, Masterplan, Morning Glory og Champagne Supernova. Og það er nóg fyrir mig. Þetta eru lög sem ég algjörlega dýrkaði sem unglingur og geri enn í dag. Oasis áttu ásamt Blur, Radiohead, Weezer, Sude, Pulp og einhverjum öðrum sveitum þær plötur sem að höfðu mest áhrif á mig á unglingsárunum. Ætli þeir verði því ekki alltaf í miklum metum hjá mér. Wonderwall er sennilega það lag sem ég hef hlustað oftast á, og Don’t Look back in anger er eitthvað besta gítarlag í heimi. Það að sjá þessi lög flutt af Oasis á sviði í annað skiptið á ævinni gerir kvöldið þess virði.

Þeir tóku líka nokkur lög af nýju plötunum og þar fannst mér I’m Outta Time vera hápunkturinn.

* * *

Ég hef svo borðað ofboðslega góðan mat, unnið mikið, séð tvær myndir í bíó (nýjustu Lukas Moodyson myndina Mammut – sem er góð og Benjamin Button, sem er la la) og skoðað óheyrilegt magn af íbúðum. Við höfum bara leiguíbúðina fram til loka apríl, þannig að við höfum flakkað mikið um Vasastan og Södermalm í leit að íbúð. Það er ekki auðvelt verk. Jú, og við djömmuðum með gestum frá Íslandi í kringum Stureplan, sem var mjög skemmtilegt.

Ég elska þessa borg.

See you soon

Í kjölfar Whitesnake færslunnar frá því í gær, þá ætla ég að gera heiðarlega tilraun næstu daga til að benda á lög, sem mér finnst vera góð og tengjast mér á einhvern hátt.

Hérna er uppáhaldslagið mitt með Coldplay

Nú er það mikið í tísku að dissa Coldplay, en ég hef ávallt verið veikur fyrir þessu bandi. Katie, fyrrverandi kærasta mín, kynnti mig fyrir þessu lagi en það hefur aldrei komið út á plötu svo ég viti Katie er snillingur og var alltaf að kynna fyrir mér nýja hluti – það var kosturinn við að vera með stelpu, sem var svona ótrúlega ólík mér. Hún kynnti mig fyrir nýjum bókum, nýrri tónlist, nýju fólk og samdi um mig ljóð, sem að snertu mig meira en nokkrar bækur eða lög höfðu áður gert. Bæði góð ljóð um góðu tímana og líka hræðileg ljóð um það hversu mikill asni ég gat verið.

Þegar ég kom heim til Íslands gaf hún mér Grace með Jeff Buckley, sem ég hlustaði á miljón sinnum og svo stuttu seinna kynnti hún mig fyrir þessu lagi með Coldplay. Ég ætlaði á tímabili að loka mig af og bíða bara eftir henni líkt og í laginu:

In a bullet proof vest
With the windows all closed
I’ll be doing my best
I’ll see you soon

En svo brást það auðvitað.

* * *

Ég er að skanna inn myndir af negatívum, sem ég á uppí skáp og veldur það sennilega þessum tveimur síðustu færslum. Hef ótrúlega mikið verið að hugsa um síðustu ár. Það fyndna við að skanna inn myndir af negatívum er að maður uppgötvar aftur myndir, sem maður hafði áður hent. Skemmtistaða-sleikir og aðrir skandalar eru enn til á negatívunum mínum þótt ég hafi eytt sjálfum myndunum fyrir einhverjum árum. Það er ótrúlega skemmtilegt að fara aftur í gegnum þetta og ég ætla að henda inn eitthvað af gömlum myndum á næstu vikum. Ég sleppi þó myndunum sem ég hafði áður hent.

* * *

Á þessari síðu, sem að WordPress benti mér á, er ég settur í hóp með Agli Helga, Sóleyu Tómasar og Henry Birgi yfir þá bloggara, sem að viðkomandi les en pirrast svo yfir eftir lesturinn. Til viðbótar er ég svo kallaður furðulegur. Ég verð að játa að þetta er magnaður félagskapur sem ég er þarna í, en ég sé ekki almennilega hvernig að skrif mín á þessa síðu geti farið í pirrurnar á fólki. Vissulega er ég oft í ham á Liverpool blogginu, en þessi síða verður rólegri með hverju árinu. Ég er m.a.s. hættur að böggast útí Framsóknarflokkinn.

Here I go again on my own

Helgin var frábær!

