35

Í dag er ég 35 ára. Það eru nákvæmlega 5 ár síðan ég skrifaði þetta á þrítugs afmælinu mínu.

Ég hugsaði aðeins hvað ég ætti að skrifa á þessa bloggsíðu við þetta tilefni. Hvar stend ég í dag? Hvernig er mitt líf? Ég gæti skrifað færslu um það að á síðustu fimm árum hef ég ferðast til Mið-Austurlanda, Egyptalands, Indónesíu, Indlands og fleiri landa. Serrano staðirnir, sem voru tveir fyrir fimm árum, verða eftir um mánuð orðnir sjö á á Íslandi og fimm í Svíþjóð. Ég hef flutt til Stokkhólms og bý á frábærum stað í miðri borginni.


En það sem skiptir máli varðandi þessi fimm ár er auðvitað að ég hef kynnst ótrúlega mörgu frábæru fólki. Fólk, sem ég þekkti varla fyrir fimm árum, eru meðal minna bestu vina í dag. Og jú þetta…

17.ágúst 2007 vaknaði ég einn í herberginu mínu á Hagamel. 17.ágúst 2012 var ég vakinn af Margréti Rós. Það að hitta hana fyrir rúmum fjórum árum er það besta sem hefur komið fyrir mig. Við giftum okkur fyrir rúmu ári á besta dagi lífs míns. Og við hliðiná henni lá Jóhann Orri, rétt tæplega 4 mánaða strákur, sem mér þykir alveg ofboðslega vænt um og sem kemur mér á óvart á hverjum degi.

Því þegar að illa gengur í vinnunni, þegar að liðið manns tapar og þegar veðrið er vont, þá skiptir það mestu máli hverjir bíða manns heima. Þau tvö bíða mín og því get ég stoltur sagt að þessi síðustu fimm ár hafi verið frábær og að ég hafi gert ansi margt rétt. Fyrir það er ég þakklátur.

Ég, pabbi

Ég og sonur minn útá svölum
Ég og sonur minn útá svölum
Litli strákurinn okkar Margrétar á 6 vikna afmæli á morgun. Hann fæddist á Danderyd spítala í úthverfi Stokkhólms þann 29. apríl klukkan 15.

Fæðingin gekk hratt fyrir sig. Margrét vakti mig klukkan 9 um morguninn og hafði þá misst vatnið. Við byrjuðum því að undirbúa okkur og áttum að vera mætt uppá spítala klukkan 13. Hins vegar voru hríðirnar orðnar það miklar að við þurftum á endanum að stökkva út úr húsi á mettíma án þess að ná að klára allt – ég kláraði að borða morgunmatinn minn í leigubíl uppá spítala.

Margrét fæddi á BB deildinni á Danderyd, sem líkist Hreiðrinu á Íslandi. Allt er gert til þess að staðurinn líkist ekki spítala og okkur leið vel þarna allan tímann. Fæðingin gekk ótrúlega vel. Við höfðum æft hvað ég ætti að gera í fæðingunni og sá undirbúningur kom sér vel. Ég hafði ætlað að vera til staðar – vera rólegur – og gera það sem ég gat gert til að hjálpar. Ég hef auðvitað aldrei séð Margréti líða aðrar eins þjáningar, en mér fannst ég aldrei vera eins gagnslaus og ég hafði verið hræddur við – langt í frá, því mér leið eftirá einsog ég hefði í alvörunni hjálpað til. Margrét stóð sig massíft vel í fæðingunni. Hún hafði ákveðið fyrirfram að nota enga deyfingu og það tókst henni að standa við.

Það er ekkert sérstaklega merkilegt við að það fæðist barn á einhverjum spítala í úthverfi Stokkhólms. En að við Margrét höfum skapað þetta barn saman og fá hann svo nýfæddan og leggja hann á bringuna á mér var ótrúlega magnað. Þetta ferli allt saman varð einhvern veginn allt raunverulegt.

Við vorum á spítalanum í tvo daga og sváfum þrjú saman í herbergi á meðan að Margrét komst í gang með brjóstagjöf og við lásum kveðjur sem við fengum á sms og Facebook. Tókum þessu rólega og vöndumst tilfinningunni að nú værum við orðin lítil fjölskylda.

* * *

Fyrstu vikurnar átti ég svo sem ekkert alltof langar stundir með stráknum. Hann vaknaði, borðaði og sofnaði aftur. Ég hélt varla á honum nema að hann væri sofandi. Og í raun voru einu stundirnar okkar saman þegar að ég skipti á bleyjum eða klæddi hann. Eins skrýtið og það kann að hljóma, fyrir þá sem eiga ekki barn, þá fannst mér bleyjuskiptin merkilega skemmtileg. Tilhugsunin við að skeina einhverju barni út í bæ er ekki spennandi en þegar að um son minn er að ræða þá eru bleyjuskiptin allt í einu orðin að stund þar sem við feðgarnir erum einir saman og getum myndað tengsl.

Eftir viku tvö eða þrjú hefur stundunum okkar saman farið fjölgandi því núna er hann meira vakandi og getur legið hjá mér. Smám saman fær maður sem pabbi tilfinninguna fyrir því að maður hafi raunveruleg áhrif. Það er ótrúlega góð og merkileg tilfinning að einhver lífvera sé svona háð manni. Að það eitt að taka hann upp úr rúmi og faðma hann geti fengið hann til að hætta að gráta er yndislegt.

