Category: Tónlist

…

Sylvía Nótt er [orðin þreytt](http://www.mbl.is/mm/folk/frett.html?nid=1201461). There, I said it.

Um helgina talaði ég við tvær 15 ára stelpur. Þær höfðu **aldrei heyrt** um Bob Dylan!

Nota bene, það var ekki bara að þær könnuðust ekki við tónlistina hans, heldur höfðu þær ekki svo mikið sem heyrt á Dylan minnst. Aldrei! Ég vil fá að vita hvað er í gangi í íslenskum skólum. Hvernig er hægt að hleypa fólki útúr skólunum án þess að það **hafi heyrt um** mesta tónlistarsnilling, sem var uppi á síðustu öld? Hvernig er það hægt? Er ekki tónlistarkennsla í skólum?

Kominn með nýju Neil Young plötuna, [Living With War](http://www.rollingstone.com/reviews/album/_/id/10149965/rid/10191400/) – ádeiluplata á GWBush. Lofar góðu við fyrstu hlustun. Young byrjaði að taka upp plötuna 29.mars á þessu ári. Fyrir þá, sem ekki vita – þá er Neil Young SNILLINGUR!

Hérna er [heimasíða plötunnar](http://www.neilyoung.com/lww/lww.html), þar sem meðal annars er bent á skemmtilega umfjöllun um hana. Og hérna er [Living With War bloggið](http://livingwithwar.blogspot.com/).

Tónlistarblogg: Face of the Earth

change-dismemberment.jpgEinn skemmtilegasti dagur, sem ég upplifði á tíma mínum í háskóla var 25.maí 2002. [Þennan dag](https://www.eoe.is/gamalt/2002/05/28/20.40.28/) var haldinn Dillo Day, sem er (einsog ég hefur áður lýst) “aðal partídagur Northwestern nemenda. Þá reyna nemendur að gleyma því að þeir eru flestallir nördar og reyna að skemmta sér einsog fólk í stóru ríksskólunum hér í kring.”

Þessi dagur er allavegana í minningunni ótrúlega skemmtilegur. Ég byrjaði daginn snemma og fór í einhver 2-3 partý með Dan vini mínum og fleira fólki. Klukkan 3 var ég orðinn jafn skakkur og ég gat orðið þegar Dan og Katie drógu mig inní Patten leikfimisalinn norðarlega á háskólalóðinni.

Þar fyrir var Washington hljómsveitin [Dismemberment Plan](http://www.dismembermentplan.com/) uppá sviði. Ég hef aldrei á ævinni verið jafn gagntekinn af hljómsveit, sem ég var að heyra í fyrsta sinn.

Ég man ekki (afskaplega) lítið frá tónleikunum, en þó eru nokkrir punktar skýrir. Söngvarinn var nördalegur á sviði, eins langt frá því að líta út einsog rokksöngvari. Líkast var að einhver verkfræðinördinn úr byggingunni við hliðiná hefði stokkið uppá svið. Og ég man að þeir kunnu sko að *rokka*. Krafturinn í þeim var gríðarlegur. Við stóðum eiginlega dolfallinn nálægt sviðinu og gátum varla hreyft okkur vegna undrunnar. Hljómsveitin var einfaldlega meiriháttar.

Stuttu seinna byrjaði ég að grúska aðeins í efni frá þessari sveit (sem er því miður hætt að spila saman) og hef í gegnum árin eignast nær allt efni, sem þeir hafa gefið út. Lagið, sem fylgir með þessu bloggi er lagið “Face of the Earth”

[Face of the Earth](https://www.eoe.is/stuff/thefaceoftheearth.mp3) – Mp3 – 6mb

Lagið er tekið af plötunni Change, sem var gefin út 2001. Þetta er nokkuð lýsandi lag fyrir tónlist Dismemberment Plan, sem er einsog ég hef komist að, afbragðs hljómsveit. Þeir urðu aldrei vinsælir, en plöturnar sem þeir gáfu út eru allar góðar.

Face of the Earth hefur líka í gegnum tíðina orðið uppáhaldslagið mitt með hljómsveitinni. Bæði stóð það uppúr á tónleikunum og svo hefur það vaxið í áliti hjá mér með tímanum.

Tónlistarblogg: Girl from North Country

B0000024UM.01._AA240_SCLZZZZZZZ_.jpgAf einhverjum ástæðum, sumum skiljanlegum, öðrum ekki, hefur áhug minn á þessari vefsíðu dofnað að undanförnu. Það er ekki svo að líf mitt hafi verið viðburðarlítið, laangt því frá. En einhvern veginn hef ég minni þörf fyrir að deila reynslu minni hér.

