Mest spiluðu lögin

Frá því að [iTunes](http://www.apple.com/itunes/) byrjaði að telja hversu oft maður hefur hlustað á hvert lag, þá hef ég mikið spáð í þeirri tölfræði. iTunes telur í hvert skipti sem ég hlusta á lag bæði í Makkanum mínum, sem og iPodinum mínum.

Það væri vissulega gaman að getað haft þessa statistík fyrir allt mitt líf, en því miður byrjar þessi tölfræði ekki fyrr en fyrir rúmu ári, í byrjun árs 2003. Það er hins vegar athyglisvert að skoða hvaða lög eru vinsælust hjá mér á þessu ári. Ég ætla að setja hérna inn mest spiluðu lögin frá upphafi í iTunes og fyljgast svo með því hvernig þessi listi mun breytast eftir því, sem tíminn líður. Svona lítur þetta út í júlí 2004:

1. True Love Waits – Radiohead – 60 skipti
2. Last Goodbye – Jeff Buckley – 50 skipti
3. Senorita – Justin Timberlake – 50 skipti
4. Take Me Out – Franz Ferdinand – 46 skipti
5. Hurt – Johnny Cash – 46 skipti
6. Cry Me A River – Justin Timberlake – 43 skipti
7. Galapogos – The Smashing Pumpkins – 38 skipti
8. Everything’s not lost – Coldplay – 37 skipti
9. Reptilia – The Strokes – 36 skipti
10. Lose Yourself – Eminem – 32 skipti

Ég veit ekki hvort ég hef áður talað um True Love Waits, en ég uppgötvaði það lag fyrir sirka ári og það er æði. Eitt af uppáhaldslögunum mínum. Sem og Last Goodbye. Bæði frábær. Það kom mér ekkert á óvart að þau skyldu vera efst. Einnig er það ekki skrítið að Reptilia og Take me Out skuli vera ofarlega. Já og náttúrulega [Justin](https://www.eoe.is/gamalt/2003/09/13/13.39.49/).

**Uppfært**: Hólí krapp, [Gummijóh með snilldar skúbbb](http://www.gummijoh.net/#007717). Hann segir að Franz Ferdinand muni spila á Íslandi í desember. Það væri svoooooooo mikil schniiiiiilld. Það gæti alveg verið að ég myndi hoppa þegar þeir tækju Take Me Out! Ó hvað ég vona að þetta sé satt og rétt.

Take your mama out

Það er ekki fyndið hvað “Take your mama out” með Scissor Sisters er fáránlega grípandi lag. Furðulegt hvað maður getur skipt um skoðun á hljómsveit á nokkrum dögum. Fyrir einhverjum vikum var ég að [bölva þeim](https://www.eoe.is/gamalt/2004/03/13/21.16.45/) fyrir cover útgáfu af “Comfortably Numb”. Ég asnaðist svo til þess að hafa PoppTV á í sjónvarpinu fyrir nokkrum dögum og þá heyrði ég “Take your mama out” og ég varð gjörsamlega hooked við fyrstu hlustun.

Scissor Sisters er alveg fáránlega skemmtilega hallærislegt band, en ég eignaðist [diskinn](http://pitchforkmedia.com/record-reviews/s/scissor-sisters/scissor-sisters.shtml) fyrir nokkrum dögum og hann er algjör snilld. Einhvers konar dískóskotið rokk. Ótrúlega hressandi.

“Take your mama out” er svo catchy að ég var með það á repeat nánast allt kvöldið þegar ég fór á djammið á föstudaginn langa. Meira að segja þegar ég var að raka mig var ég með lagið á repeat og var byrjaður að dansa í miðjum rakstri, sem er eftiá að hyggja ekki mjög snjallt múv. En mér tókst það án þess að skera mig. Síðan þegar það kom fólk í heimsókn ákvað ég að playlistinn í partýinu yrði ansi litaður af þessu lagi.