Það er líka dálítið skrítið þegar að maður hugsar út í það að maður hafi ekki fengið neina sérstaka þjálfun fyrir þetta foreldrahlutverk. Það er magnað að sjá konuna manns allt í einu breytast í mömmu og sjá hana brillera í því hlutverki frá degi eitt. Ég þorði varla að halda á börnum fyrir nokkrum vikum síðan, en núna finnst mér ekkert mál að halda á stráknum með annari hendi þegar að við fikrum okkur inná klósett í myrkrinu til að skipta á bleyju.

* * *

Karlmenn segja oft að besti dagur ævi þeirra hafi verið fæðingardagir barna sinna. Oft segja menn þetta þegar þeir eru hræddir við að gera of mikið úr einhverju sem skiptir ekki of miklu máli – sigri á fótboltamótum eða öðru slíku. Þá má ekki segja að sigur liðsins í Meistaradeildinni hafi verið besti dagur ævinnar og því redda menn sér oft með því að segja “já, nema auðvitað dagurinn sem að barnið mitt fæddist”.

Dagurinn sem að sonur okkar fæddist var ekki besti dagur ævi minnar, þannig séð. Brúðkaupsdagurinn okkar Margrétar toppar allt og mun eflaust gera lengi.

En vissulega var þetta stórkostlegur dagur því þetta var byrjunin á einhverju frábæru – þetta var í raun dagurinn sem að allt breyttist. Mér finnst í raun allir dagarnir síðan hafa verið enn betri en fæðingardagurinn vegna þess að ótrúlegustu hlutir verða betri núna. Það er betra að fara að sofa með hann í vöggu við hliðiná rúminu okkar. Það er skemmtilegra að labba um Södermalm með hann í vagni. Það er skemmtilegra að vakna á morgnanna og sjá hann sofa við hliðiná Margréti.

Ég var alltaf smá stressaður yfir því hvort ég væri tilbúinn í þessar breytingar á mínu lífi. Var ég tilbúinn að fórna því frelsi sem maður hafði áður? Frá því að strákurinn fæddist hef ég ekki efast um það í eina sekúndu að ég var tilbúinn. Auðvitað er frelsi manns minna, en það er svo margt annað nýtt sem lítið barn færir manni. Þannig að jafnvel þegar að hann liggur öskrandi með magaverki uppí rúmi við hliðiná manni klukkan 5 um morgun þá efast maður ekki í eina sekúndu um hversu frábært það er að eignast barn.

Á sama hátt er ég sannfærður um að skemmtilegustu stundirnar séu allar eftir. Ég get ekki beðið eftir því að fá að tala við son minn, sýna honum það sem mér finnst skemmtilegt og mikilvægt og með tímanum kynnast honum sem einstaklingi og læra af honum. Ég get ekki beðið.

36 vikur

Í dag er 17.apríl.  Ef að allt gengur vel munum við Margrét á næstu dögum eða vikum eignast son.

Ég er orðinn 34 ára gamall.  Hérna í Stokkhólmi þykir það ekki hár aldur til að vera barnlaus, en á Íslandi er það svo að flestir jafngamlir vinir mínir eiga að minnsta kosti eitt barn.  Pabbi átti þrjú börn á sama aldri og bróðir minn líka.  Þegar ég skoða fólk sem eru kunningjar mínir frá því í barna- eða framhaldsskóla þá finnst mér stundum einsog það fólk sé 10 árum eldri en ég.  Fjölskyldufólk með börn í skóla, sem sækir krakka í fiðlutíma og á fótboltaæfingar.

Lengi vel þótti mér það líf ekki spennandi.  Ég var jú á lausu þangað til að ég varð 31 árs gamall.  Á stundum dreymdi mig um aðeins meiri stöðugleika í mínu lífi með góðri konu, en ég naut þess líka að vera single.  Ég naut þess að ferðast um heiminn, ég setti af stað fyrirtæki og vann tvær vinnur á löngu tímabili.  Ég gerði það sem mér fannst ég þurfa að gera áður en ég var tilbúinn til þess að róast aðeins.

Svo breytist maður, eldist og allt það og einn daginn finnst manni allt í einu spennandi að eignast börn og stofna fjölskyldu.  Ég hef alltaf vitað að mig langaði að eignast börn, en það var alltaf eitthvað sem ég sá fyrir mér í einhverri óskilgreindri framtíð.  Svo bara smám saman varð þessi framtíð að veruleika.  Og ég var búinn að finna hina fullkomnu stelpu til að giftast og stofna fjölskyldu með.  Þannig að þetta passaði.

* * *

Margrét er núna gengin aðeins yfir 36 vikur og þetta óléttutímabil hefur verið gott.  Einsog ég bjóst við þá er maður sem karlmaður auðvitað í öðru sæti á þessu tímabili.  Það er jú konan sem gengur með þetta barn og það verður engin breyting á mínum líkama.  Þannig að ég hef lítið geta gert nema að reyna að hjálpa eins mikið og ég hef getað.  Elda oftar, þrífa meira og svo framvegis.  Verkefnunum er vanalega nokkuð jafnt skipt á okkar heimili, en ég hef reynt að taka yfir stærri hluta af verkefnunum en ég geri vanalega.  Og maður reynir að vera extra tillitsamur, því verkefninu er jú fáránlega misskipt.  Við ákváðum saman að eignast þetta barn og líf mitt hefur haldið áfram einsog vanalega síðustu mánuði á meðan að Margrét hefur ekki farið í crossfit í 4 mánuði og á tímabili mátti hún ekki fara útúr húsi og lá uppí sófa mestallan daginn.

