Nýja Dylan platan kemur út á mánudaginn. [Rolling Stone gefa plötunni fullt hús, fimm stjörnur](http://www.rollingstone.com/reviews/album/11277554/review/11286830/modern_times) og segja:
>Dylan’s thirty-first studio record and his third straight masterwork.
Ég er spenntur!
Af því að ég hef lítið til að skrifa um, þá ætla ég að drífa mig í að koma saman lista sem er búinn að vera lengi í hausnum á mér. Semsagt, yfir uppáhalds íslensku plöturnar mínar. Listinn ber aldur minn greinilega með sér, þar sem engin plata er meira en 15 ára gömul. Einhvern veginn hef ég aldrei komist inní gamla íslenska tónlist, hvort sem það eru gamlar Bubba plötur eða Trúbrot (fyrir utan Lifun) eða annða slíkt.
Þannig að hérna er listinn. Reglan er sú að það er bara ein plata með hverri hljómsveit. Annars hefðu Sigur Rós og Maus geta komið inn fleiri plötum.
Sigur Rós – Ágætis Byrjun Einfaldlega besta íslenska plata allra tíma. Mér finnst hinar tvær Sigur Rósar plötuarnar, sem hafa komið út eftir ÁB vera frábærar, en Ágætist Byrjun var bara svo mikil bylting fyrir mér þegar ég heyrði hana fyrst, að hún á skilið efsta sætið.
Ég hef líka séð Sigur Rós tvisvar á tónleikum – bæði skiptin í Chicago – og báðir þeir tónleikar eru meðal eftirminnilegustu tónleika ævi minnar.
Ég á líka afskaplega erfitt með að skilja fólk, sem fílar ekki Sigur Rós. Ég sýni því vanalega skilning þegar fólk, sem ég tala við, fílar ekki Elvis Costello, Maus eða Dylan. En ég á alltaf jafn erfitt með að skilja að Sigur Rós skuli ekki vera tónlist sem að allir fíli. En svona er þetta víst. Besta lag: Ágætis Byrjun
Ykkur er velkomið að vera ósammála.
Fyrir [fimm árum](https://www.eoe.is/gamalt/2001/08/02/16.31.09/) stóð ég ásamt 20.000 manns í almenningsgarði í Chicago og horfði á Radiohead á bestu tónleikum ævi minnar. Þar heyrðu ég líka í fyrsta skiptið uppáhaldslagið mitt með sveitinni.
Ég vissi ekki fyrr en í kvöld að það væri til upptaka af þeirri stund, en internetið er magnað. Gaurinn, sem er að taka myndbandið sýnir m.a. skýjakljúfana og umhverfi Grant Park. Þessir tónleikar voru svo ótrúlega æðislegir að ég get varla lýst því.
Lagið True Love Waits hefur aldrei komið út í stúdíó útgáfu – heldur eru bara til
tónleikaútgáfur af því. Thom Yorke hefur aldrei verið betri.
Fyrir áhugasama, þá er hér MP3 af laginu – tekið af *I Might Be Wrong*
[True Love Waits – MP3 – 4,6MB](https://www.eoe.is/stuff/truelovewaits.mp3) – erlent niðurhal
Njótið.
Þetta lag með Neil Young er algjörlega himneskt og ekki er flutningurinn síðri. Ég gæfi mikla peninga fyrir að sjá Young live í þvílíkum ham taka þetta lag.
Ég held að ég geti ekki orðið þreyttur á þessu lagi.
>And I’m gettin’ blown away
To somewhere safer
where the feeling stays.
Neil Young er snillingur.
Eruði ekki að grínast með þetta veður? Sól og yndislegheit. ÞEGAR. ÉG. ER VEIKUR! Ó óréttlætið í þessum heimi.
En hvað er betra þegar maður er inni en að horfa á myndbönd með David Hasselhoff.
Fyrst: Jump in My Car
og svo Hooked on a Feeling.
Bæði myndböndin eru tímalaus meistaraverk.
Sindri Eldon [skrifar um Bubbatónleikana í Grapevine](http://www.grapevine.is/undirflokkar.aspx?id=1253).
Þetta er uppáhaladslagið mitt í dag.
via [G.Jóh](http://gummijoh.net/2006/06/hann_toggi_3.php)
Jæja, þá eru bara 11 tímar í Roger Waters tónleikana. Ég er orðinn verulega spenntur.
Ég hef einu sinni áður séð Waters á tónleikum. Það var í [Houston árið 2000](https://www.eoe.is/gamalt/2000/06/11/21.41.13/). Þeir tónleikar voru frábærir og eru ásamt Radiohead í Chicago sennilega bestu tónleikar, sem ég hef [farið á](https://www.eoe.is/gamalt/2003/11/06/23.18.29).