Eftir að hafa hlustað á “Take your mama out” svona 20 sinnum á föstudagskvöldið fór ég með vinum á djammið. Fórum á Hverfis þar sem var fáránlega troðið og dj-inn spilaði “Sísí Fríkar Úti”. Jesús almáttugur hvað það er leiðinlegt lag. En ég var samt í góðu skapi, þrátt fyrir að aðalgellan hefði verið á leið út þegar ég kom inn. Hefði þó sennilega tapað mér ef að “Scissor Sisters” hefðu verið spiluð á Hverfis. Það hefði ekki verið gott því það voru 200 manns á dansgólfinu og plássið eftir því.

Einar Örn og Strákaböndin

Ok, þetta er hætt að vera fyndið. Eftir að ég tapaði allri tónlistinni minni (sem gæti reyndar reddast – harði diskurinn minn er útí Englandi), þá var einn af fáum diskum sem reddaðist, Escapology með Robbie Williams, sem ég hafði reddað á netinu fyrir einhverjum vikum. Vegna skorts á tónlist ákvað ég að gefa honum sjens.

[Dálæti mitt á Justin Timberlake](https://www.eoe.is/gamalt/2003/09/13/13.39.49/) hefur verið tíundað á þessari síðu áður. Ég hef ávallt fyrirlitið strákabönd, en það virðist hins vegar svo vera sem að meðlimir þessara banda þurfi ekki að vera algjörlega hæfileikalausir. Justin sannar það og svo er ég ekki frá því að ég fíli bara nokkur lög á Robbie Williams plötunni. Það eru nokkur helvíti grípandi lög inná milli. What the hell is wrong with me?

Annars eru þessi lög í keyrslu núna:

* The Darkness – Love is Only a Feeling (Eru The Darkness mestu töffarar í heimi? Ég held það hreinlega. Hvernig er hægt að elska ekki hljómsveit sem gefur út plötu með lögunum “I believe in a thing called love”, “Love is only a feeling” og “Love on the rocks with no ice”? Getur þetta verið meira yndislega hallærislegt?)
* Franz Ferdinand – Dark of the Matinee (“Time every journey, to bump into you, accidentally” Þvílík snillld!)
* Robbie Williams – Hot Fudge
* Electric Six – Nuclear War (frábært band)


Annars setti ég myndir í framköllun til útlanda í [gegnum netið](http://www.bonusprint.com/) vegna þess að þessi þjónusta er svo hrikalega dýr hjá Hans Petersen. Þetta kom ágætlega út. Sendi alls um 150 myndir. Það skemmtilegasta er að allar myndirnar komu til baka í ENGRI RÖÐ! Það þýðir að ég get dundað mér næstu kvöldstundir við að koma þessum myndum í tímaröð. Ég verð spenntur bara við tilhugsunina.

Lovesong

Talandi um léleg cover lög. Á PoppTV sá ég 311 vera að spila eitt af mínum uppáhaldslögum, Lovesong. Þetta lag er upphaflega með The Cure og er á einni af mínum uppáhaldsplötum, Disintigration.

Allavegana, hérna getiði nálgast upprunalegu The Cure útgáfuna: Love Song (mp3). Þessi útgáfa er svo miklu betri en 311 cover-útgáfan að það er ekki fyndið.

Þetta er fullkomið lag til að hlusta á sunnudagskvöldi. Reyndar er öll Disintegration fullkomin hlustun á svona kvöldum.

Franz Ferdinand

Ok, til að koma þér í stuð á miðvikudegi mæli ég með eftirfarandi.

  1. Hlauptu útí búð og kauptu þér diskinn með Franz Ferdinand.
  2. Settu á lag 3, Take Me Out
  3. Ef þú ert ekki hoppandi þegar akkúrat 1 mínúta er liðin af laginu, þá er ég hissa.
    Franz Ferdinand eru þvílíkt snilldarband!!

Ok, 90 mín í Liverpool leik. Ég er farinn á Players.

Tónlistin mín farin

Hvað í andskotanum hef ég gert til að reita til reiði “Guð Harðra Diska”?

Það er rúmlega ár síðan að harði diskurinn minn eyðilagðist. Þá tapaði ég margra ára gögnum, allt frá ástarbréfum til háskólaritgerða.