Því er það besta sem maður getur gert bara að vera til staðar.  Mæta í alla tíma sem maður er boðaður í án þess að spyrja – jafnvel þótt það þýði fæðingarnámskeið á nákvæmlega sama tíma og Liverpool mætir Everton í úrslitum FA bikarsins.  Miðað við þær fórnir sem að maki manns færir þá er það ekki merkilegt.

En það er samt ekki hægt að komast framhjá því að líkt og með öðru í óléttunni, þá erum við karlar bara í áhorfendasæti.  Það er jú gaman að finna fyrir sparkinu á maganum á Margréti, en Margrét er hins vegar að upplifa það að það er einstaklingur inní maganum á henni!!!  Mér finnst það magnað þegar að ég verð svangur og eitthvað loft hreyfist til í maganum á mér.  Mér fannst líka einu sinni magnað að kaupa svona nammi sem að sprakk í munninum á manni.  Hvernig tilfinning er það þá að hafa lífveru inní maganum á sér, sem hreyfir sig allan daginn? Það hlýtur að vera alveg stjarnfræðilega furðulegt og því varla undarlegt að stelpur verðu mun uppteknari af óléttunni og séu á óléttutímanum búnar að bindast barninu sterkari böndum en við karlar.

* * *

Ég hef hugsað mikið um það undanfarna mánuði hvernig ég var alinn upp og hvernig samband mitt við foreldra mína var.  Sumir hlutir breytast bara af því að við erum af annarri kynslóð.  Ég held einhvern veginn að uppeldi okkar Margrétar verði allt öðruvísi en mitt uppeldi var.  Ekki af því að mér finnist foreldrar mínir hafa gert neitt vitlaust, heldur eru bara breyttir tímar.  Og ég hef áttað mig á þeim hlutum sem mér langar að hafa öðruvísi í sambandi mínu við minn son.

Hvernig sem hann verður, þá vonandi tekst okkur vel upp.  Vonandi gerum við ekki of mörg mistök og vonandi verða mistökin okkar ekki of alvarleg svo að við getum ekki bætt úr þeim.

Ég veit allavegana að ég hef aldrei á ævinni verið jafn spenntur fyrir neinu verkefni og þessu.

Heilablóðfall þrem árum síðar

Einsog eflaust einhverjir lesendur þessa bloggs muna, þá fékk ég heilablóðfall fyrir þremur árum. Það gerðist bara í vinnunni einn daginn og átti sér engan sérstakan fyrirvara. Ég skrifaði um þá lífsreynslu á þessa síðu.

Ég fæ heilablóðfall

Ég fæ oft spurninguna hvernig ég hafi það eftir heilablóðfallið. Svarið er að ég hef það mjög gott. Ég var sirka mánuð að ná mér eftir áfallið. Jafnvægið var ekki uppá það besta og sjónin ekki heldur. Ég fór til sjúkraþjálfara, en hún útskrifaði mig eftir einn tíma.

Í dag finn ég engan mun á sjálfum mér, sem ég rek til heilablóðfallsins. Eina er að ég á það til að rekast á hluti hægra megin við mig. Það hefur þó minnkað með tímanum, enda lærir líkaminn og heilinn að gera ráð fyrir slíkum skekkjum. Það háir mér því ekki í dag.

Fyrir utan það er ég heilbrigður, í besta formi lífs míns og mér líður vel.

Andlega hefur kannski meira breyst. Ég fann að ég notaði áfallið smá sem afsökun í byrjun. Ég gafst fyrr upp á erfiðum reikningsdæmum og slíku, en með tímanum hef ég lært að nota það ekki sem afsökun því að heilablóðfallið mitt var ekki það alvarlegt að það ætti að hafa slæm áhrif á slíka hluti.

Ég hitti lækninn minn fyrir um mánuði í reglulegu tékki og hann spurði mig aðeins útí það hversu mikið ég hugsaði um heilablóðfallið. Ég sagði að ég gerði það nánast aldrei. Ég treysti einfaldlega að það sé ágætlega séð um mig af norrænu heilbrigðiskerfi. Ég er tekinn í reglubundin tékk og þar ætti mestallt að uppgötvast. Annars lifi ég bara heilbrigðu lífi og læt þetta ekki hafa áhrif á mig. Enda svo sem lítið sem ég get gert nema að reyna að lifa sem heilbrigðustu lífi – stunda líkamsrækt og borða ekki of mikið af rusli.

Andlega bregður mér jú þegar ég heyri talað um heilablóðfall, sérstaklega þar sem þau eru nánast alltaf mun alvarlegri en það sem ég lenti í. Mér finnst óþægilegt að horfa á bíómyndir og sjónvarpsefni um heilablóðföll og ég veit að Margréti finnst það enn verra. En læknarnir segja jú að það heilablóðfall sem ég fékk geri mig ekki líklegri til að fá það aftur seinna á ævinni. Í raun er ég ágætlega settur því það er betur fylgst með mér en fólki sem hefur aldrei lent í þessu.

Eftirá að hyggja held ég að heilablóðfallið hafa bara gert mér gott. Ég hugsaði meira um það hvað ég var að gera og hvert ég stefndi. Ég áttaði mig betur á að Margrét, sem núna er eiginkona mín, var það besta sem hefur komið fyrir mig í þessu lífi. Og ég kannski reyni aðeins meira að lifa í nútímanum í stað þess að hugsa alltaf um það sem gerist seinna.