Það kann þó að breytast og oftast þegar áhuginn á þessari síðu hefur dottið niður, þá hefur hann vaknað fljótlega aftur.

En ég ætla að taka hérna upp nýjan fídus á þessa síðu, það er smá tónlistarblogg. Ég ætla að fjalla um lög, sem ég elska – af hverju ég elska þau og skýra frá því ef ég tengi þau við ákveðna atburði í mínu lífi. Ég veit ekki hversu oft ég mun gera þetta, en þetta mun gerast öðru hvoru.

Allavegana, hérna er fyrsta lagið:

[Girl from the North Country – Johnny Cash og Bob Dylan](https://www.eoe.is/stuff/girl-north-country.mp3) – Mp3 skjal, 5,3mb

Ég hef fílað Johnny Cash í nokkur ár. Byrjaði að fíla hann áður en það varð jafn hipp og kúl og það er í dag. Ekki það að ég sé að gera lítið úr athyglinni á Cash í dag, því hann á hana svo sannarlega skilið, enda snillingur. Cash er sennilega fyrsti kántrí listamaðurinn, sem ég byrjaði að fíla. Tengdi hann eiginlega ekki við kántrí í upphafi, þar sem ég byrjaði fyrst að hlusta á American plöturnar fyrir mörgum árum.

En Cash hefur svo sannarlega hjálpað mér að yfirstíga vanþóknun mína og fordóma á kántrí tónlist. Já, fulltaf kántrí tónlist er hreinasta drasl. En það þýðir ekki að það megi flokka alla tónlistina undir einn hatt. Það er einfaldlega til hellingur af frábærri kántrí tónlist, sem ég er bara rétt að byrja að læra að meta.

Dylan uppgötvaði ég hins vegar ekki fyrr en miklu seinna. En í þessu lagi eru þeir samankomnir tveir snillingarnir, Cash og Dylan. Dylan með röddina í skrýtnum kántrí-ham og Cash með sína ótrúlega mögnuðu rödd og syngja saman þennan frábæra dúett í lagi eftir Dylan. Þetta lag er langt frá því að vera mitt uppáhaldslag með Dylan, en það að þeir syngi saman gerir það sérstakt.

Lagið er tekið af Nashville Skyline, sem Dylan tók upp í Nashville og er sennilega hreinræktaðasta kántrí platan, sem hann hefur tekið upp.

Procura

Þegar þú heyrir [þetta lag](http://www.serrano.is/stuff/Procura.mp3) (Mp3 – 4mb, innlent)

Langar þig til að:

1. Æla
2. Dansa

?

Ég vel númer 2. En ég er líka hálf skrýtinn. Fyrir þá, sem eru forvitinir þá er lagið [Procura](http://www.serrano.is/stuff/Procura.mp3) með Chihi Peralta.

Bestu plöturnar 2005

Jæja, í kjölfar listans yfir [bestu lög ársins](https://www.eoe.is/gamalt/2005/12/19/23.45.45/), þá eru þetta að mínu mati bestu plöturnar á árinu:

  1. sufjan.jpg
    Sufjan Stevens – Illinois: Já já, ég veit að það er voðalega hipp og kúl og indí að segjast fíla þessa plötu. En það var hreinlega ekki gefin út betri plata á þessu ári. Sufjan syngur um fylkið mitt Illinois. Allt er frábært við þessa plötu frá lagasmíðum til texta og útsetninga.

    Það þarf að gefa henni smá sjens í byrjun, en hún verður bara betri og betri við hverja hlustun. Vissulega hafði hún ekki jafn mikil áhrif á mig og plata ársins í fyrra, en Illinoise hefur verið nánast stöðugt í spilaranum bæði hérna heima og í iPod-inum síðustu mánuði. – Besta lag: Chicago