Ég hef talsvert lengi verið aðdáandi Pink Floyd og er líka mjög hrifinn af sólóverkum Waters. Það er alltaf draumur minn að sjá þá saman. Það vantar mikið uppá þegar að Gilmour er ekki með til að syngja lög einsog Wish you were here, því hann er talsvert betri söngvari en Waters.
Á tónleikunum í Texas tók hann bara 4 lög af Dark Side of the Moon (Time, Money og síðustu tvö lögin). Núna ætlar hann að taka alla plötuna, sem verður örugglega frábært. Get ekki beðið eftir því að fá gæsahúð við að hlusta á Eclipse. Á morgun flýg ég svo til Osló á fund.
Ég hef það fyrir reglu að hlusta alltaf þegar Gunni vinur minn mælir með tónlist. Fyrir einhverjum vikum mældi hann með [Band of Horses](http://www.bandofhorses.com) við mig. Hef rétt núna undanfarnar vikur getað gefið mér tíma til að hlusta á frumraun þessarar sveitar, sem heitir [Everything All the Time](http://www.metacritic.com/music/artists/bandofhorses/everythingallthetime?q=band%20of%20horses).
Einsog mátti kannski vænta, þá heillaði hún mig ekki við fyrstu hlustanir. En núna er hún búin að rúlla 10 sinnum í gegn og ég er gjörsamlega heillaður. Þetta er án efa besta platan, sem hefur verið gefin út á þessu ári. Flaming Lips, The Strokes, David Gilmour og Streets voru vonbrigði, svo ég var að bíða eftir einhverri virkilegra góðri plötu. Og hún er komin. Eina platan, sem kemst nálægt þessari plötu á árinu 2006 er Return to the Sea með Islands.
Band of Horses, allir!!!
Besta lagið: The Funeral.
* * *
Já, og svo er DaVinci Code myndin alls ekki svo slæm. Og Red Hot Chili Peppers platan hljómar vel. Dani California er æðisleg smáskífa og ég held að þarna sé slatti af góðum lögum.
Lögin í spilun fyrir utan Band of Horses
Dani California – Red Hot Chili Peppers
Not Ready to make nice – Dixie Chicks
Song to Say Goodbye – Placebo
Chasing Cars – Snow Patrol
I will see you in far-off places – Morrissey
Never went to church – The Streets
Í fréttaþættinum Kompás á sunnudaginn var umfjöllun um morfínsjúklinga.
Við eitt myndskeiðið var spilað lagið Hurt eftir Trent Reznor í útgáfu Johnny Cash. Ég veit ekki alveg hvort þetta lag var valið vegna þess að það hljómar sorglega, eða vegna vísana í sprautuneyslu í laginu.
>I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that’s real
The needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
Allavegana, þá passaði þessi útgáfa af laginu með Cash alls ekki við tilefnið. Þegar ég fór að spá í þessu nánar áttaði ég mig á því hversu mikið merking lagsins breytist í flutningi Johnny Cash. Lagið fjallar að vissu leyti um eftirsjá og eyturlyfjaneyslan er alls ekki aðalatriðið. En sprautan er samt stór þáttur. Einhvern veginn er sterkasti kaflinn í Hurt í útgáfu Trents fyrsta versið þar sem hann talar um sprautuna og svo þegar Trent spyr sig:
>what have I become?
my sweetest friend
Í Cash útgáfunni þá er þetta í mínum huga mikið breytt. Í stað þess að vera sprautufíkill á þrítugsaldri, þá gerir hinn sjötugi Cash, lagið að sínu og engu líkara en að hann hafi sjálfur samið lagið. Myndbandið gerir það líka svo sterkt, að maður getur ekki ímyndað sér annað en að Cash hafi samið það sjálfur. Lagið fjallar allt í einu um gamlan mann, sem er á að takast á við ellina og dauðann. Og allt í einu verður sterkasta línan í flutningi Cash…
>everyone I know
goes away in the end
…sérstaklega í myndbandinu þegar sýnd er mynd af mömmu Cash og svo myndskeið af June Carter, sem lést stuttu eftir að myndbandið var gert.
Þegar ég hafði hlustað á Hurt með Cash, þá fannst mér hann vera að gera lagið svo miklu betra en Trent. En smám saman hef ég skipt um skoðun og lært að meta betur útgáfu Trents á laginu. Hún er ekki jafn áhrifamikil við fyrstu hlustun, en þegar ég fór að gefa Downward Spiral meiri sjens og byrjaði að hlusta á hana aftur (eftir að hafa fókusað of mikið á Closer í upphafi), þá lærði ég að meta útgáfu Trents betur.
Snilldin í lagasmíðinni hlýtur að vera sú að hægt sé að búa til tvær svona ótrúlega áhrifamiklar og mismunandi útgáfur af sama laginu.