Það er ágætt.

Áramótaávarp 2011

Þá eru bara nokkrir klukkutímar eftir af þessu frábæra ári. Ég sit hérna inní stofu á Akureyri hjá fjölskyldu Margrétar og er að fara að gera mig tilbúinn fyrir áramótapartí.

Þetta er búið að vera besta ár ævi minnar.

  • Við Margrét fórum í stórkostlegt ferðalag til Indlands, þar sem við vorum í tvo mánuði. Það hafði lengi verið draumur minn að ferðast með bakpokann um Indland. Við sáum Taj Mahal, Rajasthan, Delhi, Mumbai, líkbrennu í Varanasi, drukkum te í Darjeeling og köfuðum við Andaman eyjar. Algjörlega frábær ferð.
  • Við eyddum páskunum með vinum Margrétar í Danmörku, sem var mjög gaman.
  • Við eyddum júlí mánuði á Íslandi í brúðkaupsundirbúningi, sem var algjörlega frábær tími.
  • Vinir mínir steggjuðu mig á ógleymanlegan hátt.
  • Daginn fyrir brúðkaupsdaginn héldum við grillpartí fyrir gesti í Guðmundarlundi, þar sem allir hittust í afslöppuðu umhverfi.
  • Við Margrét Rós giftum okkur 23.júlí við Elliðavatn. Kristján Ágúst vinur okkar sá um athöfnina og Toggi Pop söng Þú komst við hjartað í mér, lagið sem var spilað ófá skipti sumarið 2008 þegar við byrjuðum saman. Athöfnin var ógleymanleg. Að fá svona góðan vin til að sjá um athöfnina var eitthvað sem er ekki hægt að toppa. Við höfðum reyndar gift okkur formlega nokkrum dögum áður hjá sýslumanni, en athöfnin við Elliðavatn er í okkar hugi það eina sem skiptir máli.
  • Brúðkaupsveislan var í Bláa Lóninu. Þar voru saman komin eina kvöldstund nánast allir okkar nánustu ættingjar og bestu vinir. Þetta var besta kvöld ævi okkar. Skemmtiatriðin voru stórkostleg, maturinn frábær og tónlistin líka. Við vorum á dansgólfinu nánast stanslaust frá 23 til klukkan 5 um morguninn. Nokkrum sinnum þetta kvöld hugsaði ég með mér að mér hefði aldrei á ævinni liðið svona vel – að ég ætti svona stórkostlega vini og væri að giftast svona ótrúlegri konu.
  • Snæja, frænka Margrétar og Jens, vinur minn, voru veislustjórar og þau voru frábær.
  • Við dönsuðum brúðkaupsdansinn við Ó Þú.
  • Brúðkaupið endaði á því að vinir og ættingjar sem voru eftir komu saman í hring á dansgólfinu og sungu Don’t look back in anger og Angel. Það er eitthvað sem ég mun aldrei gleyma.
  • Við tókum rútu með gestunum til Reykjavíkur. Við fórum út á síðasta stoppi við Lækjartorg. Ég búinn að taka af mér slaufuna í svörtum smókíng og Margrét í djammútgáfunni af brúðkaupskjólnum. Ég með svartan ruslapoka fullan af gestabókum og Margrét með ferðtösku með dóti. Við löbbuðum í gegnum bæinn klukkan 6 á sunnudagsmorgni og fólk óskaði okkur til hamingju. Það var góð stund.
  • Daginn eftir héldum við brunch með fólki úr brúðkaupinu og fórum svo heim og tókum upp gjafirnar.
  • Á mánudeginum reyndi ég að smíða saman bréf til gestanna og lýsa því hversu þakklát við vorum fyrir þennan ótrúlega dag. Við höfðum jú gert okkar besta til að skipuleggja allt rétt. En svo getur maður aldrei skipulagt svo margt. Auðvitað eru það gestirnir sem á endanum skipta mestu. Gestirnir voru einfaldlega skemmtilegustu gestir sem nokkurn tímann hafa komið saman til veislu. Svo einfalt er það.
  • Við eyddum svo nokkrum dögum á Íslandi og nutum svo síðustu vikna sumarsins í Stokkhólmi. Komum svo heim til Íslands um haustið og fögnuðum því að foreldrar mínir hafa verið gift í 50 ár.
  • Serrano hefur gengið vel í Svíþóð og á Íslandi. Við opnuðum stað í Svíþjóð í apríl og svo opnuðum við Nam á Íslandi í desember og höfum fengið frábærar viðtektir. Mér líður vel í vinnunni og ég hef ofboðslega gaman af því að vinna vinnuna mína.
  • Fullt af vinum okkar hafa komið og heimsótt okkur til Stokkhólms. Mörgum af þeim höfum við kynnst allt öðruvísi og betur en við hefðum gert bara á Íslandi.
  • Síðustu vikum ársins erum við svo búin að eyða á Íslandi. Þrátt fyrir að okkur líki frábærlega að búa í Stokkhólmi þá mun maður aldrei hafa jafn mikil tengsl við Svíþjóð og maður hefur við Ísland. Hérna höfum við notið lífsins undanfarnar vikur. Haldið matarboð með vinum, farið í skírn, farið í jólaboð, horft á Liverpool leiki með vinum og svo framvegis. Og áramótunum eyðum við hérna á Akureyri.
  • Í september komumst við Margrét að því að við eigum von á okkar fyrsta barni. Á Þorláksmessu komumst við að því að það verður strákur, sem á að koma í heiminn í maí. Við getum ekki beðið.
    2011 hefur verið besta ár ævi minnar. Án nokkurs efa.