Á föstudaginn fór ég í fyrsta skipti í langan tíma í leikhús. Bauð stelpu með mér á Kommúnuna í Borgarleikhúsinu. Það leikrit var ágætt – fínasta afþreying sem skilur svo sem ekki mikið eftir sig. Það að fara í leikhús er eitthvað sem ég ætla alltaf að gera meira af, en klikka alltaf á, svo ég var eiginlega ánægður með þá staðreynd að ég væri yfir höfuð staddur í leikhúsi og verkið skipti minna máli. Hvað varðar deitið, þá virkaði það ekkert sérstaklega vel.

Ég hef aldrei skilið af hverju sumir segja enga “deit” menningu ríkja á Íslandi. Ég get sjálfur vitnað fyrir að þessi menning lifir ágætu lífi, þar sem ég hef farið á allmörg slík undanfarin ár. Ég var orðinn hálf þreyttur á þessu hefðbundnu veitingastaða-deitum, þannig að leikhúsið var tilraun til þess að brjóta það upp. Það gekk misjafnlega. Sumir þurfa bara að mæta á eitt deit á ævinni en mér virðist vera ætlað það hlutskipti að verða fyrsti jarðarbúinn til að fara á deit á öllum veitingastöðum á Íslandi. Þetta er eiginlega orðið hálf vandræðalegt, því ég vil helst ekki fara á fyrsta deit tvisvar á sama staðnum – finnst það asnalegt þar sem ég á til að tengja veitingastaðinn við góðar minningar af kvöldinu. Sumir staðir einsog Einar Ben og Apótekið tengjast of sterkum minningum og því gæti ég varla séð mig fara á deit þar aftur. Þannig að ég fagna alltaf þegar að nýjir veitingastaðir opna.

Ég hef þó aðeins boðið þrem útlenskum stelpum á deit um ævina og uppúr þeim hafa sprottið þrjú af langlífustu og bestu samböndunum mínum. En ætli það sé ekki full mikil einföldun að kenna þjóðerni um þetta allt saman?

* * *

Á laugardaginn náði ég að sofa út og svo kom vinur minn og horfði með mér á Liverpool sigur, sem er alltaf indælt. Stuttu seinna kom svo vinkona mín í heimsókn og við enduðum á því að eyða eftirmiðdeginum öllum og fram á nótt í að spjalla og horfa á vídeó. Góð leið til að eyða laugardegi án áfengis.

Á sunnudag fór ég svo með vinkonu minni á snjóbretti í Bláfjöllum. Við ákváðum fyrir nokkrum mánuðum að prófa snjóbretti og í þessu frábæra veðri gátum við ekki frestað því lengur. Þegar ég var lítill var ég mikið á skíðum en hef hins vegar aldrei prófað snjóbretti. Við fórum því saman í kennslu þar sem við vorum í kaðlalyftunni í Bláfjöllum.

Einsog ég hafði verið varaður við, þá datt ég sirka 100 sinnum þessa fyrstu klukkutíma. Til að byrja með gat ég ekki einu sinni staðið kjurr á brettinu því ég datt alltaf aftur á rassinn. En smám saman kom þetta og í lok tímans gat ég komist niður “brekkuna” án þess að detta. Ég get vel séð hvernig þetta getur verið skemmtilegra en skíði og er spenntur fyrir því að fara aftur sem fyrst.

Myndin sem er hér til hliðar var einmitt tekin á sunnudaginn. Það var vissulega sólskin þegar við mættum í Bláfjöll, en svo byrjaði að snjóa. Á myndinni er ég einmitt á rassinum, sem er ákaflega lýsandi fyrir daginn. Elín, vinkona mín og snillingur, tók myndina.

Ég gerði svo þau mistök að fara í fótbolta um kvöldið eftir þetta snjóbrettabrölt og frammistaða mín þar var ekki merkileg.

* * *

Toyota umboðið er búið að valda því að ég er með Here I go Again með Whitesnake á heilanum. Það lag er spilað í nýju LandCruiser auglýsingunni. Dálítið fyndið þar sem textinn í laginu er hálf sorglegur og spilar ekki beinlínis inná þá ímynd, sem ég hef af fjölskyldu- og úthverfabílnum LandCruiser. Coverdale er í einhverri ástarkreppu og er að sætta sig að vera einn á ný eftir misheppnað samband.

Just another heart in need of rescue
waiting on love’s sweet charity
and I’m gonna hold on for the rest of my days
cause I know what it means to walk along the lonely street of dreams.

