Á næturvakt

Vegna misskilnings, þá mætti einn starfsmaður ekki á næturvakt á Serrano í Hafnarstræti og þar sem Emil var kominn í glas þurfti ég að redda málunum. Þannig að kvöldið, sem átti að fara í andlegan undirbúning fyrir Liverpool-Arsenal varð aðeins viðburðarríkara.

Það er sumt gaman við að vera á næturvakt, en vanalega á ég erfitt með að höndla þær vaktir. Einfaldlega vegna þess að ég tek alla gagnrýni eða kvartanir á staðinn mjög inná mig. Ég stressast allur upp þegar einhver byrjar að kvarta. Og drukkið fólk kvartar mjög mikið útaf minnstu hlutum. 🙂

Allavegana, þá var ekkert vesen í gær. Hins vegar var vaktin mjög fyndin í samhengi við stelpufærsluna mína síðustu. Málið var að þarna kom stelpa utanaf landi og byrjaði ég eitthvað að spjalla við hana. Þá kom í ljós að hún var 18 ára gömul og trúlofuð! Mér fannst þetta einstaklega fyndið, sérstaklega í ljósi þessa komments frá Tryggva. Þegar ég spurði hana nánar útí þetta virtist hún ekki hafa hugmynd um það af hverju hún væri trúlofuð.


Annars losnaði ég af vaktinni um klukkan tvö og fór heim og horfði á síðustu loturnar í Cubs-Atlanta Braves, sem Cubs unnu 3-1 og þurfa þeir nú bara að vinna annan af síðustu tveim leikjunum til að komast áfram. Mark Prior er Guð!

Já, og mikið andskoti getur fótbolti verið ósanngjörn íþrótt! Ekki nóg með það að Liverpool tapi leik, þar sem þeir voru betri aðilinn nær allan tímann, heldur meiðist uppáhaldsleikmaðurinn minn! Er ekki bara kominn tími á að Diouf, Gerrard, Dudek og Kewell meiðist? Þeir hljóta að vera næstir.

Æji, annars það er laugardagur. Læt ósigurinn ekki hafa áhrif á mig. Djamm í kvöld. Gaman gaman! 🙂

Smá breytingar

Eftir að Katrín kallaði mig plebbalegan á vinnumyndinni minni, ákvað ég að skipta um mynd á “Ég er” síðunni. 🙂

Reyndar þá er ég aldrei í jakkafötum, ekki einu sinni í vinnunni (nema þegar útlendingar eru á staðnum), svo það var hálf kjánlegt að hafa mynd af mér í jakkafötum. Á nýju myndinni er ég í svörtum bol, sem passar mun betur.

Annars eru umræðurnar um Michael Moore komnar af stað aftur eftir langt svar frá Jensa.

Og svo eru umræðurnar um síðustu færsluna mína orðnar mun skemmtilegri en færslan sjálf. Nú þegar er búið að slá fyrra kommentamet (sem var færslan, þar sem ég lýsti því yfir að ég ætlaði að kjósa Samfylkinguna. Sérstaklega er kommentið hans Björgvins stórskemmtilegt.

Allavegana, er voða gaman að fá öll þessu skynsamlegu og nice komment hérna. Ég vil þó taka það fram að ég hef það bara fínt. Ég er ekkert voða desperate, langt því frá. Vildi bara benda á þessa punkta varðandi þrýsting á sambönd í íslensku samfélagi. Jú, og svo langar mig auðvitað í kærustu. En ég meina hey.

Eru allar stelpur á Íslandi á föstu?

Að undanförnu hef ég lent í samræðum við nokkrar mismunandi manneskjur um sama hlutinn. Nefnilega: “Eru allar stelpur á Íslandi á föstu?”

Einhver hugsar nú með sér: “Bull og vitleysa er þetta í Einari, hann er bara svona óheppinn að hann finnur ekki allar gellurnar, sem eru á lausu”. Það má vel vera, en ég ætla að færa rök fyrir því að allar stelpur á Íslandi séu á föstu.


  1. Þegar ég fór á Ungfrú Ísland keppnina síðastliðið vor, fylgdi með miðanum mínum ágætis bæklingur um keppendurna. Þrátt fyrir að ég hafi nú verið með stelpu á þeim tíma, þá fór ég að forvitnast um það hver af keppendunum væri nú á lausu. Ég verð að játa það að ég fékk smá sjokk.

    14 af 21 keppenda var á föstu! Semsagt, í litlum hópi af myndarlegum stelpum á aldrinum 18 til 20 ára áttu 67% þeirra unnusta. Reyndar var lang-sætasta stelpan, Helena Eufemía á lausu, þannig að kannski er einhver von enn í þessum heimi.