Brúðkaup eftir tvær vikur

Í þessum mánuði ætlum við Margrét Rós að gifta okkur.

Ég hef áður skrifað á þessu bloggi um það hvernig við trúlofuðum okkur í Róm í ágúst á síðasta ári. Við vissum alltaf að þegar við myndum trúlofa okkur þá vildum við láta brúðkaup fylgja ári seinna og við það ætlum að standa.

Síðustu daga hefur Margrét verið á Íslandi en ég í Svíþjóð. Í heila 10 daga höfum við verið í sitthvoru landinu, hún heima hjá mömmu sinni og ég og Suarez einir í Stokkhólmi. Þetta er svo sem ekki langur tími en í þau þrjú ár sem við höfum verið saman þá höfðum við aldrei verið svona lengi í sundur.

Þessi tími var að mörgu leyti gagnlegur. Ég þurfti engar frekari staðfestingu á því, en mér finnst ekkert rosalega gaman að búa einn. Ég þarf vissulega minn tíma einn. Mér finnst stundum gott að koma heim þegar að enginn er heima, eða fá að hafa hálft kvöld þar sem ég er bara í tölvunni eða gera eitthvað þar sem ég er einn í heiminum. Ég hef alltaf haft þá þörf og mun sennilega alltaf hafa.

En slíkt verður gamalt. Það var gaman fyrstu kvöldin að þurfa ekki að hafa áhyggjur af sumum hlutum og geta eytt kvöldinu í að spila xBox. En eftir 2-3 kvöld var ég alveg kominn með nóg.

* * *

Ég hef ekki skrifað mikið um mínar tilfinningar síðan ég byrjaði með Margréti. Þetta blogg var smá þekkt sem blogg um stelpur og tilfinningar mínar. Mér fannst áður gott að fá útrás fyrir mínar tilfinningar og pirring. En síðustu 3 árin hafa bara verið svo góð að ég hef ekki þurft á því eins mikið að halda. Í stað þess að pirra mig á því að íslenskar stelpur séu svo ómögulegar þá situr við hliðiná mér besta, klárasta og sætasta stelpa sem ég þekki.

Ég var einu sinni örlagatrúar – ég hélt að allt baslið með kvenfólk og öll samböndin sem ég var í myndu á endanum leiða til einhvers góðs. En með árunum hef ég algjörlega hætt að trúa á Guð og ég hef líka hætt að vera örlagatrúar. Ég hef hætt að halda að eitthvað gerist bara af því að maður reyni hundrað sinnum, eða að á eftir erfiði fylgi einhver hamingja bara af því bara.

Það var engin trygging fyrir því að ég myndi finna manneskju einsog Margréti. Ég vann mér það ekkert inn með því að deita fullt af stelpum og lenda í alls kyns basli. Nei, ég hitti hana nánast fyrir tilviljun. Reyndar hefði nokkuð margt í mínu lífi þurft að vera öðruvísi til þess að ég hefði ekki hitt hana, en það var samt tilviljun að við hittumst á hárréttum tíma í okkar lífi. Ef við hefðum hist fyrr hefðum við alls ekki passað saman og hver veit í hvaða stöðu við hefðum verið ef við hefðum hist síðar.

Og það er líka fullt af strákum og stelpum, sem hafa farið í gegnum svona mörg furðuleg sambönd einsog ég og svo ekki endað með hinum fullkomna maka. Ég var bara heppinn að ég náði í mína og ég veit það vel. Ég vann mér ekki inn það að hitta hana, heldur var bara svo heppin að hitta hana og komast að því að henni fannst á endanum ég jafn æðislegur og mér finnst hún. Það er merkilegt og eitthvað sem ég er ótrúlega þakklátur fyrir.

* * *

Nánast allan tímann, sem við höfum verið saman, hef ég vitað að mig langaði til að giftast Margréti. Mér finnst það hálf ótrúlegt á tímum hversu vel við pössum saman. Að henni finnist ég svona fyndin og að mér finnist hún svo fyndin. Að við höfum svona lík áhugamál. Að mér finnist hún svona klár og áhugaverð og að henni finnist það sama um mig. Að henni finnst ég sætur þegar ég vakna og að mér finnist hún sæt þegar að hún vaknar. Að hún skuli alltaf vita hvað ég er að hugsa. Ég veit bara vel að það eru ekki margar persónur sem myndu passa svona vel fyrir mig.

Þessir 10 dagar sem ég hef verið einn á Götgötunni hafa rifjað það upp fyrir mér að mér fannst aldrei neitt frábært að búa einn. Ég átti svo sannarlega frábær ár þegar ég bjó einn á Íslandi. Ég kynntist ótrúlegum vinum, ég átti fjölmörg söguleg djömm og ég mun ávallt eiga frábærar minningar frá því að verið á á Vegamótum eða labbað heim af djamminu og frá partíjum og öðru skemmtilegu. En svo komu alltaf sunnudagskvöldin einn heima í þynnkunni þegar það vantaði alltaf eitthvað og mér fannst erfitt að sofna. Þannig voru þessir síðustu 10 dagar – eintóm sunnudagskvöld. Ég sofnaði oft miklu seinna, þar sem það vantaði alltaf eitthvað um kvöldið – kvöldið var hálf tilgangslaust þegar að Margrét var ekki þarna með mér.