And here I go again on my own
going down the only road I’ve ever known.
Like a drifter I was born to walk alone.

Myndbandið við lagið er tímalaus eitís snilld. Ég spilaði þetta hátt þegar ég var lítill.

…And I’ve made up my mind, I ain’t wasting no more time. But here I go again.

Dog Man Star

Í kvöld skrifaði ég leikskýrslu eftir sigurleik hjá Liverpool.  Ég man ekki hvenær það gerðist síðast.

* * *

Stundum gleymi ég plötum í mörg ár. Jafnvel plötum sem ég dýrkaði einu sinni og dáði. Þannig var það um eina af mína uppáhaldsplötum þangað til að ég heyrði óminn af The Wild Ones á Ölstofunni fyrir tveim helgum. Ég man að ég var búinn með nokkra vodka-í-sóda, en ég sagði samt vinkonum mína einhverja óljósa romsu um það hvað ég dýrkaði og dáði þetta lag.

Einhvern veginn hafði Dog Man Star týnst í safninu mínu og því þurfti ég að kaupa hana aftur í gegnum iTunes. Og síðan það gerðist hef ég hlustað á hana nær stanslaust. Betri plata til að hlusta á í myrkrinu er vandfundinn. The Asphalt World er eitt af bestu lögum allra tíma (sjáið vídeóið – kaflinn sem byrjar á 5:40 er STÓRKOSTLEG SNILLD – sjá hérna líka live útgáfu). Þegar þessi plata kom út var ég 17 ára að ganga í gegnum eitt versta skeið ævi minnar og eyddi ófáum klukkutímunum liggjandi uppí rúmi, hlustandi á þessa mögnuðu plötu.

Ég er enn bitur yfir því að Butler og Anderson skuli ekki hafa getað unnið saman áfram. Fyrir ykkur, sem hafið ekki enn uppgötvað þessa plötu, hlaupið einn hring í stofunni, setjist svo aftur niður við tölvuna og hlaðið henni niður á löglegan eða ólöglegan hátt. Þið eigið ekki eftir að sjá eftir því.

Ferðasaga: San Francisco

Ég er á því að ferðasögur á þessu bloggi séu langbestar þegar ég skrifa þær á staðnum. Þegar ég kem heim, þá gleymist ferðin, stemningin dettur úr sögunni, almenn leti kemur yfir mig og á endanum verða þær stuttar og slappar.

Núna er svo farið að styttast ískyggilega í næstu ferð, sem verður til Stokkhólms í byrjun mars.

Þannig að ég gefst upp á því að skrifa spennandi og skemmtilegar ferðasögur um síðustu tvær ferðir og skelli þessu öllu saman í eina færslu.

* * *

Ég og Emil fórum semsagt í vikulanga ferð til Bandaríkjanna. Við flugum til New York með Icelandair með tilheyrandi þrengslum og slæmum mat. Við lentum alltof seint og því leit út fyrir að við myndum missa af tengifluginu til San Francisco. Okkur tókst að sannfæra einhverja starfsmenn á flugvellinum um að hleypa okkur í Bandaríkjamannaröðina í vegabréfseftirlitinu og náðum í töskurnar á mettíma.

VIð tók síðan æsilegt spretthlaup á milli terminal-a á JFK. Þegar við komum hinsvegar að JetBlue deskinu komumst við að því að flugið var farið. Okkur tókst samt að komast í flug til Oakland, sem er einmitt næsta borg við San Francisco. Við tók yndislegt flug til Oakland. Hér er skemmtilegur samanburður á JetBlue og Icelandair.

Lengd flugs:
Icelandair: 4171 kílómeter
JetBlue: 4133 kílómetrar

Valmöguleikar í myndefni:
Icelandair: 1 gömul bíómynd
JetBlue: 40 gervihnattastöðvar og svo 5 nýjar bíómyndir on-demand (gegn 5 dollara gjaldi)

Pláss fyrir lappir
Icelandair: Hóflegt fyrir 5 ára börn og dverga
JetBlue: Mjög gott

Verð
Icelandair: 55.500
JetBlue: 20.644

Skál fyrir Icelandair og íslenskri einokun!!!

* * *

Allavegana, við komumst til San Francisco og lentum þar um 2 leytið um morgun og herjuðum strax inná uppáhalds-hamborgarastaðinn minn, Carl’s Jr og fengum okkur yndislega hamborgara og fórum svo að sofa.