  2. Green Day – American Idiot: Smá svindl hér í gangi því American Idiot var gefin út árið 2004. En ég fattaði hana ekki fyrr en í byrjun þessa árs. Ég var löngu búinn að gefa frat í Green Day, en þessi plata er einfaldlega frábær endurkoma. Rokkplata “ársins”. – Besta lag: Holiday
  3. Edan – Beauty & the Beat: Þriðja árið í röð er uppáhalds hip-hop platan mín gerð af hvítum gaur. Edan er fokking snillingur og það ætti enginn, sem hefur nokkurn tímann fílað hip-hop að sleppa því að hlusta á þessa plötu. Já, Kanye platan er snilld, en þessi er bara einfaldlega svo miklu skemmtilegri. – Besta lag: I see colors
  4. Eels – Blinking Lights & Other Revelations: E þunglyndur, alveg einsog hann gerist bestur. – Besta lag: Things the grandchildren should know.
  5. Kanye West – Late Registration: Var besta hip-hop plata ársins alveg þangað til að ég uppgötvaði Edan seinni part ársins. Kanye gerir sitt besta til að reyna að bjarga rappinu.
  6. Bloc Party – Silent Alarm: Snilld!
  7. Sigur Rós – Takk: Ég einfaldlega elska Sigur Rós og finnst allt frá þeim vera frábært. Þessi plata er betri en (), sem mér fannst þó vera frábær plata, þrátt fyrir að það sé ekki í tísku að halda því fram.
  8. Antony and the Johnsons – I am a bird now: Virkilega góð plata, sem að verður betri með tímanum.
  9. Queens of the Stone Age – Lullabies to Paralyze: Ég hafði aldrei verið hrifinn af QOTSA fyrr en ég gaf sveitinni sjens fyrir tónleikana í sumar. Og eftir umtalsverða hlustun fattaði ég allt hype-ið.
  10. Madonna – Confessions on a dance floor: Ég bara varð að setja þetta hérna inn. Bara af því að mér finnst það svo ótrúlega fáránlegt að ég hafi elskað plötu með Madonnu. En þetta er einfaldlega frábær dansplata.

Næst því að komast inn: Common – Be, Franz Ferdinand, The Game, Ben Folds, Bruce Springsteen.

Vonbrigði ársins: Coldplay – X&Y, Beck – Guero

Bestu lögin 2005

Þá er komið að árlegum viðburði hér á síðunni – bestu lögin og bestu plöturnar á árinu að mínu mati.

Í þetta skiptið ætla ég að skipta þessu í tvennt. Fyrst lögin og síðan plöturnar. En allavegana, hérna koma 15 bestu lögin á árinu að mínu mati.

  1. b514.jpg
    Kelly Clarkson – Since You’ve been Gone – Já, hverjum hefði dottið þetta í hug. Kelly fokking Clarkson. American Idol og allur sá viðbjóður.

    En þetta lag er einfaldlega fáránlega grípandi og skemmtilegt. Ég gaf því ekki sjens fyrr en ég sá að nokkrir “virðulegir” pennar voru farnir að hrósa því. Og það er ekki að ástæðulausu að þetta lag er svona vinsælt hjá fólki, sem myndi aldrei detta í hug að horfa á Ædol. Ég gaf því sjens og eftir 2-3 hlustanir var það komið inní hausinn á mér og þar sat það fast í margar vikur.

    Einfaldlega besta lag ársins. Það kom þá allavegana eitthvað gott úr þessari Idol vitleysu allri.

  2. Sigur Rós – Hoppípolla – Samkvæmt iTunes þá er þetta það lag, sem ég hef oftast hlustað á á árinu. Enda er þetta besta lagið á frábærri plötu Sigurrósar.
  3. Bloc Party – Like Eating Glass
  4. The Cardigans – I need some fine wine and you, you need to be nicer to me – Frábært Cardigans rokk einsog það gerist best. Nina er algjörlega á toppnum í þessu lagi.
  5. Coldplay – Fix You – Persónulega þá olli X&Y mér talsverðum vonbrigðum því ég átti von á meiru frá Coldplay. En Fix You er samt sem áður frábært lag.
  6. The Game – Hate it or Love it – The Game er snillingur og platan hans er frábær. Ég hélt að ég myndi velja eitthvað Kanye West lag á topp 15, en þrátt fyrir að mér finnist Late Registration vera besta hip-hop plata ársins, þá er ekkert lag á henni jafngrípandi og Hate it or Love it með The Game.
  7. Queens of the Stone Age – Little Sister – Besta lagið á frábærri plötu frá QOTSA.
  8. Weezer – Perfect Situation – Langbesta lagið á lélegri Weezer plötu.
  9. Antony and the Johnsons – Hope there’s Someone – Ég er ekki alveg kominn í aðdáendaklúbb AATJ einsog allir indí skríbentar á landinu. Platan er *góð* en ekki það stórkostlega meistarastykki sem margir vilja meina. En þetta er besta lag plötunnar.
  10. Madonna – Hung Up – Án efa danslag ársins. Fáránlega grípandi hjá Madonnu.
  11. Snoop Dogg & Justin – Signs
  12. Eels – Railroad Man
  13. Nine Inch Nails – Only
  14. System of a Down – B.y.o.b.
  15. Ampop – My delusions – Aldrei hefði mér dottið í hug að einhver í minni fjölskyldu gæti búið til góða tónlist, en Birgir frændi afsannar þá kenningu mína. Frábært lag.

Nálægt því að komast á listann: Soul meets body – Death Cab, Gold Digger – Kanye West, Best of You – Foo Fighters, Faithful – Common, Landed – Ben Folds, Tribulations – LCD Soundsystem, Forever Lost – The Magic Numbers

Plöturnar koma svo seinna í þessari viku.