* * *

Eftir rétt rúmar tvær vikur ætlum við að gifta okkur á Íslandi. Við erum búin að bjóða til veislu og bjóða þangað stórkostlegum hópi af vinum og fjölskyldu. Margrét er búin að heiga heiðurinn af skipulagningunni, þótt að ég hafi líka hjálpað til.

Ég get ekki beðið eftir deginum. Ég verð 34 ára í næsta mánuði og ég er ekki neinum vafa um hverjum mig langar til að eyða restinni af ævinni með.

Indlandsferð 17: Ferðalok

Hjá Taj Mahal

Hjá Taj Mahal

Þá er þessi Indlandsferð búin. Tveir mánuðir í þessu brjálaða og yndislega landi. Ég hefði alls ekki viljað hafa ferðina styttri því dagsrkáin var mjög þétt nánast allan tímann, en eftir tvo mánuði er maður líka búinn að fá sinn skammt af Indlandi.

Því Indland getur verið lygilega frústrerandi á tíðum. Það er ekki erfitt að verða ástfanginn af Indlandi og Indverjum, en það er ekki heldur erfitt að verða brjálaður útí landið og fólkið. Það er hluti af því sem gerir þetta land svo magnað.

Ég verð líka að játa að eftir að ég fékk magapestina hef ég átt einstaklega erfitt með að borða ekta indverskan mat. Ég ældi tandoori kjúklingi og eftir það langaði mig ekki í tandoori. Því var ég alveg einstaklega varkár í mataræði síðustu vikurnar og maturinn, sem hafði verið stórkostlegur í Rajastan, varð frekar óspennandi síðustu vikurnar – steikt hrísgrjón og slíkt.

* * *

Síðasta vikuna í ferðinni vorum við á Havelock eyju. Við kláruðum Advanced Open Water kúrsinn, sem gerir okkur kleift að kafa á fleiri stöðum í framtíðinni. Það er gott að hafa lokið því af því að kafanirnar í kúrsinum eru ekki alveg jafn skemmtilegar og þær kafanir þar sem maður hefur frelsi til að gera það sem maður vill gera. Auk næturköfunarinnar (sem var algjört highlight) þá tókum við síðasta daginn á námskeiðinu myndavélaköfun og svo köfun þar sem við áttum að greina fiska.

Síðasta daginn á Havelock vöknuðum við svo snemma og keyrðum yfir á hina yndislegu strönd 7 þar sem planið var að kafa með fílnum Rajan. Þessi fíll er nokkuð frægur eftir að hann lék í myndinni The Fall þar sem hann kafar (sjá ótrúlegt myndband á Youtube). Fíllinn, sem er orðinn rúmlega sextugur, kafar enn þann dag í dag með fólki. Við mættum því á ströndina ásamt 6 öðrum köfurum og vonuðumst til að hann myndi kafa með okkur. Við urðum þó fyrir vonbrigðum þar sem öldurnar voru það háar að greyið fíllinn þorði ekki útí. Þannig að við fengum bara aðeins að synda í vatninu meðan hann labbaði aðeins um. Sem var jú ótrúlega skemmtilegt þótt að það væri ekki jafn spennandi og köfun með honum.

Seinna um daginn tókum við svo ferju til Port Blair, sem er aðalborgin á Andaman eyjum og á fimmtudaginn tókum við þaðan fyrsta af fimm flugum á leið okkar til Stokkhólms. Port Blair => Chennai => Hyderabad => Mumbai => Zurich => Stokkhólmur.

Við komum svo hingað til Stokkhólms seinnipartinn á föstudaginn eftir 34 tíma ferðalag, sem var með því lengra, sem ég hef lagt í (á leiðinni svaf ég heila 3 tíma). Eftir heimkomuna höfum við notið Stokkhólms. Farið í CrossFit, borðað á Serrano og kíktum svo útá lífið með vinum í gær. Það er yndislegt að vera kominn aftur heim til þessarar frábæru borgar.

Frábært ferð og ég vona að þið hafið notið þess að lesa þessa ferðasögu. Ég mun á næstu dögum skrifa smá praktíska punkta um ferðalög til Indlands.

Skrifað á eyjunni Södermalm í Stokkhólmi klukkan 19.36

Indlandsferð 16: Paradís?

Andaman eyjur eru 1.000 kílómetra austan við meginland Indlands og maður þarf oft að minna sig á að maður er (formlega allavegana) enn staddur á inversku landi.

20110413-064032.jpg

Ég á strönd 7 á Havelock eyju.

Andaman og Nicobar eyjur (túristar fá ekki að koma á Nicobar) eru eyjaklasar sem innihalda hundruðir lítilla eyja. Hérna búa enn innfæddir ættbálkar, sem eru þó sumir í útrýmingarhættu og mikill meirihluti íbúanna kemur frá meginlandi Indlands, þar á meðal stór hópur, sem flúði uppskipti Bengal héraðs (í Indland og Austur-Pakistan/Bangladesh). Af 62 tegundum spendýra, sem búa á eyjunum eru 32 þeirra bara til hér.