Á laugardeginum hittum við Grace vinkonu mína. Við Grace vorum góðir vinir þegar við vorum bæði skiptinemar í Venezuela. Hún býr í L.A. en kíkti á okkur á laugardeginum. Við eyddum mestum deginum á rölti um Mission hverfið, sem er hverfi innflytjenda frá Suður- og Mið-Ameríku. Um kvöldið borðuðum við svo á frábærum fínum mexíkóskum stað.

Á sunnudeginum hittum við svo Dan vin minn. Hann var minn besti vinur á háskólaárunum mínum og höfum við hist nokkrum sinnum síðan ég útskrifaðist. Við ákváðum að hittast á bar fullum af New England stuðningsmönnum og horfa á úrslitin í Ameríkudeildinni í NFL fótbolta, sem að New England vann.

* * *

Tilgangurinn með ferðinni til San Francisco var tvíþættur. Í fyrsta lagi að fara í ákveðna stefnumótunarvinnu fyrir Serrano. HIns vegar var planið að skoða slatta af veitingastöðum. Burrito er auðvitað upphaflega mexíkóskur matur, en sá matur sem við seljum á Serrano er ekki fáanlegur í Mexíkó, heldur er hann útgáfa af þeim mat sem að mexíkóskir innflytjendur byrjuðu að selja á taquerias stöðum í Mission hverfinu.

Í því hverfi eru því tugir af stöðum sem selja burritos og við gerðum góða tilraun til að borða á sem allra flestum stöðunum. Við það fengum við slatta af hugmyndum og einhverjar breytingar munu verða á Serrano í kjölfarið á þessari ferð okkar.

* * *

Á þriðjudagskvöldinu fögnuðum við svo afmæli Carrie, kærustu Dan á bar í Mission hverfinu þar sem við gátum fylgst með fullum Dan, en hann er einmitt ásamt Borgþóri vini mínum, allra fyndnasti maður á fylleríi sem ég þekki.

Á miðvikudeginum flugum við svo til Boston. Þar kíktum við á nokkra veitingastaði, versluðum og löbbuðum um borgina. Á fimmtudagskvöldinu kíktum við á djammið með Jenu, stelpu sem að gisti hjá mér í gegnum Couchsurfing síðasta sumar. Fluginu okkur heim var seinkað um einn dag þannig að við nýttum tækifærið og fórum á leik með Boston Celtics þar sem þeir unnu Minnesota Timberwolves í fínum leik.

Æ, þetta varð eiginlega lengra en ég ætlaði. Ég skrifa um Liverpool ferðina seinna.

Hvað á fólkið að borða?

Á þessari síðu er hægt að skoða verðlaunatillögu fyrir Vatnsmýrina, sem ég ætla að kíkja á í Hafnarhúsinu um helgina. Ég hef auðvitað ekki legið á skoðunum mínum á þessum bölvaða Reykjavíkurflugvelli, sem ég vill sjá fjarlægðan úr miðbæ Reykjavíkur ekki seinna en á morgun. Er andúð mín á nýjum meirihluta borgarinnar ekki síst tilkomin sökum þess að það er þeirra helsta stefnumál að flugvöllurinn skuli vera áfram (þvert oná öll “loforð” Sjálfstæðismanna fyrir kosningar). Valdagræðgi Sjálfstæðismanna sá til þess að þeir fórnuðu þessu máli, sem að margir (allavegana ég) telja vera mikilvægasta skipulagsmálið í borginni.

Allavegana!

Núna eru komnar verðlaunatillögur um nýtingu á Vatnsmýrinni og auðvitað er flugvöllurinn farinn á þeim tillögum. Nýji borgarstjórinn ætlar samt að notast við þessar tillögur á einhvern óskiljanlegan hátt, þar sem að flugvöllurinn myndi leggja þessa tillögu í rúst.

Mér líst vel á tillöguna þótt ég hafi bara séð hana í mýflugumynd. Hún virðist vera nokkuð spennandi íbúðahverfi, með vel blandaðri byggð og fallegum grænum svæðum. Ég hef þó bara eitt við þessa tillögu að athuga. Við sjáum hér mynd af tjörninni og hluta af Þingholtunum.

Hvað er að þessari mynd?

Jú, það er búið að STROKA ÚT SERRANO!

Hneyksli! Ég krefst þess að hausar fái að fjúka! 🙂