    Ég nefndi það við systir mína, sem er félagsfræðingur, að það væri athyglisvert að kanna það á milli landa hversu stórt hlutfall af þáttakendum í fegurðarasamkeppni viðkomandi landa er á föstu. Ég efast um að mörg lönd myndu toppa Ísland.

  2. Allir vinir mínir eru á föstu. Og þá meina ég allir! Ég á kannski kunningja, sem eru á lausu, en allir mínir góðu vinir eru á föstu. Þetta er í hróplegu ósamræmi við mína bestu vini útí Bandaríkjunum. Þar eru allir á lausu. Þrátt fyrir það er þetta ekki ólíkt fólk. Flestir vinir mínir í báðum löndum hafa svipað menntunarstig, eru á svipuðum aldri, finnst gaman að djamma, og svo framvegis. Ég get ekki fundið neinn stórtækan mun á fólkinu. Hvernig stendur þá á því að allir íslensku vinir mínir eru á föstu?
  3. Ég hef ítrekað lent í því að reyna við stelpur á skemmtistöðum, sem eru á föstu (nota bene, ég kemst aldrei að því fyrr en eftir laaangan tíma). Síðasta kærastan mín var m.a.s. með strák fyrst þegar við hittumst. Þetta er gengið svo langt að ég er nánast sannfærður um að allar sætar stelpur á skemmtistöðum borgarinnar séu á föstu. Í raun er ég oft svo sannfærður að ég þori varla að reyna við stelpur vegna sannfæringar minnar um að þær séu allar á föstu. Hugsanleg lausn á þessu væri að merkja sérstaklega allar stelpur, sem eru á föstu, einsog ég hef áður lagt til.
  4. Í Bandaríkjunum voru allir steinhissa á því að ég væri í langtímasambandi þegar ég var 25 ára. Á Íslandi eru allir steinhissa á því að ég sé á lausu nú ári síðar.

    Í flestum öðrum löndum myndi 26 ára karlmaður vera talinn á besta aldri og hann væri sennilega alltaf að djamma með hinum “single” vinum sínum. Síðan myndi hann flækjast í og úr samböndum næstu 5-6 árin, svo finna einhverja stelpu þegar hann væri um þrítugt og gifta sig 35 ára.

    Á Íslandi virðast hins vegar margir halda að maður sé alveg einstaklega óheppinn að vera ekki kominn í langtíma samband þegar maður er 22 ára.

    Ég tel að þetta sé dálítið óheppilegt. Fyrst og fremst vegna þess að samfélagið þrýstir á að allir krakkar finni sér maka og séu komin með eigin íbúð, bíl og 90% lán þegar þau eru orðin 25 ára. Ég vil meira að segja halda því fram að margir haldi áfram í óhamingjusömum samböndum, bara af því að allir aðrir séu á föstu. Fólk er hrætt við að þurfa að viðurkenna að sambúð hafi ekki virkað og því haldi það áfram í óhamingjusömum samböndum.

    Erlendis gefur fólk sér betra tækifæri til að kynnast og búa á sitthvorum staðnum. Á Íslandi þarf fólk að flytja saman helst innan nokkurra mánuða.


Á “Ég er” síðunni minni setti ég nýlega í gríni inn klausu neðst, sem les: “Ef þú vilt koma einhverju á framfæri við mig, eða ert ýkt sæt stelpa á aldrinum 18-25 og á lausu, endilega sendu mér tölvupóst.”

Fyrir þessa klausu var ráðist á mig á reunion-i Verzlunarskólanema í síðasta mánuði. Ein ágæt stelpa hélt því þar fram að ég ætti ekki að takmarka mig við 18-25, þar sem ég væri nú einu sinni orðinn 26 ára. Ekki nóg með það, heldur vildi hún að ég myndi opna hug minn fyrir eldri konum og ætti því að vera að leita að konum á milli 18-30 ára. Ég hélt því þá fram við hana að það væri engin 26 ára stelpa á lausu á þessu landi. Meira að segja væri engin 20 ára stelpa á lausu. Við þessari fullyrðingu átti hún fá svör en hún og vinkonur hennar héldu samt áfram að kalla mig öllum illum nöfnum.

Eflaust eru einhverjar 25 ára gamlar stelpur á lausu. Það er hins vegar óhóflegur þrýstingur á þær stelpur á að vera í sambandi. Ég þekki til að mynda eina stelpu, sem ég er nokkuð viss um að sé í óhamingjusömu sambandi, sem heldur áfram í sambandinu af því að hún er hrædd við að vera single aftur. Það er nefnilega ekkert voðalega fínt að vera 25 ára stelpa á lausu á Íslandi í dag.