Eyjurnar eru eins nálægt túristabæklinga-paradís og hægt er að komast. Ég skrifa þetta fyrir utan litla bungalow-ið okkar á eyjunni Havelock og 100 metra frá mér sé ég ströndina og Andaman hafið. Nánast allar eyjurnar (Havelock meðtalin) eru þaktar hitabeltisskógi frá hæstu punktum og alveg að hvítum ströndum. Strandirnar eru fullkomnar með algjörlega hvítum sandi og blágrænum sjó. Og jafnvel Havelock eyja er ótrúlega lítið þróuð þegar að kemur að túrisma. Hérna er ódýrt að vera – stutt frá okkar bungalow er hægt að leigja sér gistingu fyrir um 250 isk á nóttu og okkar bunglaow kostar undir 2.000 krónum á mann á dag (miklu dýrara en á meginlandinu, en fyrir svona paradís, helvíti ódýrt). Einu gallarnir, sem ég get fundið, er að hérna er erfitt að kaupa áfengi og að hitinn á nóttunni er svo mikill að það er smá erfitt að sofa í okkar ó-loftkælda húsi).

* * *

Og hérna eru líka rétt fyrir utan eyjuna stórkostleg kóralrif með mögnuðu dýralífi, sem býður uppá frábæra köfunarmöguleika.

Strönd númer 7, sem er hinummegin á eyjunni og við heimsóttum á laugardaginn, var í einhverju Time blaði valin besta strönd í Asíu og það er auðvelt að sjá af hverju. Hún er gríðarlega löng, með fullkomnum hvítum sandi, fallegum skógi í bakgrunni, 28 gráðu heitum sjó og nánast engu fólki. Við erum hérna utan mesta túristatímabilsins, en samt kom það mér á óvart hversu fáir eru hérna. Það hjálpar sennilega að til Port Blair eru bara bein flug frá Kolkata og Chennai og til að komast á Havelock eyju þarf að taka 3 tíma ferju frá Port Blair.

Við komum hingað til að njóta sólarinnar og kafa. Við höfum ekki gert svo mikið af því að njóta sólarinnar, því að asninn ég brann illa á bátnum í fyrstu köfuninni og hef því forðast sólina. En þess í stað höfum við kafað slatta og það hefur verið frábært.

Við ákváðum að bæta aðeins við köfunarnámið okkar sem að ég byrjaði á í Hondúras fyrir 6 árum og taka Advanced kúrsinn. Það gefur okkur m.a. leyfi til þess að kafa dýpra (30 metra í staðinn fyrir 18) og í myrkri. Til þess að fá það leyfi höfum við því farið í nokkuð sérstakar kafanir. Við höfum farið í djúpköfun og köfun þar sem við áttum að komast leiðar okkar með hjálp kompás. En hápunkturinn var án ef að kafa í fyrsta skipti í myrkri.

Hitinn hérna á kvöldin er gríðarlega mikill og því er það yndislegt að kafa hérna á kvöldin. Hitastigið í vatninu er það sama og að sjá hlutina með vasaljósi í algjöru myrkri er einfaldlega stórkostlegt. Við köfuðum 4 saman í hóp með lítil vasaljós og skoðuðum fiskana, sem að kunna betur við sig í myrkri. Þetta var mögnuð lífsreynsla og magnaðast af öllu var í lok köfunarinnar þegar við slökktum á öllum ljósunum (við héldum þá í línu úr bátnum) og á um 5 metra dýpi lékum við okkur að því að snerta svif, sem að lýstu í myrkrinu þegar við snertum þau. Það er einhver almagnaðasta sjón, sem ég hef séð því svifin eru útum allt og í hvert skipti sem maður hreyfði hendur eða fætur þá lýstust upp hundruðir svifa.

* * *

Það eru ekki nema nokkrir dagar eftir af þessari ferð og bara nokkrar kafanir hérna á Andaman eyjum eftir. Á miðvikudaginn byrjum við að þoka okkur nær Stokkhólmi.

Ég hef ekki farið á netið í fimm daga og því er ég að skrifa þetta blogg á símann minn og mun reyna að birta það þegar ég kemst nær netsambandi á ný.

Skrifað á Havelock eyju í Andaman eyjaklasanum á Indlandi klukkan 17.14 mánudaginn 11.apríl.

Indlandsferð 14: Bitinn

Áður fyrr var ég oft spurður af því hvernig ég þorði/nennti að ferðast einn. Ég útskýrði fyrir fólki að það að ferðast einn væri kannski ekki mitt fyrsta val – ef ég hefði haft æsta og skemmtilega ferðafélaga þá hefði ég valið það. En valið stóð oftast milli þess að fara til Evrópu með félögum eða fara til framandi landa einn með bakpoka – og ég valdi það seinna.

Síðustu tvær löngu ferðir (Indónesíu og Indland) hef ég farið með unnustu minni og munurinn er auðvitað mikill. Hérna í Bangladess hef ég verið einn síðustu daga (Margrét þurfti að fara annað – við hittumst svo aftur á morgun á Indlandi) og það er dálítið skrítið að rifja upp gömlu taktana. Allt í einu þarf ég að tala við alla hótelstarfsmenn, sama hversu pirrandi þeir eru og sama þótt þeir tali álíka góða ensku og Manuel í Fawlty Towers. Ég hef enga Margréti, sem getur tekið yfir samræðurnar þegar ég er farinn að æsa mig. Og allt í einu þarf ég að skipuleggja allt, hringja öll símtöl og prútta við alla leigubílstjóra. Það er jú ótrúlega þægilegt að geta deilt þeirri ábyrgð – auk þess að það er auðvitað ómetanlegt að hafa góðan ferðafélaga á öllum öðrum stundum.