My hump, my lovely lady lumps

Ég komst fyrir einhverjum dögum á þá skoðun að My Humps með Black Eyed Peas væri hryllilegasta lag allra tíma. Samblanda af því að laglínan hljómar einsog hringitónn, fáránlegasta texta í heimi og almennum leiðindum í laginu, gerði það að verkum að ég komst á þessa skoðun.

Sem er athyglisvert í ljósi [þessarar færslu á MeFi](http://www.metafilter.com/mefi/47391) þar sem fólk skrifar um það hversu hræðilegt þetta lag er. Þannig að fólk virðist almennt séð sammála mér.

Það besta við þetta allt er þó að skoða [heimatilbúin vídeó við lagið](http://video.google.com/videosearch?q=my+humps&btnG=Search+Video). [Þetta myndband](http://video.google.com/videoplay?docid=-759345987677277187&q=my+humps) er til dæmis hrein snilld.

Einsog ég sagði, þá er textinn ódauðlegur:

>What u gon’ do with all that ass?
All that ass inside them jeans?
I’m a make, make, make, make you scream

og svo þetta:

>They say I’m really sexy,
The boys they wanna sex me.
They always standing next to me,
Always dancing next to me,
Tryin’ a feel my hump, hump.
Lookin’ at my lump, lump.
U can look but you can’t touch it,
If u touch it I’ma start some drama,

Á hvaða lyfjum er þetta fólk eiginlega?

(Skrifað í gærkvöldi)

Down to the river

Samband mitt við Bruce Springsteen er býsna skrýtið. Bróðir minn var (er) mikill Bruce Springsteen aðdáandi og þegar ég var lítill og horfði upp hans, þá reyndi ég að komast inní tónlist Springsteen. Átti einhverjar plötur með honum, en var eiginlega fastur í Born in the U.S.A. og elskaði þá plötu útaf lífinu þegar ég var kannski 10 ára gamall.

Svo varð ég eldri og ákvað að Springsteen væri hallærislegur (og þá sérstaklega Born in the U.S.A.) og nennti ekki að hlusta á hann lengur. En fyrir nokkrum árum eignaðist ég The Rising, plötuna sem Springsteen samdi eftir 11.september og varð aftur hrifinn. Ákvað að gefa honum aftur sjens.

Og hef ekki séð eftir því.

Hef verið fastur í eldgömlu efni, sem Bruce samdi þegar hann var á svipuðum aldri og ég er núna. Einhvern veginn finnst mér ég geta tengt við svo margt af þessu, þrátt fyrir að okkar líf séu náttúrulega einsog svart & hvítt.

Allavegana, ég þekki ekki einn einasta mann á mínum aldri, sem fílar Springsteen, þannig að ég ætla að reyna að breiða út boðskapinn. Ég held að góð leið sé að byrja á uppáhaldslaginu mínu með honum, The River af samnefndri plötu:

The River – Bruce Springsteen – 4,8 mb – MP3 skrá

Þetta lag er hreint stórkostlegt. Ég fæ gææææsahúð þegar ég heyri í munnhörpunni í byrjun lags.

Her body tan and wet down at the reservoir

At night on them banks I’d lie awake

And pull her close just to feel each breath she’d take

Now those memories come back to haunt me

they haunt me like a curse

Is a dream a lie if it don’t come true

Or is it something worse

that sends me down to the river

though I know the river is dry

That sends me down to the river tonight

Fyrir byrjendur, þá mæli ég hiklaust með allri The River plötunni og svo Born to Run, en titillagið á þeirri plötu er einmitt annað uppáhaldslagið mitt með Springsteen. Gefið manninum sjens.

Extra Gravity

Ég vil bara koma því á framfæri að ég ELSKA The Cardigans. Nýja platan, [Super Extra Gravity](http://www.cardigans.com/?sid=release&id=313#) er æði og Nina Perrson er mest sexí söngkona í heimi. Það eru kannski til sætari söngkonur í þessum heimi, en betri blanda af rödd, útliti og attitúdi er ekki til.

En það breytir svo sem ekki öllu, því tónlistin er fokking frábær.

Fyrsta smáskífan, “*I Need Some Fine Wine And You, You Need To Be Nicer*” (hægt að sjá myndbandið með því að smella á “Play Video” á [þessari síðu](http://www.cardigans.com/?sid=release&id=313#)) er fáránlega grípandi og restin af plötunni er ekki síðri. Fyrir ykkur, sem haldið að *Lovefool* sé á einhvern hátt einkennandi fyrir þessa hljómsveit, þá hvet ég ykkur til að gefa henni sjens.