Sem er náttúrulega fáránlegt, því þetta er alveg pottþéttur aldur. Í hvaða vestrænni stórborg sem er, þætti þetta fullkomlega eðlilegur aldur fyrir stelpu til að vera ennþá að vera flakkandi á milli sambanda. En ekki á Íslandi.


En af öllu þessu sögðu, þá er ég samt kominn með leið á því að vera single. Stór hluti af því er náttúrulega þrýstingur frá umhverfinu. Allir aðrir eru á föstu. Einhvern veginn búast allir við að ég ætti að vera á föstu líka. Það er oft frábært að vera single, en gljáinn fer aðeins af því þegar maður er einn á djammi með tveimur hjónum, sem fara heim klukkan 3. 🙂

Niðurrifsstarfsemi

Núna er niðurrifsstarfsemin að hefjast. Ég er kominn á hlýrabolinn, með kúbeinið í hönd.

Er hægt að hlusta á eitthvað annað lag en Break Stuff með Limp Bizkit akkúrat núna. Ég veit samt ekki alveg hvort nágrannarnir verða sáttir við samhljóm brotnandi parkets og öskrandi Fred Durst.

Nú má þetta helvítis parket fara að vara sig!!

Eeeh, hvort vinnur þú í Íslandsbanka eða Landsbanka?

Holy shit! Þvílíkur fjölbreytileiki á þessum framboðslista til formannkosninga í Heimdalli. Á þessum lista eru 12 manns. Hérna eru starfsvettvangar þeirra:

  • Háskólanemar: 8 stykki, þar af 4 í lögfræði
  • Bankastarfsmenn: 4 stykki!

Þannig að þessi breiði framboðslisti samanstendur af 8 háskólanemum og 4 bankastarfsmönnum. Með öðrum orðum: allir á listanum, sem eru í vinnu, vinna í banka! Gátu þeir ekki fundið að minnsta kosti einn, sem ynni ekki í banka? Bara einn?

Ekki það að ég hafi nokkurn skapaðan hlut á móti bankastarfsmönnum. Margir góðir vinir mínir starfa í bönkunum. En come on!

Nú læt ég afskiptum mínum af kosningamálum í Heimdalli lokið. Enda kemur þetta mér ekki rassgat við 🙂

Bæ bæ geisladiskar

Í tengslum við nýja parketið, sem ég ætla að setja á íbúðina, hef ég verið í brjáluðu tiltektarstuði í dag. Ég erfði nefnilega þann ágæta kost frá pabba mínum, að eiga auðvelt með að henda hlutum.

Partur af þessum hreingerningum var sú merkilega ákvörðun mín að pakka öllum geisladiskunum mínum (sem eru alveg fáránlega margir) oní kassa og svo niður í geymslu. Ég hef nefnilega varla hlustað á geisladisk í meira en ár. Öll tónlistin, sem ég á, er komin á Makkann minn í bestu gæðum og ég nenni ekki að hlusta á geisladiska lengur. Núna hlusta ég bara á tónlist í gegnum iTunes, sem er besta forrit í heimi. Í heimi, segi ég og skrifa!! Ég er svo með snúru fram í stofu, þar sem tölvan er tengd við græjurnar í stofunni. Svo er hægt að nota símann minn sem fjarstýringu. Alger snilld.

Ég held meira að segja að sumir nýjustu diskarnir mínir hafi aldrei verið spilaðir í geislaspilara. Um leið og ég keypti þá setti ég þá beint í tölvuna og breytti þeim í AAC skrár. Síðan fóru diskarnir uppí hillu, þar sem þeir tóku óþarfa pláss.

iTunes tónlistarsafnið mitt er núna orðið alveg fáránlega stórt, alls um 16.900 lög, sem eru samkvæmt forritinu 47 dagar af tónlist! Áður fyrr reyndi ég alltaf að hafa geisladiskana mína í röð og reglu en ég hafði fyrir löngu gefist upp á því.

Núna er hins vegar allt í röð og reglu í iTunes og forritið heldur m.a.s. utan um það hvaða lag ég hef hlustað oftast á (Last Goodbye með Jeff Buckley, 41 skipti). Reyndar er sú tölfræði aðeins rúmlega hálfs árs gömul en verður sennilega mun áhugaverðari í framtíðinni. Mér þætti til dæmis gaman að vita hvað ég hef hlustað oft á Wonderwall, Comfortably Numb, One Day með The Verve og fleiri lög, sem ég hef hlustað alltof oft á í gegnum tíðina.