Það að ferðast einn hefur þó einstaka kosti. Til dæmis kynnist maður fyrr öðru fólki. Það eru kostir og gallar við það að tala íslensku. Kostirnir eru að enginn skilur mann, en gallarnir eru líka að enginn skilur mann og því hikar fólk við að koma upp að manni og byrja að spjalla. Það er mun auðveldara fyrir enskumælandi fólk að kynnast öðrum óvart þegar að aðrir heyra samtöl þeirra. Þegar maður ferðast einn í Bangladess, þá er maður sífellt að kynnast fólki.

* * *

Ég hef verið hérna í Khulna í Suður-Bangladess síðan á fimmtudag þegar að ég kom hingað með rútu frá Dhaka. Rútuferðin var ein af þessum rútuferðum, sem lítur hrikalega út á pappírnum en reynist á endanum nokkuð skemmtileg. Ég var í krappí rútu í miklum hita og ferðin tók 9 tíma í staðinn fyrir 6 einsog var lofað. En á móti kom að Bangladess er fallegt land og það var gaman að sitja við gluggann og horfa á landið þjóta framhjá. Og ég var líka með frábæran sessunaut, sem talaði góða ensku og talaðu um Bangladess mestallan tímann. Auk þess var langur partur ferðarinnar á bílaferju, þar sem ég fór útúr rútunni og kynntist enn fleira fólki.

Dagarnir hérna í Khulna hafa ekki verið einsog ég planaði þá. Stærsta ástæðan fyrir því að koma hingað suður var að ég ætlaði að fara í ferð til Sundarbans, sem er mikill skógur sem nær niður að Bengal Flóa og er meðal annars heimili Bengal tígursins. Ég skoðaði milljón möguleika á lengri og styttri ferðum, en smám saman fóru þeir allir í rugl. Bæði voru aðstæður ekki sem bestar fyrir slík ferðalög akkúrat núna og svo voru hérna fáir túristar og að lokum stóð ég frammi fyrir því að geta bara farið í dagsferð, sem kostaði yfir 200 dollara. Mér fannst það glórulaust og því hætti ég á endanum við að sjá skóginn.

Ég hef líka verið að jafna mig eftir að hafa verið étinn mjög illa af moskító flugum á hótelinu í Dhaka. Ég vissi það ekki fyrr en eftirá hversu mikil plága moskító flugur eru í Dhaka – því oftast eru moskító flugur minna vandamál í borgum en í sveitum. Á ógeðshótelinu mínu í Dhaka var engin loftkæling og opinn gluggi og það leiddi til þess að ég var gjörsamlega étinn af moskító flugum. Morguninn eftir taldi ég yfir 50 bit á líkamanum. Þau eru að skána núna (þökk sé Tiger Balm og sjálfsaga) en flest sjást þó enn.

Í staðinn fyrir Sundarbans fór ég í dagsferð til Bagerhat og nærliggjandi bæja. Þar skoðaði ég meðal annars frægustu mosku Bangladess, sem var ágæt en svo sem ekkert til þess að skrifa langa pistla um. Ég skoðaði einhverjar aðrar moskur og hindúa turna og eitthvað fleira. Litlu bæirnir virtust vera talsvert íhaldssamari en Dhaka og Khulna því allt í einu var meirihluti kvenna í svörtum sloppum með hulin andlit.

Ég get ekki að því gert að verða alltaf hálf leiður þegar ég sé þennan klæðnað. Það er einsog einhver gleði sé tekin útúr samfélögunum þegar að konur mæta manni ekki í litríkum klæðum heldur í svörtum kápum með hulin andlit. Ég elska að skoða mannlíf í nýjum borgum, en það er bara eitthvað svo þrúgandi við það þegar að helmingur íbúanna er allt í einu í klæðum, sem eiga að fela öll þeirra sérkenni. Ég fékk þetta sterklega á tilfinninguna þegar ég var í Hama á Sýrlandi og aftur núna.

* * *

Stærsti íþróttaviðburðurinn í þessum heimshluta kláraðist í gær – heimsmeistarakeppnin í krikket. Keppnin hefur staðið yfir síðustu sex vikur og var keppt í borgum á Indlandi, Bangladess og Sri Lanka. Það hefur verið ómögulegt að missa af þessari keppni á Indlandi því að indverskir krikket-spilarar eru dýrkaðir og dáðir. Alls staðar er krikket númer 1 og áhugi til að mynda á fótbolta virðist frekar lítill.

Í gær var úrslitaleikurinn á milli Indverja og Sri Lanka. Báðar þjóðir hafa unnið keppnina einu sinni áður, en nánast allar þjóðirnar, sem geta eitthvað krikket hafa einhverja tengingu við Bretland.

Ég horfði á ansi stóran hluta leiksins og reyndi í leiðinni að lesa mér til um reglurnar. Ég þekki hafnabolta vel og því voru þessar leiðbeingar nokkuð hjálplegar. Jafnvel þótt að leikurinn hafi verið gríðarlega langur þá var ég orðinn verulega spenntur í lokin. Indland vann leikinn þrátt fyrir að þeirra þekktasti leikmaður hefði lítið getað í leiknum og ég geri ráð fyrir að fagnaðarlætin verði enn í gangi þegar að við komum aftur til Kolkata.

* * *

En allavegana, ég sit núna á netkaffihúsi í miðbæ Khulna. Eftir klukkutíma tek ég rútu norður til Jessore og þaðan á ég í kvöld flug aftur til Dhaka. Á morgun á ég svo pantað flug frá Dhaka aftur til Kolkata á Indlandi.

Skrifað í Khulna, Bangladess klukkan 2.35