Svo núna áðan var ég að fá þær fréttir frá Apple IMC að tónlistardiskurinn minn væri ónýtur. 111 GB af tónlist, 1250 Geisladiskar, 17.000 lög eru horfin. Ég veit eiginlega ekki hvort ég á að gráta eða brjálast.

Ég skil líka ekki ástæðurnar. Ég var ekkert að gera. Diskurinn ákvað bara að deyja inní tölvunni minni. Einn daginn birtist hann ekki á skjáborðinu og síðan hef ég ekki getað náð í neitt af tónlistinni minni.

Ég var búinn að eyða fáránlega miklum tíma í að setja alla geisladiskana mína inná tölvuna, laga öll skáarnöfn til, setja inn plötuumslögin og svo framvegis. Núna er öll sú vinna farin. Ég átti ekki backup af þessu enda fáránlega dýrt að eiga backup af svona gríðarlegu magni af gögnum. Eina góða er að 30Gb af þessari tónlist eru inná iPodinum og svo eru tveir vinir mínir nýbúnir að fá eitthvað af tónlistinni.

Þetta er ekki góður dagur!

Uppfært: Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum þá hreinsaði iTunes allt útaf iPodinum um leið og ég stakk honum í samband. Ég held að ég fari bara að sofa, þetta er greinilega ekki minn dagur.

Mánudagstónlist

Lag mánudagskvöldsins? Jú: When Will They Shoot? með Ice Cube. Víííí, hvað þetta er mikil snilld. Þurfti að fara að hlusta á eitthvað annað en Strokes, Damien Rice og Electric Six og því varð Ice Cube fyrir valinu. Tveir vinir mínir hafa lobbíað fyrir Ice Cube lengi. Gaf The Predator sjens og varð ekki fyrir vonbriðgum.

Annars eru “Fire” með Electric Six, “Room on Fire” með Strokes og “O” með Damien Rice allt ótrúlega góðar plötur, sem hafa einangrað iPod playlistann minn undanfarið.

Já, og “Award Tour” með Tribe Called Quest er líka búið að vera á repeat. Og ef ég fer ekki að fá ógeð á “Reptilia” með Strokes bráðlega, þá fer ég að efast um geðheilsu mína.

Og svo er “I believe in a thing called Love” alveg yndislega hallærislega skemmtilegt. Var að fá mér The Darkness plötuna og er að byrja að hlusta á hana. Lofar góðu.

… og mér finnst þeyttur rjómi vondur. Hvaða vitleysingi datt í hug að troða öllum þessum rjóma á Bolludagsbolur?

Hvaða lag er ég með á heilanum?

Ok, ég fór semsagt á Felix fyrir einhverjum vikum síðan. Þar heyrði ég lag, sem allir á staðnum virtust kunna. Ég hef hins vegar ekki hugmynd um hvaða lag þetta er.

Þetta er rólegt R&B lag, það er strákur, sem syngur/rappar og í viðlaginu er orðið “fuck” notað svona 300 sinnum. fuck all the ? and fuck all the ? Geri ráð fyrir því að þetta sé mjög nýlegt lag. Ég er búinn að vera með þetta á heilanum síðan og það er að gera mig geðveikan að vita ekki hvaða lag þetta er. Auk þess er mjög pirrandi að vera með lög á heilanum, sem maður kann ekki nema 5 orð í textanum af 🙂

Ok, veit einhver hvaða lag þetta er? Katrín? Kristján? Einhver?

Bestu lögin og bestu plöturnar 2003

Alveg einsog sama dag í fyrra í fyrra ætla ég aðeins að tala um það, sem mér fannst best í tónlistinni í ár.

Ég ætla að breyta aðeins til frá því í fyrra en þá valdi ég 5 bestu íslensku og erlendu plöturnar. Ég ætla að sleppa þeim íslensku, einfaldlega vegna þess að ég keypti bara tvær íslenskar plötur í ár (og by the way, þær eru báðar hrein snilld: Halldór Laxness með Mínus og Musick með Maus)

Í stað þess ætla ég að velja 10 bestu plöturnar og 15 bestu lögin á árinu. Til gamans þá eru hér 50 bestu smáskífurnar og 50 bestu plöturnar á árinu að mati Pitchfork.

