Ég fór í stutta ferð til Barcelona og Liverpool í síðustu viku. Upphaflega tilefnið var boð Chupa Chups, sem er fyrirtæki sem ég sé um að markaðssetja vörur fyrir hér á Íslandi. Árið 2005 var metár í sölu á Chupa og Smint á Íslandi og í tilefni þess var mér ásamt tveim öðrum frá fyrirtækinu mínu boðið í ferð til Barcelona.
Við eyddum þriðjudeginum í Barcelona á fundum og í ferðum um verksmiðjur í nágrenni borgarinnar. Aðalmálið var þó leikur Barcelona og Chelsea á þriðjudagskvöldinu.
Hótelið okkar var um hálftíma labb frá Nou Camp og lögðum við því af stað tveim tímum fyrir leik og löbbuðum að vellinum, stoppandi í bjór á leiðinni. Um klukkutíma fyrir leik var ég svo kominn að vellinum. Ég hef farið 3-4 sinnum á Nou Camp, en þá alltaf á leiki í spænsku deildinni. Ég var verulega spenntur fyrir Chelsea leiknum, þar sem það var greinilegt að fólk í Barcelona er verulega illa við Jose Mourinho og Chelsea liðið. Leigubílstjórinn, sem keyrði okkur af flugvellinum, kallaði hann t.d. hálfvita og flestir í borginni virtust sammála því áliti.
Um hálftíma fyrir leik var ég kominn í sætið mitt og horfði á upphitunina. Mourinho kom aðeins inná völlinn og var púað duglega á hann. Stuttu fyrir leik settu svo einhverjir snillingar upp borða þar sem á stóð: **Mourinho = Túlkur**. Mjög fyndið.
* * *
Leikurinn var fínn. Barcelona liðið virtist vera frekar rólegt. Chelsea sóttu aldrei almennilega á þá, og því hafði maður á tilfinningunni að leikmenn Barcelona væru aldrei að reyna neitt sérstaklega á sig. Þeir sýndu þó á tíðum frábær tilþrif og þá sérstaklega Ronaldinho, sem er einfaldlega besti leikmaður, sem ég hef séð spila fótbolta.
Stemningin á leiknum var góð. Dálítið öðruvísi en maður er vanur frá Englandi. Stuðningsmenn Barca syngja aðeins eitt lag ítrekað. Það lag er hins vegar á katalónsku, þannig að ég skildi ekki orð en gat alltaf hrópað “Barca, Barca, Baaaaarca!” í enda þess. Þegar að 98.000 mannns taka sig til og hrópa *Barca* saman, þá er það ótrúlegt því Nou Camp er frábær völlur.
Ronaldinho skoraði svo auðvitað frábært mark og stuttu seinna birtu nokkrir aðdáendur eftirfarandi borða: **Mourinho, túlkaðu þetta: “Adios Europa”!”**
Chelsea fékk svo auðvitað ódýra vítaspyrnu í lokin, en það breytti engu nema að það gaf Mourinho einhverjar gerviástæður til að monta sig. En eftir allt saman, frábær leikur og yndislegt að sjá Barca taka Chelsea í kennslustund.
* * *
Á miðvikudeginum fók ég svo flug beint til Liverpool. Úr 15 stiga hita og sól yfir í 5 stiga hita og típíska enska rigningu. Ég var eitthvað þreyttur og fór því bara beint inná [skrýtnasta hótel í heimi](http://www.britanniahotels.com/hotel_home.asp?Page=45). Hótelið var svo magnað að í herberginu mínu (sem var btw ekki ódýrt) var engin sturta, heldur aðeins baðkar. Verulega frumlegt.
Þegar að nær dró leik kom ég mér að Anfield og fór í biðröð til að komast inná *The Park* barinn. Það gekk eitthvað erfiðlega, en að lokum komst ég inn. Stemingin þar inni var auðvitað frábær. Staðurinn stappaður og allir syngjandi. Ég var þar inni í einhvern tíma, en fattaði svo að ég hafði gleymt gleraugunum uppá hóteli, svo ég þurfti að fara tilbaka og ná í þau.
Á Anfield var ég með sæti í Lower Centenary, við markið sem Liverpool sótti á í fyrri hálfleik. Það vita auðvitað allir hvernig leikurinn fór. Liverpool klúðraði sirka grilljón færum og eftir smá tíma var maður orðinn vonlítill á því að Liverpool myndi skora.
Stemningin var þó ótrúlega mögnuð. Stuðningsmenn Liverpool sungu allan tímann og studdu við sitt lið, þrátt fyrir að liðið væri að tapa. Þegar að Benfica skoraði annað markið og Liverpool á leið útúr keppninni hrópuðu stuðningsmennirnir nafn Rafa Benitez og sungu svo *You’ll Never Walk Alone*. Einsog ensku blöðin bentu á daginn eftir, þá er hvergi hægt að finna slíka aðdáendur, sem að styðja liðið og þjálfarann jafn ákaft á erfiðum stundum. Stuðningsmenn Liverpool *eru* bestu stuðningsmenn í heimi. Ég var sannfærður um það eftir Istanbúl og þessi leikur styrkti mig í þeirri trú.
* * *
En það var fúlt að sjá Liverpool tapa og detta útúr Evrópukeppninni. En maður getur ekki bókað eintóma gleði í svona fótboltaferðum og því verður maður víst að sætta sig við vonbrigðin. En allavegana, núna krefst ég þess að Barcelona *rústi* Benfica í næstu umferð Meistaradeildarinnar.
Þegar ég byrjaði að skipuleggja fríið mitt fyrir nokkrum mánuðum var ég í góðu sambandi með stelpu, sem ég trúði að myndi endast. Þrátt fyrir að vera í sambandi var ég samt ákveðinn í að ferðast einn því að kærastan mín gat ekki komist með vegna skóla.