Ok, bestu plöturnar

  1. Radiohead – Hail To The Thief
  2. Maus – Musick – Jamm, hún var svooo góð að hún á sko annað sæti fyllilega skilið
  3. Justin Timberlake – Justified – Ok, platan kom út í fyrra og hefði einhver sagt mér að ég ætti eftir að elska tónlist eftir fyrrverandi NSync meðlim, þá hefði ég haldið fram að viðkomandi væri sturlaður. Eeeen, einhvern veginn tókst mér að horfa framhjá öllum fordómunum mínum og gefa Justin séns. Og viti menn, tónlistin er æði. Besta popplata þessa áratugar að minnsta kosti. Þetta komment á Pitchfork segir allt, sem þarf að segja um Justin:
    And so, after years of whining about the horrors of the teen-pop era, the detractors got their wish: It came to an end! But, ahh, there was a devilish twist: the production of teen-pop records would screech to a halt, but its biggest stars would retain their ubiquity and force the world to admit there was more to them than questionable good looks and choreography. Justin came out on top, effortlessly laying claim to Michael Jackson’s long-abdicated throne, beating the rockists at their own game, and becoming America’s most debated, disputed, hated (and loved) pop star.
  4. Muse – Absolution
  5. The White Stripes – Elephant
  6. The Rapture – Echoes
  7. The Strokes – Room on Fire
  8. Mínus – Halldór Laxness – Besta íslenska rokkplatan síðan ég veit ekki hvað
  9. Yeah Yeah Yeahs – Fever to Tell
  10. 50 Cent – Get Rich or Die Tryin’

Og þá 15 bestu lög ársins:

  1. 12:51 – The Strokes – Reyndu að hlusta á þetta lag án þess að hækka í græjunum! Ég mana þig!
  2. Señorita – Justin Timberlake – Best danslag ársins. Justin er æði og allt það.
  3. Hey Ya! – Outkast – Stuðlag ársins
  4. A Selfish Need – Maus – Það var erfitt að velja á milli lagann á Musick. Tók þetta framyfir My Favorite Excuse, Without Caution, “The Whole Package” og Life in a Fishbowl. Vá, hvað það var mikið af góðum lögum á þessari plötu
  5. Thoughts Of A Dying Atheist – Muse
  6. House of Jealous Lovers – The Rapture – Ó jeeee
  7. Hurt – Johnny Cash – Fæ ennþá gæsahúð þegar ég hlusta á þetta lag og sérstaklega þegar myndbandið fylgir við það. Cash tekur lagið hans Trent og gerir það svo miklu miklu betra.
  8. The Long Face – Mínus – Valdi það frekar en My name is Cocaine og Romantic Exorcism
  9. Maps – Yeah Yeah Yeahs
  10. Cry Me A River – Justin Timberlake
  11. Seven Nation Army – The White Stripes
  12. In Da Club – 50 Cent – Eina rapplagið, sem komst inná listann (fyrir utan Quarashi) og það segir ansi mikið um þetta ár.
  13. Mess It Up – Quarashi
  14. Move Your Feet – Junior Senior
  15. Rock Your Body – Justin Timberlake – Umtsj umtjs um ahhhh! Snilld!

Kill Bill Trailer lag

Þrátt fyrir að ég hafi ekki verið sáttur við Kill Bill, þá er lagið í trailernum helvíti flott. Það lag er hægt að nálgast hér. Nokkuð flott!

Aðalástæðan fyrir því hversu óánægður ég var, var sú að myndinni var skipt í tvennt. Að mínu mati hefði mátt stytta þessar bardagasenur (sérstaklega þá síðustu) um meira en helming og koma þessu efni auðveldlega í eina mynd. Ég hugsa að ég bíði þangað til að allur pakkinn komi á DVD og þá horfi ég á þetta allt í einu, einsog það ætti að vera.

Ég var nokkuð ánægður með myndina og skemmti mér vel alveg þangað til að síðasta senan var hálfnuð. Þá varð ég órólegur og það breyttist í pirring þegar myndin endaði allt í einu. En lagið er flott, sérstaklega byrjunin.